FreeFighters

{New me}

SELYNE (kirina_fantasy)

"Ai!" Ik schreeuw het uit. Wat een straf: 10 zweepslagen. Ik ben wel nog maar tien jaar!

Deline is echt níet mild voor me. Gewoon een domme kap die afvalt. Kan toch iedereen overkomen? Als ze klaar is verzorgd Diphe mijn wonden. "Het valt nog mee hoor." Zegt hij.

"Hoe oud ben jij eigenlijk?" Vraag ik om van onderwerp te veranderen.

"Acht jaar. Ik ben wees dus ik Delines 'slaafje'. Daarom krijg ik ook vaak zweepslagen. Gelukkig is er Tyl. Hij helpt me vaak. Hij heeft me praktisch opgevoed." Ik herinner me de man. Hij praatte veel opweg naar Merelovia. In tegenstelling tot Kiron, zijn zwijgzame kameraad.

"En Kiron.?" Vraag ik.

"Tja, niemand weet echt wie hij is. We weten alleen dat zijn loyaliteit bij ons ligt. Als je zijn stem ooit gehoord hebt dan mag je je gelukkig prijzen."

Ik glimlach. Wat is hij lief.

Diphe bedoel ik. Er wordt alarm geslagen. Een aantal soldaten zijn ons gevolgd en zijn hun makkers gaan halen.

Ik trek mijn blouse aan en wil mijn zwaarden pakken om te vechten, maar Diphe houdt me tegen: "Je bent te zwak om te vechten. Maak van de bergen naar Aurely te gaan." Ik zucht via de bergen is het een hele omweg, maar toch doe ik het.

In de bergen begint het te stortregenen. Ik zie een grot en ga erin, maar ik bots tegen een babydraak.

De moeder kijkt lichtjes boos naar me. Ik pak mijn zwaarden. Maar ik ga ervandoor en spaar het leven van het kleintje. Nu op weg naar Egorya!

Even later ben ik er.. O jee, ik krijg best wel een zielige begrafenis voor een prinses te zijn.

Ik zie Aurely staan en zeg "psst" ik zie dat ze kijkt en loop weg in de hoop dat ze me volgt. Dat doet ze dan ook. Ik sluip tond zodat alleen Aurely me ziet. Maar ik let alleen op mezelf en zie vanuit mijn ooghoeken dat Mordhu haar meeneemt. Arme Aurely.

Ik sluip het kasteel binnen naar haar kamer. In het kasteel is er bijna geen bewaking. Iedeteen is buiten. Langzaam doe ik de deur naar haar kamer open en ze kijkt me aan. Als ik mijn kap afdoe vliegt ze me om de hals.

"Luister, Gregory mag niet weten dat ik nog leef, alleen jij. Daag!"

En weg ben ik.

Aurely (greteltje)

"Paaaap??? Hoe is Selyne gestorven?"

"Door een eigenwijsheids virus."

We lopen naar de begraafplaats. Er zijn super veel bewakers. "Papa, waarom zijn er zoveel bewakers?" "Omdat we niet willen dat de rebellen naar hier komen." "En waarom.." "Egorya, stop met al die vragen." Ik zwijg en kijk voor mij mijn lange zwarte jurk sleept achter mij aan. Als we bij het graf aankomen hoor ik een psst. Ik draai mij om en zie een schaduw. Ik volg hem. "Pap, ik moet even naar de wc." En ik loop achter de schaduw aan. De schaduw vlucht het kasteel uit, ik blijf hem volgen. Hij loopt de stad in, ik vind het maar eng, wie weet wat gaat gebeuren. Dan bots ik tegen iemand op. Ik kijk omhoog, recht in het gezicht van Morhdu. "Wat doe jij hier?" Hij trekt mij aan mijn haar terug naar de koning. "Majesteit deze vond ik op straat." Ik wordt naar mijn kamer gestuurd en ik val wenend op mijn bed. Ik haat mijn vader! Het raam waait open, er komt een vrouwelijke gestalte met een kap naar binnen. Ik kijk verbaasd. Dan doet ze haar kap af. "Selyne?" Ik vlieg om haar hals. "Luister, meosje, Gregory mag niet weten dat ik nog leef, alleen jij." Ze laat mij los en springt het venster uit. Dan loop ik naar beneden.

Ik ga naar de keuken, ik heb honger. Als ik langs de troonzaal kom leg ik mijn oor tegen de deur. Ik hoor mijn vader spreken. "Die begrafenis was veel te duur Morhdu. We hadden haar gewoon moeten executeren, dat had veel minder gekost."