FreeFighters

{A tric}

Selyne

"Diphe? Wat doe jij hier?" Kennen zij elkaar? Ik denk na maar Diphe geeft me het antwoord: "Jij was dat in de grot."

"Ja, daarom zei ik niet dat ik Egorya heet."

"Ik wil jullie onderonsje niet verbreken, " zeg ik, "maar er zijn een aantal dingen die je moet weten."

Ze kijkt me vragend aan.

"Je noemt Aurely, want Maarten en Deline, je ouders die vijf centimeter van je neus staan, zijn niet zo egoïstisch geweest om je naar hunzelf te noemen in tegenstelling tot mijn lieve broer." Het laatsye klinkt verschrikkelijk sarcastisch. En Aurely nu ja die die moet best haar mond toedoen. Aangezien ik denk dat een subtiele hint niet zal helpen ga ik naar haar toe en duw haar kin wat omhoog zodat haar mond toe is. Dan loopt ze naar Deline en Maarten en knuffelt hen.

Ik geeuw, vannacht hebben ik en een aantal andere rebellen wat soldaten drank aangeboden en zo zodat Aurely makkelijker weg kan.

Aurely geeft me een knuffel als ze klaar is met haar ouders. "Ik heb je gemist. Gaan we even wandelen?"

"Ehm, oke moet ik je dan je huisje tonen."

"Ja Selyne dan kan je verhuizen aangezien jij nu in haar huisje woont." zegt Deline. Ik zucht.

"Maar moeder je kan haar niet zomaar uit haar huisje zetten, geef mij maar een ander huisje."

"Schat, ik heb geen ander huisje meer."

"Waar ging je Selyne dan laten slapen?"

"Bij Diphe."

"Ik slaap wel bij Selyne." Haar woorden doen me eraan denken dat ik dringend nog eens mijn huisje moet opruimen.

"Maar liefje," zegy Deline, "je gaat toch niet in die mestbak gaan slapen." Ik word boos en doe mijn best om niet uit te vliegen tegen mijn o zo lieve leider. Maarten merkt dat en zegt: "Kom we gaan. Aurely we zien je deze avond bij het banket. Selyne jij leid haar rond."

Als we buiten zijn loopt de hele menigte die zich verplaatst heeft naar hier en ja dat is een hele hoop. Ze stellen haar allerlei vragen over hoe het leven in het paleis was. Na wat uren leek en eigenlijk maar vijf minuten was zijn we weg van de menigte.

"Pff zijn ze altijd zo druk?"

"Alleen als het kind van de leiders die door de koning is gestolen terug is wel." zeg ik droogjes.

Ze glimlacht. "Waren ze bij jou ook zo?"

"Nee ik ben anders ik ben niet de gekidnapte. Ik ben de zus van de tiran die hem zou geholpen hebben met het vermoprden van mijn vader. Het heeft me jaren gekost om hun vertrouwen te winnen. De enige die me op dit moment vertrouwen zijn Diphe, Kiron en Tyl."

"En mijn ouders?"

"Maarten is altijd lief voor me geweest, maar of hij me vertrouwd? Ik weet het niet. Deline ziet me meer als haar dienares dan wat anders. Dat is gewoon omdat ik je ondertussen al bijna acht jaat geleden niet heb meegenomen bij mijn vlucht. En dat Maarten je na de mislukte trouw niet kon meenemen, omdat hij mij moest redden. Wees gerust, je moeder had liever met jou op mijn begrafenis gestaan dan nog een week op je te wachten. Als ze er zelfs al naar toe zou gaan."

"Dus het is eigenlijk allemaal mijn schuld?"

"Maar Aurely nee toch. Dat is niet waar."

"Aure... laat maar ik moet nog steeds aan mijn naam wennen."

Dit gesprek gaat zo de verkeerde kant op. Ik wrijf onrustig over mijn paarse blouse.

"Ik wist het al heel mijn leven dag je Aurely heet maar ik heb het je nooit durven vertellen, omdat ik bang was dat je me niet zou geloven."