FreeFighters

The little Murder

Drie weken later - Selyne

Mordhu is dood, Mordhu is dood en zijn broer Duvil ook, ofja Ugil en mijn broer is woedend en Aurely leeft nog.
Deze woorden sproken al drie weken door mijn hoofd.
Dokters zijn al drie weken met Aurely bezig en langzaam verliezen ze de hoop. Ze moet blijven vechten! Ze moet! Er komen tranen in mijn ogen als ik aan de eventuele gevolgen denk.
Ik zit zoals vaak aan Aurely's bed. Mijn verwondingen waren al na twee weken zo goed als genezen. Ook Diphe en de rest waren snel beter.
Alleen over Aurely maak ik me zorgen.
Diphe is op weg gegaan in de hoop de 'diclus amae' te vinden.
Het is een plant met geneeskundige krachten.
Hij is nu al anderhalve week weg, normaal zou hij binnen een paar dagen terug zijn. Dat hoop ik toch.
Het zijn en worden moeilijke dagen voor Aurely. Ik hoop dat alles gozd komt.
Ik weet het, maar diep in mijn hart ben ik het niet zeker. Aurely is de enige die ik altijd al kon vertrouwen. Zelfs Diphe is anders. Aurely lijkt wel de enige 'juiste' persoon in dit land. Dat is ze ook. Ze is zo rechtvaardig, zo goed, zo slim, zo vastberaden. Iets wat ik nooit zal zijn denk ik met een kleine glimlach.
De tijd dat ze hier al was was leuk. Ik denk aan mijn belofte aan Aurely.
Het was een gezellige zaterdagavond.
"Selyne?" vroeg Aurely serieus.
"Ja?" was mijn verbaasde antwoord.
"Als het mij niet meer lukt, beloof je dan dat je Gregory zult vermoorden?"
"Beloofd. Met plezier zelfs." We geven elkaar nog een glimlach.
En nu nu ligt ze daar roerloos op het bed.
Ik besluit het te doen ook al is ze niet dood en moet ze ook niet doodgaan. In tegenstelling ze moet overleven. Ik hoop dat Diphe de plant vindt en snel ook.
Ik ga naar mijn kast en doe een zwarte lederen broek aan met een donkere blouse en daar boven nog een camouflagecape.
Mijn bijde zwaarden hangen aan mijn heup en ik verstop ook wat dolken.
Ik schrijf nog snel een brief voor Diphe en Aurely.
Diphe en Aurely,
Jullie zijn altijd mijn beste vrienden geweest en zullen dat ook altijd zijn.
Ik ben even mijn broer een bezoekje gaan brengen. Ik hoop dat ik er levend vanaf kom. Maar als dat niet zo is dan sterf ik voor jullie en alleen voor jullie.
Vvv Selyne
Vvv betekent voor vrijheid en vrede. Ik en Aurely hebben het ooit eens bedacht.

Ik twijfel om op Rozelyn te gaan, maar als ik subtiel het paleis wil binnengaan is het niet echt slim om met haar te gaan. Ik besluit om ook niet langs hazr te gaan, want ze zal waarschijnlijk mee willen. En dan is het 'subtiele' van de missie.
Ik slijp nog snel mijn wapens an als de zon net onder is vertrek ik. Stilletjes loop ik het kamp uit.
Als ik bijna bij het paleis ben zoek ik de tunnel. Een maal gevonden sluip ik naar binnen, naar mijn oude kamer.
Hij is helemaal verandert. Vroeger was het een roze hemelbed, ik weet het roze, maar ik was nog maar tien jaar of zo, dus zeg maar niks, want dat zou ik aangenaam vinden. Alvast bedankt ;)
Alles is nu zo donker. Ik zie iemand in het nu bruine, van hout gemaakte, bed liggen. Ik vloek stilletjes. Waarom moet er nu net hier iemand slapen. Zachtjes sluip ik mijn oude inloopkast in. Tot mijn verbazing is alleen het eerste deel mannenkleding.
Ik loop verder en zie allemaal oude kleding van mij hangen.
En als ik helemaan oo het einde kom krijg ik geen adem meer. De jurk van mijn moeder. Het is lichtblauw en overal met fijn kant afgewerkt. Mijn hand gaat over de zachte zijde en ik bedenk me plotseling dat haar portret hier ook ergens moet liggen.
Ikzelf heb haar nooit gekend, ze stierf bij mijn geboorte. Gregory heeft het me altijd kwadelijk genomen. Er rolt een traan over mijn wang ak ik er aan terugdenk. Ooit hield ik van mijn broer. Ook nu is er wat van die liefde over.
Ik was vier jaar en Gregory 22.
"Waarom liet je mama doodgaan?" vroeg hij me.
"Ik liet mama niet doodgaan!"
"Jawel en daar moet je voor gestraft worden." Hij sloeg me neer.
Il krijs van de pijn. Papa komt op ons af. "Gregory hou je manieren. Naar je kamer nu!"
"Maar-"
"Niks te maren! Nu!"
Zachtjes vloekend vertrok hij naar zijn kamer.
Papa troost me en zegt: 'Trek de tegenslagen niet aan. Een trotse en mooie prinsee zoals jij doet dat niet.'
Ik geef hem nog een dankbare glimlach.
Ik ontdek dat Hamnil -zoals mijn broer echt heet, voordat hij koning en tiran werd- niet bij het avondeten is. Ik ga langs bij de keuken en ga wat restjes halen. Ik ga langs bij Hamnils kamer. Ik klop aan.
"Ja?" vraagt hij.
"Mag ik binnenkomen?"
"Doe maar Sely ." Hij noemde me altijd zo. Ik weet niet waarom, maar ik vond het leuk.
Ik open de deur en geef hem de restjes.
Hij glimlacht naar me.
"Sely, ik wil je iets geven om het geod te maken." Ik kijk hem met grote ogen aan. Hij geeft me een pakje. Als een gek open ik het. Er zit een roze unicorn/eenhoorn in.
"Dank je Hamnil."
"Kijk maar verder, om Seha's hals."
"Seha?"
"Een combinatie van Selyne en Hamnil." Ik glimlach liefdevol naar hem. Om de hals van Seha zit een ketting. Het is gewoon zilver, ovaal. Ik zie dat het opengaat. Er zit langs elke
kant een briefje.
'Selyne sister' staat er op het ene en op het andere 'Hamnil brother'. Ik doe het aan en doe het nooit meer af tot mijn dood.
Dagen gaan voorbij. Op een ochtend komt Hamnil naar mijn kamer. De dienstmeisjes hebben net mijn haar opgestoken en wat make-up aangebracht. Ik ga net naar het ontbijt vertrekken als hij aanklopt.
"Binnen," zeg ik.
"Goedemorgen Selyen, wat zie je er stralend uit in dat groene jurk." Ik giegel en laat me helemaal inpakken door hem.
"Ook een goedemorgen Hamnil."
"Hoe gaat het met onze unicorn Seha."
"Goed ik heb ze al een bad gegeven."
Hij kijkt me aan met een blik van 'wat?'. Maar hij zegt niks.
"Selyne," zegt hij op een serieuze toon, "ik wil je om een gunst vragen." Ik kijk hem vragend aan en knik als teken dat hij verder mag gaan.
"Ik heb een nieuwe wijn gekregen die je in la vin rouge moet mengen. Ik zoi vader het als verassing willen geven, maar sinds dat incident tussen ons vorige week wil hij me niet meer spreken. Dus zou jij het willen doen voor mij?"
"Natuurlijk!" Hij haalt een flesje met rood-paarse vloeistof en geeft het aan mij. Ik stek het in een van de plooien van mijn jurk, waar ik ook een mes bewaar dat vader me heeft gegeven voor mijn veiligheid. 's Avonds aan tafel aan het babbelen met Katrina, de vrouw die later Gregory's minnares en de 'moeder' van Egorya. Maar Katrina lekt per ongeluk dat zij niet Egoryas moeder is en komt door een vergiftiging aan het eind. Met hetzelfde gif dat ik mijn vader toedien door het in zijn glas te doen terwijl hij met vrouwe Katrina praat. Ik weet niet dat het een gif is. Ik geloof Hamnils leugen. Ik ben dom.
De volgende morgen krijg ik te horen dat mijn vader dood is en dat Hamnil de macht neemt onder de naam Gregory. Ik ga naar Hamnil voor een verklaring, want ik snap er geen sikkepit van.
Ik kom toe bij hem en schrik. Zijn eens zo mooie blauwe ogen zijn grijs, bijna zwart. Zijn prachtige blonde haren zijn wit-grijs. Ik zie dat hij een nieuwe officier heeft -Mordhu. Wat is er gebeurd met Sadr en zijn vrouw Miranda? De kerkers is het enige juiste antwoord.
Maar dat is nog niet alles Hamnil stem klinkt duister.
Ik weet iets wat ik nooit iemand vertel: Hamnil is in de macht van iets of iemand dat nog gevaarlijker is dan hijzelf. En dat dat is een enorme prestatie.
Ik heb Sadr en Miranda aan de galg zien hangen en hen niet alleen. Een paar maanden nadat Hamnil aan de macht is gekomen, komt er een kind van Katrina an Hamnil. Het is niet hun kind. En dat weet ongeveer iedereen, omdat Katrina onvruchtbaar is.
Het is Aurely die in Katrina's armen licht. Ik weet het door een gesprek dat ik van Rosetta, de keukenmeid en iemand die ik nu ken als Tyl, heb afgeluisterd.
Ik heb altijd mensen in het kasteel vermoord met het mes dat ik zowel als de ketting altijd heb bijgehouden. Ik heb geprobeerd Hamnil te genezen, maar ik heb gefaald. Woorden die altijd in mijn hoofd zullen blijven hangen.
Ik schrik op uit mijn gedachten omdat iemand de deur naar de kleerkast opendoet. Een jongen met bruin haar kijkt me aan.
Ai betrapt...
Ik trek snel mijn zwaarden en snel loopt hij weg. Bangerik. Te snel victorie gevierd. Hij komt terug ook met een zwaard maar dan een met een sierlijke roos op. Doet me denken aan Rozenveld. Een stad tussen Merelovia en het paleis.
Natuurlijk het is jongeheer Auditor Van'Rozenveld. En toevallig is zijn vader Erik? bevriend met Gregory. En hij heeft ook nog een zus Erina. Zij veracht de praktijken van haar vader en Gregory. Over Auditor is er niet veel bekend.
"Jij bent toch Auditor Van'Rozenveld?"
"Fijn dat je weet wie ik ben. Mag ik nu weten wie jij bent?"
"Er is maar een ding dat je moet weten en dat is dat jij in mijn kamer bent." Ik val hem onverwacht aan. Hij pareert mijn slagen mooi, maar ik pareer de zijne ook zonder veel moeite.
"Je bent best goed voor een meisje. Wacht... jouw kamer? Dat kan niet! Gregory zei dat de laatste die hierin sliep Selyne Koningsdochter was. En die is nu al een aantal jaren dood. Ik was zelf op haar begrafenis."
Ik glimlach sluw en doe een uitval. Ik kan een wonde aan zijn been toebrengen. Maar hij slaat met de platte kant van zijn zwaard op mijn pols. Auw dat deed pijn.
"Was de begrafenis dan zo overtuigend?" Ik ga verder op het gesprek om zijn aandacht af te leiden, want die gast is echt goed met wapens. We zouden hem in Merelovia nog nodig kunnen hebben.
"Hoe bedoen je?" Dan lijkt er een belletje te rinkelen in zijn hoofd. "Selyne is niet dood. Ze staat voor mij."
"Proficiat!!"
"Moet je een doekje hebben?"vraagt hij. Ik kijk hem aan van wat?
"Omdat het sarcasme eraf druipt." Ik kijk hem aan met een blik van niet grappig. Plots voel ik een harde tik op mijn achterhoofd. Ik laat mijn wapens vallen en hou me vast aan een van de vele kasten in de inloookast om niet te vallen. Ik zie Gregory glimlachen en zeggen: "Hey zusje." Ik gil en hoor gebrul van een draak, twee draken: Gildorm en Rozelyn. En voor dat allez zwart wordt denk ik Aurely is wakker. Ik voel het.
Ik heb nog maar eens gefaald, of niet?

Heey heey...
Much love xxx