𝓓𝓾𝓫𝓫𝓮𝓵𝓫𝓵𝓲𝓷𝓭

Hoofdstuk 2

"Goedemorgen." gapend drukte Ivy het knopje in van haar favoriete koffie. "Jij ziet er vrolijk uit, is het laat geworden met Donny gisteren?" gniffelde Denise terwijl ze ook een mok uit het rek pakte. 

"Niks laat, nadat we Daley en Sifra weg hadden gebracht naar het vliegveld, ben ik bijna meteen mijn bed ingedoken." vertelde Ivy eerlijk. "Het was leuk in Amerika hoor, maar erg vermoeiend." beide vrouwen liepen richting de kantine om daar rustig hun koffie op te drinken. 

"Dat begrijp ik best, maar vertel, hoe was het?" vroeg Denise geïnteresseerd en plofte tegenover haar neer. "Echt zo gaaf." glunderend begon Ivy te vertellen welke artiesten ze allemaal hadden zien optreden. Het leek wel alsof ze alles aan het herbeleven was. 

"Ik ben jaloers man." antwoordde Denise terwijl ze al haar filmpjes bekeek. "Ik had gehoord dat Snelle er zou optreden. Het Nederlandse nieuws zou er vast vol mee staan." knikte Denise en boog zich beter over het scherm heen. 

"Herkende hij jullie nog? Je vertelde dat je Lars al eerder had ontmoet." vroeg ze. "Ja, gelukkig wel. Hij heeft ons aangeboden om in Amsterdam iets te komen drinken in zijn appartement." vertelde Ivy glimlachend. 

"Gaaf, moet je doen!" vond Denise. 

"Ja? Ik wil hem nergens lastig mee vallen." twijfelde Ivy. "Dat snap ik, maar hij biedt het niet voor niets aan." zei Denise en Ivy knikte. "Ik zal het er eens met Donny over hebben, dan kunnen we misschien gelijk onze ouders eens bezoeken." "Daarom! Doen, deze kans krijg je niet vaak, Ief." glimlachte Denise. 

"Ik ga er over nadenken." zei Ivy uiteindelijk en nam een laatste slok van haar koffie. "Daar komen ze." Denise wees naar Donny, Scott MCTominay en Mason Greenwood, die aan kwamen lopen vanuit de kleedkamers. 

"Hey lieverd." Donny gaf Ivy een kus op haar  lippen en ze glimlachte.

Vanochtend waren ze in de kantine van de Engelse club. Beide moesten ze weer aan het werk. Ivy had vandaag een paar afspraken staan met spelers die blessures hadden opgelopen in de vakantie. Onder andere met middenvelder Scott. 

"Tot hoe laat moet jij trainen?" vroeg Ivy. "Tot twaalf uur, daarna eten en naar huis. Jij?" vroeg Donny. "Ik werk tot vier of vijf." deelde Ivy mee. "Zou ik dan de boodschappen halen?" bood Donny aan. Na Amerika hadden de twee daar nog niet eerder aan gedacht. 

"Ja, ik wil vanavond ook gaan, dan ga ik mee. Ik wil je vrije tijd niet dwars zitten." "Het maakt mij niks uit, ik heb niks te doen." zei Donny gerustellend. "Ik app je anders wel in mijn middagpauze of ik kom even langs op het trainingsveld met Denise." stelde Ivy voor.

"Goed plan, kijk maar wat het beste uitkomt met je planning." glimlachte Donny en gaf haar een kus. Mason gaf Ivy een highfive waarnaar hij en Donny richting het trainingsveld liepen met de andere spelers. Balend keek Scott zijn twee beste vrienden na. 

‘’Kom je mee naar mijn kantoortje?’’ de Engelse jongen schrok op uit zijn mijmeringen en knikte snel. ‘’Sorry, ik was in gedachten.’’ verontschuldigde hij zich. ‘’Geeft niks, hoe is het met je been?’’ al kletsend liepen de twee naar het kantoortje waar Ivy zich de afgelopen periodes gevestigd had. 

‘’Iets beter, maar ik kan nog steeds op krukken.’’ zuchtte Scott en nam plaats op de stoel aan de andere kant van Ivy’s bureau.  

Toen Ivy thuis kwam had ze gelijk een aantal meldingen doorgespeeld gekregen van de trainer van geblesseerde spelers. Die had Denise weer in haar programma verwerkt en ze had al wat informatie gelezen over Scott’s blessure. Hij had iets te gek gedaan tijdens een hardlooprondje met zijn jongere broertje. Met als gevolg een hamstring blessure.  

‘’Het is ook een beetje je eigen schuld, dat weet je hé, volgende keer voorzichtiger aan doen.’’ waarschuwde Ivy de middenvelder en kneep haar ogen tot spleetjes. 

‘’Ja mama.’’ grinnikte Scott onschuldig en hield zijn been omhoog. 

Ivy checkte de basishandelingen en schreef nieuwe informatie op in haar computer. Het verliep lekker soepel omdat Scott goed meewerkte. 

‘’En?’’ kreunde Scott terwijl hij zijn been weer snel naar beneden liet zakken. 

‘’Als je flink veel rust houd en normaal eet, moet het goedkomen. Ga naar de sportschool op het complex zodra het weer kan met je been.’’ adviseerde Ivy hem. 

‘’Ja, moet wel lukken, ik kan niet veel anders. Kan ik aanstaande weekend wel mee naar de wedstrijd tegen Chelsea?’’ vroeg Scott smekend. 

‘’Als je je laat brengen, je krukken draagt en overlegt met de trainer, vind ik het goed.’’ glimlachte Ivy. De jongen kon het ook niet laten maar ze snapte hem heel goed. 

Na een gesprek van een klein half uur hinkte de arme Scott het kantoortje weer uit. Ivy had het met hem te doen en zuchtte. ‘’Stom joch, waarom doe je nou ook zo gek?’’ mompelde ze en liet zichzelf in haar bureaustoel zakken. Ze meende het niet, ze was er meer van geschrokken. Scott was dé draaiende schakel op het middenveld die ze niet konden missen. 

‘’Computers kunnen niet praten.’’ geschrokken keek Ivy op en zag een grijnzende Donny in de deurpost staan.

 ‘’Wat doe jij nou weer hier?’’ vroeg ze verbaast. ’’Ik moest even naar de wc, en toen dacht ik, laat ik maar eens langs gaan.’’ zei Donny. ‘’Maak dat de kat wijs, kon je me niet missen?’’ vroeg Ivy grinnikend en Donny schudde pruilend zijn hoofd. 

‘’Och, die paar uurtjes!’’ zei ze lachend. ‘’Ik ga zo weer terug.’’ snel gaf Donny haar een kus. ‘’Hoe ging de afspraak met Scott?’’ wilde hij weten. ‘’Ja prima, meneer heeft zichzelf weer eens in de nesten gewerkt zoals gewoonlijk.’’ antwoordde Ivy bezorgd en Donny schoot in de lach maar keek daarna serieus. 

‘’Het komt wel goed, Ief, daar kun jij voor zorgen. Dat weet ik zeker.’’ Ivy glimlachte naar haar vriend en keek vervolgens naar haar programma. 

Nog een paar afspraken te gaan voordat ze vrij was…