𝓓𝓾𝓫𝓫𝓮𝓵𝓫𝓵𝓲𝓷𝓭

Hoofdstuk 15

Perr scheurde de envelop snel open zodat ze dat gehad hadden. Ivy durfde niet meer alleen door het huis te lopen en had al een tijd niets meer gezegd. Hoe kon het dat ze niks gemerkt had dat hij haar gevolgd had tot Perr zijn huis? Betekende dit dat hij ook niet meer veilig was? Gingen ze nu over op twee personen stalken? Was het vertweevoudigt? 

Ivy schudde haar hoofd direct. Zo moest ze niet denken. De brieven waren altijd tot haar gericht. Toch? Ze wilde Perr hier helemaal niet bij betrekken. Dat het weer begonnen was, was haar schuld. Ze moest maar eens haar excuses aanbieden dat dit hun gezellige avond had verpest. 

"Hier…" Perr gaf de brief langzaam aan haar. 

Dit was ook nog eens de tweede keer op een avond. De stalker moest gewoon ergens in de buurt zijn maar ze wisten niet waar. Was hij al weg of zat hij nog ergens verscholen? Was het wel een hij? Of is het een zij? Trillend opende Ivy de brief maar ze moest doorzetten. Ze moest niet bang worden nu.

Ivy, 

Snap je het nou nog niet? Je had nooit naar Perr moeten gaan. Nu krijg je problemen met Donny. En erger nog: met mij. Waar is Donny? Juist, weg. We hebben jullie niet voor niets naar elkaar toe gebracht. Misschien heeft Donny niet alles verteld, misschien wel. Dat moet je zelf uitvinden. Denk je nou echt dat je hier veilig bent? 

Ik weet wel dat je van mij bent, en blijft, ookal ben je met Donny of Perr. 

De groeten.

Ivy liet de brief uit haar handen glijden en staarde voor zich uit. 

"Hij wil ons allebei, Perr, dit is mijn schuld. Ik wilde je hier niet in betrekken. Hij had gelijk." stotterde ze. "Ivy, doe normaal!" Perr tilde haar gezicht op en ze keek hem aan met tranen in haar ogen. 

"Wat nou, als dit al die tijd het hele plan was? Waarom stuurde ze je ineens sms'jes? Waarschijnlijk kreeg Donny ze ook, en daarom reageerde hij altijd geprikkeld. Ze stuurden jou naar mij. Zodat ze hier ook konden beginnen." Ivy liet Perr zijn woorden tot zich doordringen. 

"Wie doet zoiets? Wie wil er nou een hele serie mensen stalken?" vroeg Ivy en wreef in haar ogen. Ze had er hoofdpijn van gekregen. "Wist ik het maar. Ze zijn jou al die tijd blijven volgen. De politie dacht dat ze iedereen uitgeschakeld hadden. Ze hadden het mis. We moeten dit hoe dan ook bij Donny en Ajax neerleggen." 

Ivy kroop tegen hem aan en Perr sloeg een arm rond haar schouders. "St, probeer ergens anders aan te denken. Ik breng je zo naar huis en laten we de brief aan Donny zien." zacht wreef Perr met zijn duim over haar handpalm. 

"Perr, het spijt me echt verschrikkelijk." Ivy keek hem recht in zijn ogen aan. Hij schudde zijn hoofd. "Nee joh, gek, zo moet je niet denken. Jij bent slachtoffer, dit laat de stalker jou denken. Maar het is echt niet zo." herhaalde Perr en drukte zijn lippen nog eens op de van haar. 

"Hey, kijk dit." Perr zijn blik viel even later op de brief die nog steeds op de grond lag. "Er zitten toch bloed vegen op? Wat nou, als hij sporen heeft achtergelaten?" vroeg Perr en pakte de brief op. "Zoals DNA?" antwoordde Ivy verrast en keek ook naar de brief. 

"Hij kan geknoeid hebben." knikte Perr. "Ik wil niet naar de politie want dan komt het snel genoeg in de media." verzuchtte Ivy. "Ik snap het, echt waar, maar dit is wel het makkelijkste. We hebben genoeg bewijs als je ook de sms'jes bewaart hebt." Perr keek naar Ivy, die had haar ogen gesloten. 

"Misschien is het beter als je hier vannacht blijft en morgen terug gaat." mompelde hij en keek naar haar. Waarom was ze zo leuk? Hij snapte wel wat Donny in haar zag. Maar tegelijkertijd voelde hij zich zo schuldig tegenover Caya. Waarom kon hij zich ook niet inhouden? Maar zodra ze contact hadden leek hij geen controle meer te hebben. 

Perr had ondertussen ook nummers uitgewisseld met Donny. Hij had Donny uitgelegd hoe hij Ivy ontmoet had. Donny begreep de situatie en hun vriendschap. Hij had zijn nummer gegeven voor het geval dat de stalker weer zou toeslaan. En misschien zelfs ook bij Perr. 

Perr was niet bang voor een stalker. Hij kwam aan Ivy dus kwamen ze ook aan hem. Kwam de stalker maar hier en Perr zou hem zonder moeite een klap geven. Wie het ook was dat maakte hem niks uit. Hij keek naar Ivy die een rustige ademhaling had. Ze was in slaap gevallen op zijn borst. 

Perr stuurde Donny een bericht met het hele verhaal. De kus liet hij erbuiten. Dat zochten ze later allemaal wel uit. Hij koos zorgvuldig zijn woorden zodat Donny niet boos op hen zou worden omdat ze hem niets verteld hadden. Perr verzond het bericht en droeg Ivy naar boven. 

Hij wilde Ivy niet alleen laten, niet nu. Niet nu een serie stalker op pad was voor haar. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven, ook al kende hij Ivy pas inmiddels een maand. Perr trok een matras uit de andere logeerkamer. Hij legde Ivy in bed en ging zelf, nadat hij zich had omgekleed, zelf op het matras liggen. 

Wie zou zoiets kunnen doen? En met die vraag sloot hij zijn ogen waarna hij als een blok in slaap viel.