Chapter 20# เวลาที่ใกล้หมดลง.....

1 0 0
                                    


เอลมองไอริชาด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ปนเปกัน เขากุมมือเล็กๆ เรียวสวยของไอริชาไว้ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาป ทว่าไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่การสารภาพหรือเอ่ยคำขอโทษ เขาอยากจะขอโทษที่ทำให้เธอหวาดกลัวและเจ็บปวด เขาอยากให้แน่ใจถึงความรู้สึกของเธอตั้งที่ผ่านมาจนกระทั่งตอนนี้ ภาพในความคิดของเขาคือหัวใจของคนที่เขาให้ความสำคัญนั้นถูกกรีดและแทง เต็มไปด้วยบาดแผล น้ำตา และความหวาดกลัวซึ่งทั้งหมดฝังลึกลงในจิตวิญญาณ กระทั่งทำให้ความโศกเศร้าของเขามีทวีเพิ่มขึ้นจนราวกับฝังลงในกระแสเลือด ลงในจิตวิญญาณ ชายหนุ่มหลับตาลง ประสานมือกับเธอ นึกถึงเธอที่มีรอยยิ้มเปลี่ยนให้ให้มีความสุขราวมีชีวิตจิตใจ นึกถึงอดีตของตัวเองที่ผ่านมา เขายอมรับมันว่าเขาทนความอ้างอ้างเจ็บปวดทรมานจากความเหงาความโดดเดี่ยวที่ราวกับอสุรกายกัดกินเขาทั้งเป็นนี้ไม่ได้อีกต่อไป ความรู้สึกดีใจในยามที่เธอยิ้มให้เขา ให้ความสำคัญกับเขา ใส่ใจเขา ไว้วางใจเขา คือเครื่องตอกย้ำความรู้สึกความจริงในใจของเขาที่มีตอนนี้เป็นอย่างดี

ไอริชาตัดสินใจที่จะไม่ไปญี่ปุ่น....

เขารู้สึกว่าบางทีที่เธอตัดสินใจไปแบบนั้นสาเหตุอย่างน้อยส่วนหนึ่งมาจากเขา ถึงจะรู้สึกผิดที่เป็นคนรั้งเธอไว้ไม่ให้ได้ลองโอกาสที่เข้ามาในชีวิต ทำไมกัน นี่เขาทำร้ายเธอมากมายเหลือเกิน ทั้งยังทำอีก เป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัยเลย แต่ว่าเขาเองก็อยากพาเธอไปเที่ยว ไปได้รับโอกาสประสบการณ์ใหม่ๆ เหมือนกัน วันนี้ไอริชายังไม่สบาย เธอโทรไปขอโทษว่าไม่สามารถหายป่วยทันขึ้นเครื่องไปญี่ปุ่นกับเฟย์ได้ เฟย์นั้นคงจะโมโหขั้นเสียงดังจนไอริชาต้องยื่นโทรศัพท์มือถือไปห่างๆ หู ก่อนสักพักก่อนที่จะโทรศัพท์ตามปกติ เวลาพูดคุยไม่นาน ไอริชาก็วางสายไป ชายหนุ่มเดินเข้ามากอดร่างบอบบางอย่างอ่อนโยน

อีกปลายหนึ่งของด้ายแดงWhere stories live. Discover now