อีกปลายหนึ่งของด้ายแดง

Chapter 7# โหยหา

ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจที่ไอริชาไม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่น เธอมีความเป็นตัวของตัวเองที่น่าทึ่ง เข้มแข็ง กล้าที่จะโดดเดี่ยว กล้าที่แม้แต่จะเผชิญอะไรแบบนี้กับผู้ชายที่สูงใหญ่แข็งแรง ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเช่นเขา ถ้าเป็นเด็กสาวคนอื่นอย่างดีก็ให้นอนโซฟาล่ะมั้ง ไม่มีใครอยากให้คนแปลกหน้าท่าทางอันตรายๆ มาอยู่ด้วยแน่  หรือว่าความจริง มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว? ไม่มีใครต้องมาใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์ชายหญิงกันอีกต่อไป ความสัมพันธ์แม้แต่ความรักเกิดขึ้นได้แม้ไม่รู้จักกัน? หรือว่าเธอเห็นเขาเป็นเพื่อนธรรมดาคนหนึ่งเลยปฏิบัติกับเขาแบบเพื่อน  ซีราชิเอลให้คำตอบแค่เพียงว่า ไอริชาใจดีเกินไป กลบคำถามทุกอย่างที่เขาสงสัยเกี่ยวกับที่เธอให้เขามาอยู่ด้วย
“ไม่กลัวพี่เหรอ” ในที่สุด เขาก็ต้องถามออกมา
“ตอนเด็กๆ มีคนแปลกหน้าถามหนูแบบนี้เหมือนกัน หนูบอกว่าไม่กลัว”
“....?”
“ตอนนั้นหนูรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องเสีย ในเมื่อที่บ้านไม่มีใครต้องการ ก็ขอเป็นใครก็ได้ละกัน”
“จะใครก็ได้เหรอ”
“ไม่หรอกค่ะ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างบอกหนูว่าใช่ หรือไม่ใช่”
ซีราชิเอลยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก
“หนูรู้สึกว่า พี่เอลเป็นคนดี และก็มีอะไรบางอย่างที่หนูคุ้นเคยในส่วนที่หนูรู้สึกกลัว ระแวง”
“เหรอ พี่เองก็คิดว่าเรามีอะไรบางอย่างที่เหมือนกันนะ”
“เหรอคะ”
“อือ อย่าคิดมากเลยนะ หลับได้แล้วนะ เด็กดี ฝันดีนะ” เขาเปลี่ยนเรื่องก่อนพลิกตัวนอนตะแคง พลางรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่าง เขารู้สึกวางใจพอๆ กับสงสัยในตัวไอริชา ในความรู้สึกของเขารับรู้ว่า เธอไม่ได้โกหกแม้แต่คำเดียว ขณะเดียวกัน มีความรู้สึกสงสัยลึกๆ เธอออาจมีอะไรอยู่ข้างใน แต่ก็วกกลับมาที่ความนึกคิดที่ว่าความจริงเธอควรจะกลัวเขามากกว่า (แต่กลับไม่กลัว) เพราะเขาเป็นผู้ชาย อีกฝ่ายก็แค่เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่เหมือนเติบโตช้ากว่าอายุจริงๆ ของเธอ ที่สำคัญความลับที่เขาไม่สามารถบอกใครได้แม้แต่คนสำคัญที่สุดของเขา มันน่ากลัวนัก
“ราตรีสวัสดิ์คะ”

ไอริชากับซีราชิเอลต่างนอนหลับในห้องเงียบๆ เพื่อพักผ่อนเตรียมรับมือในสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อเปิดฟ้าวันใหม่อีกครั้ง ช่วงเวลาที่เข้าสู่ห้วงนิทรา เหมือนมีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับทั้งคู่
ไอริชาหลับฝันถึงคนที่เธอกำลังตามหามาทั้งชีวิต....
“พี่จ๋า อย่าทิ้งหนูไปเลยนะ” หยดน้ำใสๆ รินจากตาไม่ขาดสาย
ได้โปรด อย่าปล่อยหนูไว้คนเดียวอีกเลย.... หนูคิดถึง หนูอยากกอดพี่ ร่างบอบบางสั่นระริก

จะไม่ไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย หัวใจของผม...
ชายหนุ่มควานคว้า ก่อนโอบเข้ามากอดอย่างแนบแน่นทนุถนอม
นานเหลือเกินที่เขาเฝ้ารอ โหยหา ออกตามหาสิ่งที่ขาดมายาวนานจนเขาเกือบจะลืมอารมณ์ความรู้สึก ความเป็นชีวิตที่ควรจะมีไปแล้ว ได้โปรดเติมเต็มหัวใจของเขาที

คิดถึงเหลือเกิน.... คิดถึงแทบทนไม่ไหว ต้องการแต่คนคนนี้ จนอยากจะเก็บเธอเป็นของฉันตลอดไป อยากจะรัก และก็ปกป้องถนอมเธอเอาไว้
“รักนะ....” ชายหนุ่มลืมตารู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เห็นภาพดวงหน้าจิ้มลิ้มกำลังหลับใบหน้าใกล้กันจนเหมือนริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกัน และตัวเขาเองกำลังโอบร่างบอบบางนี้เอาไว้ พลันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนลืมสังเกตไปว่าเป็นเช้าวันใหม่แล้ว ใช้เวลาสักพักถึงจะกลับสงบใจลงได้ เขาถอนใจยาว ก่อนจับจ้องใบหน้าราวตุ๊กตาที่หลับไม่รู้เรื่องอิโหน่อิเหน่ข้างบน พิศดู สังเกตว่าไอริชาหน้าตาน่ารักมาก ผมที่ยาวสวยได้สยายกระจายบนหมอนเหมือนสายน้ำที่ดูรื่นใจ ซีราชิเอลสังเกตว่าไอริชารูปร่างจริงๆ ของเธอดูเล็กกว่าที่เขาเคยมองเมื่อที่ผ่านมาอีก สังเกตข้อมือเล็กๆ ของเธอขนาดแค่เพียงครึ่งเดียวของขนาดข้อมือข้างเดียวของเขาเสียอีก มือเล็กๆ เรียวราวกับเป็นมือของเจ้าหญิงที่ชำนาญศิลป์และดนตรี ร่างเล็กๆ บอบบาง แลดูควรค่าแก่การทนุถนอมไม่ว่ากรณีใดๆ เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าเธอจะสามารถตรากตรำทนความลำบากที่เธอเคยทำ เคยเล่ามาได้ยังไง แม้ว่าเขาจะรู้ทั้งรู้ว่าเธอต้องทำงานและเรียนไปด้วย และเรื่องที่รับรู้นั้นเป็นเรื่องจริง
“....” ในที่สุดดวงตาสีเข้มล้ำลึกเป็นประกายสวยก็ค่อยๆ ปรือขึ้นมา
“อะ....อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เสียงแผ่วเบาอ่อนหวาน หน้าแดงระเรื่อ ทำเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังคุยกับภูตนางฟ้าตัวน้อยที่เพิ่งฟื้นจากคำสาปนิทรา ถ้าตัวเองไม่ได้ยังนั่นสบตาและสนทนากับเธอตอนนี้ เขาคงหลงคิดว่าภาพตะกี้มันภาพลวงตาเป็นแน่ เอลวกกลับมาที่ความคิดเกี่ยวกับความฝัน จะว่าไปแล้ว นี่เป็นความฝันที่ชัดเจนที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอเลยเกี่ยวใครคนหนึ่งที่เขาฝันเจอตั้งแต่ยังโสด จนเขาสละโสดไปครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งมาเจอไอริชา เห็นชัดเจนตั้งรูปหน้าผิวเนียนละเอียด สีผม รูปร่าง ชัดเจนเสมือนมีตัวตนจริงๆ ให้เขาเห็นทุกวันยังไงยังนั้น
“วันนี้ทำความสะอาดใหญ่กันเถอะค่ะ” ไอริชาชี้ไปที่ปฏิทิน เห็นตัวเลขแดงๆ เด่นชัด มาจากการเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ “พี่เอลมีงานรึเปล่าคะ?”
“ไม่มีจ้ะ งั้นพี่ช่วยนะ”
เด็กสาวยิ้มสดใส

หลังจากที่ทั้งคู่ทานมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มหวีผมหนายาวสวยรวบเป็นหางม้าก่อนจะเกล้ารวบเป็นมวยแบบลวกๆ แล้วก็ใช้ผ้าพันคาดศีรษะกันฝุ่นลงมา ส่วนไอริชาใส่เสื้อสีเข้มตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นสำหรับเคลื่อนไหวสะดวก เอลเห็นชุดทำความสะอาดของเธอก็รู้สึกเหมือนเด็กที่มีความต้องการอยากเป็นผู้ใหญ่อย่างบอกไม่ถูก ทำเอาเขารู้สึกวูบวาบ เผลอกลืนน้ำลายฝืดๆ ยากลำบาก ไม่ใช่ว่าคิดอกุศลกับเธอ แต่อารมณ์กลับพาไปเสียดื้อๆ
ก่อนอื่นต้องทำความสะอาดเพดานกับเช็ดหน้าต่างปัดเช็ดฝุ่นก่อน...
ซีราชิเอลปัดหยากไย่เสร็จ ลงมาจากเก้าอี้ เดินไปหยิบผ้าสีชีริ้วเปื่อยๆ สีมอมๆ มาเช็ดเคาน์เตอร์ ทำความสะอาดครัว หันหน้ามาทางหลังห้องมองดูร่างเล็กๆ เช็ดปัดฝุ่น ทำความสะอาดจัดเรียงหนังสือเข้าที่ใหม่ จากนั้นถึงจะเริ่มกวาดพื้น เช็ดถูพื้น อืม ไอริชาน่าจะเหมาะกับชุดเมดน่ารักๆ นะ
“อ๊ะ หวา” ร่างเล็กพยายามทรงตัวเต็มที่ กระทั่งโน้มเอียงจะร่วงลงมา
“อันตราย!”
โครม!!!!
“อ๊า....”
“อึ่ก” เอลกัดฟัน ทนความเจ็บปวด
“พ...พี่เอล” ไอริชาตกใจมากที่เขาวิ่งมารับร่างเธอไว้เร็วมาก แต่ดูเหมือนว่าแขนของเขาจะโดนคมจากมุมชั้นวางหนังสือ ได้บาดแผลมายาวเด่นชัด
“ไม่....ไม่เป็นไร”
“ไปล้างแผลเถอะค่ะ” ไอริชาพาเขาเข้าไปห้องน้ำทำความสะอาดแผลทั้งที่เขางงกับสิ่งที่เธอกำลังทำ จากนั้น สำลี ผ้าพันแผลสะอาด ก็ถูกวางพันเรียบร้อยบนแขนซ้ายของเขา
“พี่เอลไม่ต้องทำก็ได้นะคะ เดี๋ยวหนูทำเอง”
“ไม่เป็นไร พี่อยากทำ”
“ไม่ได้นะคะ” สีหน้าเป็นกังวล ทำให้เขาคิดถึงใครบางคนขึ้นมา จนอยากจะกอดจูบเธอเดี๋ยวนี้
“แผลเล็กๆ ไม่เป็นไรหรอก” เขาลูบศีรษะเอ็นดูเธอ
“พี่เอล...” ไอริชามองสบตาเขาตรงๆ ทำให้เห็นว่าเขามองดวงตาที่อ่อนโยนเร่าร้อน
“อือ....”เสียงทุ้มต่ำครางออกมาแผ่วเบาแหบพร่า ใบหน้าราวเทพบุตรเริ่มขยับมาใกล้ๆ

ก๊อกๆ
เฮือก!!!!!!!!!!! ทั้งคู่สะดุ้งสุดตัว
“....” ซีราชิเอลไม่กล้าพูดอะไร
“เบบี๋ไอริชา อยู่ไหม ออกมาหน่อยเร็ว”
“ยัยขี้เซา ตื่นยัง” เสียงใหญ่ๆ อีกเสียงหนึ่งคงไม่พ้นสตีลล่า น้องสาวไอริชานี่เอง
“พี่กลอว์” น้องสาวไม่กล้าเปิดประตูรับ
ซีราชิเอล มองซ้ายแลขวาหาที่ซ่อนตัว กระทั่ง เขารีบสาวเท้าเข้าไปซ่อนตัวที่ระเบียง ให้เจ้าของห้องเดินออกไปรับผู้มาเยือน ชายหนุ่มมานึกๆ ดูแล้ว นี่มันพล็อตเรื่องชู้รักหลบอำนาจทางการเมืองในบ้านของคู่นอนตัวเองเลยนะ
“ค่า”
“ทำอะไรน่ะ”
“อ่อ ทำความสะอาดค่ะ พี่”
“อ๋อ วันหยุดทั้งทีทำความสะอาดใหญ่สินะ” พี่สาวมาดห้าวยื่นถุงกระดาษหนาให้ “ดาร์กช็อกโกแลตจากญี่ปุ่นจ้า เอาไปกินนะ เด็กน้อย”
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวไปทำงานแล้วนะ นี่ช่วงนี้ ระวังหน่อยนะ มีโจรคนร้ายอะไรมาชิงทรัพย์ ทำร้ายร่างกาย อย่าให้ใครเข้าห้องมาง่ายๆ นะ รู้มั้ย และก็ช่วงนี้มีข่าวแฟนทะเลาะกัน ฆ่ากัน ยังไงเป็นเด็กเป็นเล็กอย่าพึ่งคิดคบใครล่ะ”
“อ่ะ ค่ะ” มันจิ๊ดๆ แฮะ
“อ้อ ช่วงนี้ รู้สึกสงบดีมากๆ เลยนะ ไปวัด ทำบุญ และก็ไปช่วยเหลือคนอื่น สตีลล่าก็ไปนะ คราวหน้าจะให้เด็กน้อยมาด้วยนะ” กลอว์ยิ้มทั้งตบบ่าสตีลล่า “ทำความดีได้ดีจริงๆ ยังไงก็หัดเอามือถือพกติดตัวบ้างนะ ช่วงนี้ติดต่อไม่ค่อยได้เลย”
“ข...ขอโทษค่ะ คราวต่อไป ถ้าไม่ติดชาร์จ หรือติดสอบ หนูจะเปิดเครื่อง เปิดเสียงไว้ตลอดค่ะ”
“ดีละ ไปนะ เด็กน้อย”
“ดูแลตัวเองด้วยนะ ไอ” สตีลล่ากล่าว
“ฟู่” เด็กสาวทำท่าโล่งอก ว่าสังเกตว่าร่างของพี่สาวกับน้องลับสายตาไป นับว่าพี่เอลคิดถูกที่เก็บรองเท้าเข้ามาข้างใน ไม่งั้น คงโดนลากมาสอบสวนนานแน่ เธอเดินปิดประตูเข้ามาในห้อง ก่อนกล่าวว่าพี่สาวไปแล้ว ชายหนุ่มถอนใจยาว เดินออกมา
“เขาไม่รู้ใช่มั้ย”
“น่าจะนะคะ”
“ทำไมเคร่งจัง แฟนก็ไม่ให้มี” เขาเสนอความเห็น
“พี่เขาก็แบบนี้น่ะค่ะ”
“แต่น้องน่ารักขนาดนี้ ก็น่าอยู่หรอก พี่สาวสองคนเลยหวง” เขาเริ่มวิจารณ์ ที่เขาเห็น ไอริชาดูตัวเล็กมาก ท่าทางพี่สาวร่างสูงใหญ่จนดูเหมือนไอริชาเป็นน้องเล็กที่สุดในบ้านยังไงยังนั้น แถมดูเด็กเล็กๆ อีกต่างหาก
“พี่เอล” เสียงหวานชักขุ่นเชิงเง้างอน “อีกคนน่ะน้องหนู พี่หนูคือคนที่ให้ช็อกโกแลต”
“เอ่อ ขอโทษ” ซีราชิเอลตกใจ พอเห็นอีกฝ่ายแก้มป่อง ก็ต้องกลั้นหายใจเพื่อกลั้นหัวเราะ เพราะเจ้าตัวจริงจัง
ไอริชาเอาดาร์กช็อกโกแลตที่ได้เก็บเข้าตู้เย็น ก่อนหันมาทำความสะอาด ชายหนุ่มใจหายกลัวว่าเธอจะงอน
“ไอริชา โกรธเหรอ”
“พี่เอล ถ้าสองคนนั้นได้ยิน เอาพี่ตายแน่”
“พี่ไม่รู้ สองคนนั้นดูเป็นผู้ใหญ่มากจริงๆ นะ ตัวเล็กน่ะ ตอนที่พี่เห็นครั้งแรกก็เข้าใจว่าเป็นเด็กมอปลาย...”
“แต่เขาเจอพี่เอลขึ้นมาจริงๆ จะทำไงดีน่ะ”
“ไม่ทำไง พี่ก็บอกไปว่า เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย แวะมาหา”
“พี่เอลซื่อมากไปแล้วค่ะ สองคนนั้นยิ่งกว่าตำรวจอีกนะคะ” ไอริชาแย้ง “เขาจะสอบสวนเราสองคนให้แน่ชัด เหมือนซัดรายละเอียดแบบหมดไส้หมดพุงเลยล่ะค่ะ”
“เขาคงไม่กล้าถามพี่เยอะหรอกมั้ง”
“ตรงกันข้ามต่างหากล่ะคะ”
“เอาไว้เจอของจริงค่อยว่ากันเนอะ” เขายักไหล่เหมือนเรื่องที่พูดถึงไม่ได้เรื่องใหญ่โตอะไรสักหน่อย
“พี่เอลง้า”
“ตัวเล็ก ปกติกฎเข้มขนาดนี้ แล้วตัวเล็กอยู่ยังไงน่ะ”
“หลังๆ ไม่ค่อยเชื่อหรอกค่ะ พอไปเห็นข้างนอกก็รู้สึกว่าจริงๆ แล้ว มันก็ไม่ใช่อย่างที่เขาว่าซะทีเดียว”
“เช่น?” เขาขอส่วนขยายความ
“อย่างเรื่องที่ห้ามกลับหอ หลายครั้งหนูทำไม่ได้ เพราะมีงานบ้าง หรือว่าบางทีก็ต้องมีปาร์ตี้กับเพื่อนบ้าง จริงๆ แล้ว หรือว่าเรื่องที่หนูต้องทำตัวเรียบร้อยกลับบ้านตรงเวลา ไม่ข้องแวะกับใคร โดยเฉพาะเพศตรงข้าม ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง ไม่เข้าผับ ไม่ดื่มเหล้า ประหยัด ขยัน อดทน แล้วก็หมั่นทำบุญ บูชา...” 
“ตัวเล็กทำได้มั้ย”
“ไม่ได้ค่ะ”
เขาพ่นลมออกมาด้วยความขบขัน ปิดปากกลั้นหัวเราะ คิดติงในใจ กะจะทำเด็กเป็นนางเอกกุลสตรีในตำนานย้อนยุครึไง
“จะให้หนูใส่เสื้อหลวมๆ ชุดเก่าๆ ไม่มีเครื่องสำอางค์แต่งติดหน้าเลยเหรอคะ แล้วหนูจะไปหางานได้ที่ไหนล่ะคะ ใครเห็นก็ตะเพิดแล้ว ห้ามหนูเรียนขับรถ แต่ให้ไปลองหางานพิเศษ ทั้งที่ในเมืองมันต้องใช้รถในการเดินทาง พอหนูขอเรียน ก็บอกว่าหนูไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียน แล้วเรื่องจะไม่ให้ข้องแวะกับเพื่อนต่างเพศได้ไงคะ ทุกคนก็ต้องประสานงาน ทำงานกลุ่มกับคนนั้นคนนี้ เลือกได้เหรอคะ ว่าคนที่จะทำงานด้วยต้องเพศเดียวกัน อีกอย่างที่ทำงานหนูมีแต่รุ่นพี่ที่ทำงานเป็นผู้ชายทั้งนั้น เหล้า หนูก็จำเป็นต้องดื่มเพื่อรู้ทันคนอื่นนะคะ”
“ดีจังนะ ตัวเล็กเองมีความคิดเป็นของตัวเองดีนะ”
“เอ๊ะ?”
“ตัวเล็กเชื่อในอะไร?” จู่ๆ ก็ถาม ทำเอาคน(จะ)ตอบเปลี่ยนอารมณ์ไม่ถูก
“.... หนูเชื่อแค่สิ่งที่หนูคิด สิ่งที่หนูรับรู้ด้วยตัวหนูเอง”
“อะไรที่เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้มาอยู่ตรงจุดนี้เหรอ?”
“ก็....” เด็กสาวหน้าแดง “คนสำคัญคนคนหนึ่งค่ะ”
“เหรอ....” ทุกอย่างเพื่อคนนั้นของเธอสินะ
“แล้วพี่เอลล่ะคะ พี่เชื่อในความถูกต้องเหรอคะ”
“พี่มากจากความเชื่อมั่นของตัวเอง”
“ถ้าสิ่งที่เลือกมันผิดล่ะคะ”
“อะไรที่เกิดขึ้นไปแล้ว สิ่งนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด” เขากล่าว “อีกอย่าง โลกใบนี้ ไม่มีอะไรถูกหรือผิดอย่างแท้จริงหรอก ทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมาทั้งนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง”
“แม้แต่ความดีเหรอคะ”
“ใช่” เขาพยักหน้า
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“เอาง่ายๆ นะ บางอย่างมันถูกให้ความหมายมากกว่าที่คิด สีขาว ที่ตะวันตกให้ความหมายว่าด้วยแสงสว่าง และความบริสุทธิ์ใช่มั้ย แต่ชาวจีนนำสีขาวมาเป็นสีชุดของการไว้ทุกข์... ความโศกเศร้า ซึ่งที่สีขาวถูกเรียกว่าสีขาว ให้ความว่าไง สีดำถูกเรียกว่าสีดำให้ความหมายว่าไง มันเป็นสิ่งที่สังคมหรือว่ามนุษย์ตกลงกันสร้าง”
“!”
“บางที เราเหมารวมอะไรมากไป จนลืมไปว่า บางอย่างมันมีมิติที่มากกว่านั้น ตัวเล็กก็เหมือนกัน สิ่งที่ตัวเล็กทำลงไป ตัวเล็กเองก็มีเหตุผลที่จะต้องทำไม่ใช่เหรอ? จริงอยู่ว่าสิ่งที่ตัวเล็กทำมันผิดกฎที่บ้าน แต่ถ้าตัวเล็กไม่ทำ ตัวเล็กจะได้มาปลอดภัยอยู่ตรงนี้ให้พี่เห็นมั้ย?”
“...”
“อย่าโทษตัวเอง อย่าโทษใคร ทุกคนแค่มีเส้นทางที่จะไป มีหน้าที่ที่จะทำต่างกัน” เขาลูบศีรษะเอ็นดู
ท....ทำไม พี่เอลพูดเหมือนกับว่าเขารู้เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น แม้แต่รู้ว่าเราไปทำอะไรมาบ้างแบบนั้นล่ะ
“ทำความสะอาดต่อดีกว่า เสร็จแล้วเราก็มาพัก อยู่กันลำพังแบบเอื่อยเฉื่อยบ้างสักวันจะเป็นไรไปจริงมั้ย?”
“ค....ค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ เด็กดี”
รู้สึกเหมือนกับว่าได้เจอคนที่เข้าใจเราที่สุดแล้วยังไงยังนั้น

ไอริชาขัดห้องน้ำ ซึ่งเป็นงานสุดท้ายแล้ว ขณะที่ซีราชิเอลทำความสะอาดส่วนมุมครัวที่เหลือกับซักผ้าให้เสร็จ เวลานี้เธอคงรู้สึกประหลาดใจ ซีราชิเอลเป็นชายหนุ่มที่แตกต่างไปจากผู้ชายคนอื่นๆ เขาเป็นคนที่ละเอียดอ่อน สุขุม เยือกเย็นและมักใช้ความที่เงียบที่ดูเหมือนจะเชี่ยวชาญในด้านนี้อย่างมากในการวางตัว จนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ และอีกเรื่องหนึ่งที่น่าแปลกใจคือ ชายหนุ่มดูเหมือนจะเป็นคุณชายที่สูงศักดิ์ราวกับเป็นเจ้าชายนักรบชั้นสูง หากจะนึกภาพยามที่เขาจะขัดพื้นทำความสะอาด หรือใช้เทคโนโลยีก็ขัดๆ มิใช่น้อย แต่พอมาเห็นกับตาก็ไม่ได้แปลกๆ อย่างที่นึก จะว่าไปแล้ว เขาคงจะสุขสบายดีไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ หากว่าคอนโดแสนหรูตึกนั้นไม่พังลงมาซะก่อน
“วันนี้ เราพักกันเถอะ ออกไปเปิดหูเปิดตา ผ่อนคลายกัน” เขาลูบศีรษะเธออย่างเอ็นดู ไอริชารู้สึกว่าเธอชักจะเหมือนสัตว์เลี้ยงของเขาเข้าไปเรื่อยๆ แล้วหรือเปล่า
ดังนั้นโปรแกรมต่อไปที่จะดำเนินการต่อคือ การออกไปข้างนอกเตร็ดเตร่ ทำอะไรให้สดชื่นจนกว่าถึงเวลาเย็นค่ำ ค่อยกลับมาพักผ่อน ซีราชิเอลทำธุระอะไรเสร็จหมดแล้ว ก็ลงมานอนเล่นที่โซฟารอเด็กสาวแต่งตัวเสร็จ สักพัก เขาก็หันไปตามเสียงประตู มองดูร่างเล็กๆ ที่แต่งตัวน่ารักมายืนต่อหน้าเขา
“เสร็จแล้วค่ะ”
“งั้นไปกันเถอะ” เขาลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ก่อนเดินไปที่ประตูอย่างสง่างาม และปิดล็อกประตูให้ยามที่เธอออกมาหน้าประตู และจูงเธอออกไปด้วยกัน
ไอริชาทั้งเขินทั้งรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด.... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับว่ามันเคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว ทำให้เธอคิดถึงยามที่เธอเป็นเด็กที่เคยได้เจอ “ท่านพี่” คนนั้นในวันวาน เวลานั้น มือเล็กๆ ของเธอกำรอบชี้เรียวใหญ่ของเขาไว้อย่างคุ้นเคย อ้อมกอดที่เขาเคยกอดเธอไว้ยังติดตรึงในความทรงจำ รอยยิ้มอบอุ่น อ่อนโยนราวกับรอยยิ้มของซีราชิเอลไม่ผิดเพี้ยน  ชายผู้ที่สอนให้เธอได้รู้จักกับความรัก ความเชื่อมั่น และสิเนหาแก่เธอยามเริ่มจะเติบโตเป็นสาวแรกแย้ม ทั้งเป็นผู้ที่มอบความรักความเอ็น เอาใจใส่ให้ ไอริชาคงจดจำดวงตา ใบหน้า การสัมผัส อ้อมกอดและจุมพิตของเขาได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะยามความฝันที่เข้ามาตอกย้ำในทุกๆ ช่วงชีวิตของเธอ

เอลดูเซ็กซี่เย้ายวนต่อคนรอบข้างอย่างร้ายกาจเสมอ ไม่ว่าจะยามนิ่งเฉย หรือยามที่เขาเคลื่อนไหว แม้แต่เพียงสบตา ก็ทำคนรอบข้างกริ่นเกรงไปพร้อมกับความรู้สึกวาบหวามไปถึงขั้วหัวใจได้ ไอริชารู้สึกเกร็งจนเหมือนร่างจะกระตุก และบางครั้งลืมหายใจเมื่ออยู่กับเขา ถึงจะออกมาเดินด้วยกันแบบนี้ ก็ยังนึกอยู่ว่าตัวเองเดินไม่ต่างจากหุ่นยนต์
“ทำไม ตัวเล็ก เดินกับพี่เหมือนเราอยู่กันคนละโลกแบบนั้น”
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ” เจ้าตัวเล็กเข้าใจว่า เธอเดินแบบเหมือนไม่เห็นว่าเขามีตัวตน
“เกร็งไปหมดแล้ว นี่ ที่บ้านตัวเล็กเข้มงวดกับตัวเล็กแม้แต่การเดินเหินขนาดนี้เลยหรือเดินแบบนี้ ยังกับว่าพี่พาตัวเล็กไปทำอะไรไม่ดีงั้นล่ะ”
ไอริชาได้ยินถึงค่อยผ่อนคลายลง ส่วนเขาก็คิดว่า นี่มันอากับหลานตัวน้อยมาเดินเล่นหรือไร

ซีราชิเอลแอบชำเลืองมองร่างเล็กๆที่อยู่ข้างกาย ซึ่งภายในในเต็มไปด้วยความคิดต่างๆ นานา เขาพยายามอดทนกับประสาทสัมผัสที่ไวและเหนือกว่าคนอื่นๆ ทั่วไป สามารถอ่านใจใครต่อใครได้หมด ว่าคิดอะไร เช่นชายที่มีจมูกใหญ่งุ้มซึ่งพูดคุยกับคนในวงล้อมเขา ซีราชิเอลก็อ่านออกว่าตอนนี้เขาคิดถึงแต่เงิน ส่วนคนข้างๆ นั่นก็คิดเรื่องแมวที่บ้าน ส่วนคนอื่นๆ ก็เรื่องอาหาร เรื่องเซ็กซ์ เรื่องเงิน แต่พอมาที่ไอริชา ทุกอย่างกลับว่างโพลน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แถมหลายครั้ง ที่ได้อยู่กับเธอ ประสาทสัมผัสเขาช่างตื่นตัวอย่างร้ายกาจเหมือนกับฮึกเหิมทำงานได้เต็มประสิทธิภาพรุนแรง บางทีถึงขั้น ได้ฝันเห็นถึงอดีต ถึงอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกว่าตัวเองโหยหาอย่างร้อนแรง และมากพอจนชีวิตทั้งชีวิตจะมีอันเป็นไปเพื่อสิ่งนั้น หลายครั้งแทบคิดจะไปจากไอริชาคนนี้ แต่ด้วยความรู้สึกสงสาร และเหมือนมีบางอย่างรั้งเขาไว้ จึงไม่อาจหักใจทำได้