นี่ฉันอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ...
เด็กสาวนึกในใจ ทั้งเดินไปตามเส้นทางที่สองข้างทางนั้นมีแต่ต้นไม้โปรยปรายดอกไม้หลากหลายชนิดโรยลงมาเต็มไปหมด แต่ที่เด่นๆ เห็นจะมีซากุระและกุกลาบสีเหลือบสวยซึ่งกลีบบอบบางเหล่านี้ได้ปลิวไสวไปตามแรงลมส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ให้ความรู้สึกอ่อนหวานเชิญชวนยิ่งนัก ที่นี่น่าแปลกบางทีเห็นพื้นหินนี้มีลมพัดวนเป็นกลมๆ ราวกับเป็นลมหัวกุดที่แอบต่อต้านสายลมที่พัดพากลีบดอกไม้ทั้งหลายโปรยปรายไปตลอดทางนี้ ไอริชาคิดถึงชายหนุ่มคนนั้นผู้เสมือนเทพพิทักษ์ของเธอผู้ที่อ่อนโยนกับเธอเสมอมา เด็กสาวนึกหวั่นในใจหรือว่าเขาจะอยู่ที่นี่กันนะ ที่แห่งนี้สวยงามก็จริงแต่ราวกับมีอันตรายแฝงอยู่มากมายซุกซ่อนอยู่ในเงามืดให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัย ร่างบอบบางตัดสินใจหยุดพักหนึ่ง หลับตาได้ยินเสียงลมและหัวใจตัวเอง สัมผัสถึงกลีบดอกไม้แสนนุ่มมาไล้ตามเรือนร่างเธอ มันนุ่มนวลอ่อนละมุน ไอริชาลืมตาพรึ่บ วิ่งออกไปจากทางแห่งนี้ ร่างบอบบางก็ได้ร่วงลงไป หล่นละลิ่วทุกอย่างวูบไป
จริงๆ ด้วย ทั้งหมดนี้เป็นภาพลวงตา ว่าแต่จริงๆ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกันนะ
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ไอริชาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่บนโซฟา ข้างๆ มีขนมและนมชุดหนึ่งใหม่ๆ วางอยู่ มีเตาผิง ข้างนอกหน้าต่างเห็นเป็นสวน และมีเสื้อโค้ดตัวใหญ่ของผู้ชายห่มทับต่างผ้านวมอีกผืน สังเกตไปรอบๆ เดาว่าน่าจะป็นคฤหาสน์ของใครสักคน
“ไอริชา..”
“หือ?”
..... เปลือกงามเปิดขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในห้องพักตัวเอง หน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ความคิดถึงการตามหาเฝ้ารอมานานนานเกือบทั้งชีวิตมันทรมานจนทำให้หัวใจเป็นแผลลึก ทรมานจนไม่อาจบอกได้ว่ามันอย่างไร เธอถอนหายใจยาวก่อนลุกขึ้นมา ความฝันนี้ยาวนานและก็เหนื่อยล้าเหลือเกิน แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องลงมาจากเตียง อาบน้ำแต่งตัวและออกไปเรียนหรือทำงานตามเคย ความคิดที่อยากจะตามหาเขา อยากจะพบเขาทวีรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ อยากจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา แต่ว่าความฝันเมื่อครู่นี้มันทรมานเหลือเกิน วันนี้เข้าไปเรียน และอาจารย์หนุ่มวัยกลางคนที่ดูท่าทางใจดี ที่เธอมาเรียนด้วยสักพักแล้ว เขาได้ชวนให้มางานประชาสัมพันธ์ทุนการศึกษาจากต่างประเทศที่นั่นนอกจากมีทุนก็มีตำแหน่งจากต่างประเทศสำหรับฝึกงานให้ด้วย เธอคิดว่าตัวเองควรจะไปสักครั้ง เพื่อเปิดหูเปิดตาตัวเอง ลองให้ได้ทำอะไรใหม่ๆ บ้าง และก็....
บางทีอาจจะได้พบ เขาคนนั้นในงาน ก็ได้
ไอริชากล่าวกับตัวเองอย่างมีความหวัง ก่อนสูดหายใจลึกเริ่มในสิ่งที่ต้องทำต่อไป เมื่อเรียนเสร็จ ไอริชานั่งรถโดยสารไม่ประจำทางมาที่หน้าห้างร้านใหญ่แห่งหนึ่ง ร่างบอบบางเดินมาในชุดนักศึกษาที่สุภาพเรียบร้อย แม้ว่ารองเท้าที่สวมใส่จะมีส้นสูง แต่ว่าการก้าวเดินของเธอกลับดูสง่างามและยังแทบไม่มีเสียงส้นกระทบพื้นเลย ผู้คนหลายคนมองเธอด้วยความแปลกใจ ไอริชารูปร่างหน้าไม่เหมือนมนุษย์ แต่คล้ายกับตุ๊กตาน่ารักตัวเล็กๆ แลดูมีชีวิตมากกว่า เธอเดินเข้าไปในงานหนังสือก่อน และกลับแวะเข้าไปในงานทุน...
“ยินดีต้อนรับครับ” ชายหนุ่มชุดขาวสะอาดกับกางเกงสแลคต้อนรับยิ้มอย่างไมตรี เขาเป็นคนที่หน้าตาดีแลดูมีอัธยาศัยดึงดูดใจ ส่งเอกสารให้
“ข...ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวรู้สึกเคอะเขินอย่างบอกไม่ถูก
“สนใจศึกษากับทางมหาวิทยาลัยเรามั้ยครับ เรามีชุดยูนิฟอร์มที่น่ารักและก็มีคณะต่างๆที่มีชื่อเสียงด้านมาตรฐาน ระบบทางการศึกษาระดับโลกนะครับ”
ไอริชาแปลกใจที่ชายหนุ่มที่ดูหนุ่มแน่น จะดูมีอายุกว่าเธอเพียงแค่สิบกว่าปีต้นๆเศษๆ และพูดไม่ค่อยชัดเพราะเป็นคนต่างประเทศจะเป็นอาจารย์ระดับหัวหน้าแบบนี้ นี่เธออ่านชื่อตำแหน่งบนสายสะพายบัตรเขาผิดไปรึเปล่านะ ไอริชารู้สึกใจเต้นบอกไม่ถูก อีกเรื่องหนึ่งคือ เธอรู้สึกเหมือนเขาเป็นคนที่ใจดีและก็นุ่มนวลมาก เธอสัมผัสคลื่นพลังงานที่ออกมาจากเขาได้
ไอริชาเดินเข้าไปดูข้อมูลเกี่ยวกับแต่ละมหาวิทยาลัยทั้งมองไปมองมาเหมือนกำลังตามหาใครอยู่ ก็เจออาจารย์ที่ตัวเองเรียนด้วย เขาเป็นคนที่สตาฟฟ์จัดงานที่นี่เอง
“โซราโนะ ครูดีใจที่เธอมา” เขายิ้มอย่างเอ็นดูเหมือนมองลูกสาวตัวเล็กๆ
“ค่ะ อาจารย์ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจมากค่ะ”
“รับของว่างรึยัง อยู่ตรงนั้น ทานได้เลยนะ” เขาผายมือไป ไอริชาดวงตาเป็นประกายทันเมื่อนึกถึงขนมอร่อยๆ กับเครื่องดื่มที่ช่วยให้สดชื่น
ไอริชา เดินเข้าไปยังมุมรับประทานของว่าง รับชุดของว่างมาทานอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนกระต่ายจิ๋วที่เคี้ยวแครอทแก้มตุ่ยๆ ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียนี่กระไกร ก่อนจะกลับเธอก็เต็มไปด้วยเอกสารหนังสือจากที่ได้รับและซื้อมาจากที่ร้านหนังสือก่อนหน้า เธอรู้สึกว่ามันหนักอย่างสาหัสทีเดียวหากต้องแบกมันไปในการเดินทางที่ยาวนานอย่างเดินทางกลับเข้าหอ
“เชิญครับ” ชายหนุ่มที่เธอเจอแล้วใจเต้นคนนั้น ยื่นชุดของว่างให้
“ห...ให้หนูเหรอคะ”
“ครับ ขอบคุณที่มานะครับ” เขายิ้ม ทำเอาเธอแทบหัวใจหยุดเต้น
“ข....ขอบคุณค่ะ” ไอริชาเผลอหน้าแดงขึ้นมา ทั้งยิ้มสดใส รับชุดของว่างอย่างยินดี
เด็กสาวรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่ตัวเองได้ของมากมายกลับหอ ที่เหลือคงรอแค่จัดการของที่ได้มา และก็ออกไปทำงานพิเศษตามช่วงเวลาที่กำหนดไว้ ระหว่างนั้นก็แอบเสียดายว่าไม่เจอ “ท่านพี่” เลย แม้ในใจรู้สึกว่าว่าเขาน่าจะมาที่นี่ก็ตาม แต่ว่ามันก็ไม่ได้ทำให้ความหวังของเธอดับเสียทีเดียว เพราะเรื่องทุนการศึกษา บางทีเธอออาจจะมีโอกาสได้ไปเรียนต่างประเทศและออกตามหาเขาแล้วเจอที่นั่นก็ได้ ระหว่างที่เดินไป ในใจก็รู้สึกลิงโลดด้วยความดีใจกระทั่ง สังเกตว่าตัวเองมีรอยแผลเล็กๆ ที่ปลายนิ้วจากความเจ็บจิ๊ดๆ นิดๆ เธอก็ถึงหยุดมาดูแผลพบว่านิ้วบวมตุบๆ เวลานั้นเองก็มีภาพคนคนนั้นบีบนิ้วนางตัวเองซึ่งเป็นแผลยาวเหมือนเธอ
“พี่เซรุ...?”
พลั่ก....
ร่างบอบบางไปปะทะกับร่างที่สูงใหญ่กว่าจนตัวเองล้มลง ดีที่มือนั้นยังคงถือถุงและชุดของช่างอย่างดี แต่เคราะห์ที่ว่ามือที่ถือสัมภาระอย่างมั่นคงไม่ให้เสียหายนั้น เป็นเหตุให้เธอนั่งจมเบ้าลงไปนั่งกับพื้น
“ขอโทษค่ะ...” ร่างเล็กๆ ค่อยเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอยากรู้ว่าเธอไปชนอะไรมา
สิ่งที่เธอเดินไปชน คือร่างชายหนุ่มสูงสง่าในชุดสูทสีดำผูกไท้สีดำเช่นเดียวกัน ใบหน้าของเขาราวรูปสลักคมสันแลดูน่าหลงใหลทว่าเหมือนไร้ความรู้สึกใดๆ ดวงตาเรียวดั่งหงส์หรี่มองเธอราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่แม้แต่ไอริชาเองยังคาดเดาไม่ออก เขายืนจังก้าเหมือนกับจะตัดสินความเป็นตายกับชีวิตเธอ ริมฝีปาดเม้มแทบเป็นเส้นตรงไม่ปริปากเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา มีรัศมีราวกับเทพ น่ากลัวเหมือนเป็นนักล่า
“ขอโทษนะคะ” เสียงใสๆ เหมือนสำนึกผิด สายตากลมคมโตวิงวอน เขาคงไม่ ‘ตี’ เธอ ใช่มั้ย
“...” แต่ว่าฝ่ายตรงข้ามกลับสีหน้าถมึงทึง ดูเกรี้ยวกราด คิ้วขมวด ย่นจมูกตอบมาแทน ไอริชาตกใจผวา วิ้งจู๊ดเหมือนลูกหนูติดจรวด ไม่ทิ้งร่องรอยว่าเธอเคยปรากฏตัวที่นี่มาก่อน
“ชิ ยัยเปี๊ยกนี่เป็นใครกัน กล้าดียังไงมาเดินชนฉัน” ชายหนุ่มสบถอย่างเอาเรื่อง ชนเขา แค่ขอโทษแล้ววิ่งไปดื้อๆ คิดว่าจะหายกันเรอะ ทำเอาคนที่อยู่ด้านหลัง ลูกน้อง พนักงาน ตกใจผวา ถอยรูดมานิดหน่อย
ชายหนุ่มดวงตาหงส์ครุ่นคิด เขาสังเกตว่า ไอริชาสวมชุดยูนิฟอร์มของมหาวิทยาลัยชื่อดังของเบธเอลซึ่งเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ อันดับต้นๆ ของโลก แบบนี้คิดว่าน่าจะตามสืบไปขย้ำก็ยังทัน พอคิดได้อย่างนั้น ความรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่ปลายนิ้วก็เรียกให้เขาสังเกตปลายนิ้วนางของเขา พบว่านิ้วตัวเองเป็นแผลเล็กๆ คาดว่าน่าจะมาจากกการหยิบจับเอกสารจำนวนมาก บางอย่างกระดาษก็ตมบาดนิ้วเอา แต่เขามั่นใจว่าตัวเองระวังดีที่สุดแล้ว ทำไมกลับมาบาดนิ้วได้อยู่กัน
“เชิญครับ คุณเฟย์” เขาหมายถึง เฟย์ เซฟิรอธ (Fay Zephiroth) ผู้คนกลุ่มหนึ่งพยายามต้อนรับขับสู้ดูแลเขาคนนี้อย่างดี คนรอบตัวเหล่านี้รู้สึกเสียววาบไม่กล้าหือกับเขา ไม่กล้า “สุมหัว” กัน จนรู้สึกเกร็ง หายใจไม่ทั่วท้องอย่างบอกไม่ถูก และบางทีก็ลืมหายใจยามใบหน้าราวรูปสลักที่คมคายนี้ฉายความหงุดหงิด
“รีบจัดการให้เรียบร้อยซะ” เฟย์สั่ง
ไม่มีใครรู้ว่าในงานประชาสัมพันธ์กองทุนการศึกษาที่อยู่ใกล้งานหนังสือนั้น หลังจากที่เด็กสาวได้หายไปจากงาน ชายหนุ่มที่เธอคนนนั้นตามหาก็ปรากฏตัว เขาเหมือนสายหมอกที่ไม่อาจจับต้องได้ เหมือนกับว่าไม่ได้อยู่ในงานนี้ ซึ่งตัวเขาเองก็ถอนใจยาวอย่างช้าๆ หลังจากที่พยายามมองหาร่างเล็กๆ บอบบางนั้นแล้วไม่พบเจอแม้แต่ร่องรอย
นึกว่าจะไม่มีชีวิตรอดกลับมาซะแล้ว
ไอริชาหอบหนักหลังจากที่มาถึงห้อง เธอเพิ่งรู้ซึ้งถึงความหมายที่ว่า “สายตาที่ฆ่าคนได้” เป็นยังนี้นี่เอง ท่าทางน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก สาบานได้เลยว่าจะไม่ใกล้ตัวเขาเด็ดขาด เธอคิดในใจ รู้สึกเสียดายเหลือเกินที่ไม่เจอเขาคนนั้นตามเคย แต่ว่า ยังไงก็ไม่ยอมแพ้หรอก แต่จะว่าไปเหมือนรู้สึกว่ามีคนในงานมีแผลเหมือนกับเรายังไงไม่รู้แฮะ ราวกับว่าเรา....เป็นหนึ่งเดียวกัน เด็กสาวนึกขึ้นมาก็หน้าแดงร้อนผ่าว พลันรู้สึกซาบซ่านอย่างบอกไม่ถูก เธอหลับตาลงอยากจะซึมซับความรู้สึกที่คิดถึงเขาคนนั้นเอาไว้ พยายามรับรู้ถึงความเป็นเขาคนนี้
พี่เจ็บ ตัวเล็กก็เจ็บ....ขอโทษนะ
ไม่เป็นไรค่ะ ท่านพี่ เรื่องเล็กน้อย
ไอริชารู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างน่าประหลาด วันนี้เป็นวันหนึ่งที่ไอริชาทำงานอย่างมีความสุขและมีกำลังใจอย่างน่าประหลาดเหมือนกับว่าเธอเฝ้ารอวันโอกาสของเธอที่จะสมหวังเสียทีอย่างใจจดใจจ่อ จนลืมเรื่องราวอื่นๆ จนเกือบไปหมดแล้ว แม้เข้านอนก็รู้สึกว่าพรุ่งนี้คงจะเป็นวันที่มีความหวัง ขอให้คืนนี้ฝันถึงพี่เค้าด้วยเถอะ
YOU ARE READING
อีกปลายหนึ่งของด้ายแดง
Romanceไอริชาเด็กสาวที่มีความฝันถึงชายหนุ่มคนหนึ่งมาตลอด ด้วยความสงสัยมาตั้งแต่เด็กจึงตัดสินใจที่จะออกจากบ้านตามหาคนในฝันคนนั้น ซึ่งทำให้เธอได้พบกับซีราชิเอล ชายหนุ่มที่รูปงามลึกลับน่าค้นหา และเฟย์ เซฟิรอธ ชายผู้เพียบพร้อมในชื่อเสียง ตระกูล และความสามารถ ท...
