บทส่งท้าย....

4 0 0
                                    

ในเขตชานเมืองของเบธเอลนั้น เป็นเรื่องปกติที่จะเป็นพื้นที่ของการผ่านไปผ่านมาของนักเดินทางไม่ว่าจะจากชนบทเข้าสู่เมือง หรือจากเมืองจะออกไปสู่ชนบท หรือแม้แต่ในชานเมืองเองก็ยังมีการเคลื่อนย้าย เดินทางเสมอ ทำให้มีแต่พื้นที่ที่โล่งไปสุดลูกหูลูกตามีหมู่บ้...

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

ในเขตชานเมืองของเบธเอลนั้น เป็นเรื่องปกติที่จะเป็นพื้นที่ของการผ่านไปผ่านมาของนักเดินทางไม่ว่าจะจากชนบทเข้าสู่เมือง หรือจากเมืองจะออกไปสู่ชนบท หรือแม้แต่ในชานเมืองเองก็ยังมีการเคลื่อนย้าย เดินทางเสมอ ทำให้มีแต่พื้นที่ที่โล่งไปสุดลูกหูลูกตามีหมู่บ้านเล็กๆ จำนวนคนที่น้อยเบาบาง และมีการผ่านไปผ่านมาของเหล่าพวกคมนาคม บนรถไฟฟ้าผู้คนจำนวนหนึ่งได้แปลกใจกับภาพบางอย่างที่พวกเขายากที่จะลละสายตาไปได้ นั่นคือ ที่นั่งที่หนึ่งจะเป็นที่ๆชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาสง่างามเหมือนเจ้าชายนักรบนั่งมากับเด็กสาวราวกับตุ๊กตานางฟ้าผู้อ่อนหวานในชุดระบายลูกไม้พลิ้วหวานอยู่ด้วยกันลำพังสองคน ซึ่งเป็นภาพที่งดงามราวกับมาจากภาพศิลป์ที่มีชีวิต ทั้งคู่กำลังจะออกจากชานชาลาเพื่อเดินทางต่อ ก็ร่างของชายชุดเสื้อโค้ตตัวยาววิ่งมาอย่างเร่งรีบตามพวกเขา

"ขอโทษนะครับ คุณหนูทำถุงมือตกครับ"

".... ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวรับของมา ทั้งยิ้มให้อ่อนโยน ทว่าช่างกระชากหัวใจของชายที่เก็บของให้ยิ่งนัก ผู้หญิงอะไรจะน่ารักจิ้มลิ้มราวกับกับตุ๊กตา จะงามปานนางฟ้าตกลงมาจากสวรรค์แบบนี้

"มีอะไรกับหลานสาวผมเหรอครับ?" ชายหนุ่มผมยาวที่รวบผมไว้ข้างหลังซึ่งตามเธอมาด้วย เดินเข้ามาแทรกระหว่างเธอกับผู้เก็บของให้ ดวงตาสีทองเรืองจ้าราวกับปีศาจร้าย สีหน้าเย็นชาเหมือนไร้ความรู้สึกดั่งมัจจุราช ทว่าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ดุดดัน

อีกปลายหนึ่งของด้ายแดงWhere stories live. Discover now