Vergeten Prinses - Gemaskerd deel 1 (Versie 2, voltooid)

Hoofdstuk 9

Een paar dagen later stond Evelyn op een schip. Evelyn bedacht zich dat ze eigenlijk nog nooit op een schip geweest was. Maar ze vond het fantastisch. Vooral als het schip over hoge golven gleed als een vogel op de wind. Het liefst stond de jonge prinses dan boven, op het dek. Dan voelde ze het hele schip onder zich bewegen. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. En dat in een eindeloos ritme door.

Evelyn bleek aangeboren zeebenen te hebben, wat al snel opgemerkt werd. Daarom mocht ze veel vaker op het dek staan dan haar ouders haar hadden laten doen als ze die zeebenen niet had gehad. Dus liep Evelyn bij welke golf dan ook stevig over het dek alsof ze over de dorpsstraat liep.

Haar vader liep vaak met haar mee, maar moest ook veel bij zijn rouw zijn die geen zeebenen had. Dus werd Evelyn dan onder de hoede van de bemanning genomen. Die mochten haar graag. Hoewel ze niet veel anders konden als ze nog even wilde blijven leven.

Ze moesten toch zeker een week op zee blijven voordat ze Orthnib bereikte. In die week viel ook Evelyns verjaardag, maar ze kon zich geen betere plek voorstellen om die te vieren. Het was een kleine maar gezellige verjaardag waarop ze muntjes in het water gooide, lekker aten en Evelyn mocht zelfs even aan het roer staan.

Twee dagen na Evelyns verjaardag, ergens in de middag luisterde Evelyn aandachtig naar de uitleg van een van de roeiers die haar uitlegde hoe het roeien ging. Evelyn vond het sowieso al onvoorstelbaar hoe hij die roeispaan kon optillen, dus had ze veel respect voor de man.

'Land in zicht!' Klonk er vanuit het topje van de mast. Een van de bemanningsleden was in de mast geklommen om te kijken of ze Orthnib al konden zien. Bij het bericht dat er land in zicht was leefde meteen de hele bemanning op. Meteen vlogen er allerlei bevelen over het schip en loodste de roeier Evelyn naar de boeg.

Op de boeg stond de tweede stuurman klaar om de roeiers bevelen te geven. Evelyn kreeg door dat ze de haven van de hoofdstad van Orthnib – Orthnib stad – in zouden roeien. Evelyn wist precies hoe dat ging en ze wist dat ze in de weg zou lopen als ze niet bij de tweede stuurman op de boeg bleef staan.

'Riemen uit!' Riep de tweede stuurman naar de roeiers. Door het hele schip klonk het geluid van hout op hout wanneer de roeien uitgeklapt werden. Daarna gaf de tweede stuurman nog een paar andere bevelen en begonnen de roeiers ritmisch te roeien. Het schip schoot vooruit en snel werd het zijl naar beneden gelaten.

Niet veel later arriveerde het schip in de haven van Orthnib stad. Daar zag Evelyn meteen dat ze al verwacht werden. De straten van de stad hingen vol met vrolijk gekleurde slingers en er stond een grote groep mensen op de kade te wachten. Enthousiast begon Evelyn naar de groep mensen te zwaaien.

Evelyn voelde de schok die werd veroorzaakt doordat het schip de kade raakte en bijna verloor ze haar evenwicht. Direct sprongen er enkele mannen het schip af om de touwen vast te maken. Ondertussen kwamen Evelyns ouders het dek op.

De koningin zag er bleek uit en liep niet heel stevig op haar benen. De koning naast haar stond er beter bij dan zijn vrouw. Hij stond net zo stevig op zijn benen als de jonge Evelyn die aangerend kwam. Ze pakte haar moeders hand vast en samen liepen ze naar de loopplank die zojuist neergelegd was.

Maar Evelyn had het geduld niet om rustig met haar ouders de plank af te lopen. Ze liet al snel haar moeder los en vloog het schip af. Daar stonden vrolijk juichende mensen te wachten. Ze gooide Evelyn allemaal bloemen toe en de meeste daarvan ving ze op in haar lichtblauwe jurk. Er waren ook mensen die haar bloemenkettingen toegooide en die deed ze allemaal om haar nek, tot ze bijna niets meer kon zien.

Toen verschenen haar ouders weer naast Evelyn. De koning haalde een paar van de bloemenkettingen van Evelyns nek af en deed die bij zichzelf om. Daarna pakte hij een bloem van de grond en stopte die in Evelyns haar. Evelyn pakte ook een bloem en haar vader boog zodat ze de bloem ook in zijn haar kon stoppen, hoewel hij eerder gewoon achter zijn oor zat.

Ze liepen door de erehaag van Orthnibers en zo kwamen ze bij een grote koets uit. Daar stapte ze in en kwamen tegenover de koninklijke familie van Orthnib te zitten. Evely merkte meteen een bruinharig meisje en haar broer met zwart haar op. Dat moesten de kinderen van de koning en koningin zijn en de prinses zag eruit alsof ze van Evelyns leeftijd was.

'Welkom in Orthnib, King James' zei de koning van Orthnib tegen Evelyns vader. Die knikte vriendelijk naar de andere koning. Evelyn wist dat ze twee mannen nu vriendelijk tegen elkaar deden, maar ze zo een oorlog aan elkaar konden verklaren.

'Bedankt dat wij naar jullie prachtige land mochten afreizen, King Duster' zei Evelyns vader.

'Ik zie dat u uw dochter mee heeft genomen' zei King Duster. Evelyns vader knikte en toen Evelyn hoorde dat het over haar ging begon te meteen te glimlachen.

'Inderdaad, dit is Evelyn. Ze is enkele dagen geleden zeven jaar geworden' zei King James.

'Hoi' zei Evelyn tegen de koning. Te laat besefte ze dat ze misschien titels moest gebruiken, maar nu was het al te laat. Gelukkig nam King Duster het haar niet kwalijk.

'Hallo Evelyn' zei hij tegen haar. 'Ik zal u ook voorstellen aan mijn gezin. Mijn vrouw Lisanne, mijn zoon Poster en mijn dochter Iris' zei King Duster nu weer tegen King James.

De twee koningen hadden het nog de hele rit over allerlei zaken die Evelyns niets aangingen. Ze had dan ook geen zin om zich met het gesprek te bemoeien en dus keek ze maar naar buiten. Ze zag een en al groene velden. Ze wist dat daar in de lente prachtige bloemen op groeide, maar nu zag het er kaal uit.

Vrij snel kwamen ze aan bij het hek van het koninklijk paleis. Er lagen gigantische tuinen omheen en ze reden nu door naar een landhuis, iets verderop. Evelyn had opgevangen dat het landhuis hun woonplaats zou worden zolang ze in Orthnib verbleven.

Het landhuis was gigantisch en deed Evelyn denken aan het kasteel van Nista, maar dan iets lager. Ze wierp voordat ze uit de koest stapte nog een blik op prinses Iris, die ook naar haar keek. Evelyn had zin om het meisje te ontmoeten en met haar te spelen.