Vergeten Prinses - Gemaskerd deel 1 (Versie 2, voltooid)

Hoofdstuk 11

Net iets meer dan een week later stond Evelyn weer op het schip terug naar Nista. De jonge prinses keek naar de opkomende zon die haar gezicht langzaam verwarmde. Ze had het goed gehad in Orthnib. Ze hoopte dat ze Iris nog een keer zou zien.

De winter was niet heel koud en er viel geen vlokje sneeuw. De wind maakte het wel gevaarlijk voor de vissers op zee, maar ze wisten nog genoeg vissen te vangen. Evelyn volgde haar lessen en begon het schrijven en lezen in haar eigen taal steeds beter onder de knie te krijgen, ook leerde ze de beginselen van vreemde talen uit omliggende landen.

Ze leerde ook over de geschiedenis van Nista, over de tijd dat Nista en Orthnib nog samen een land vormde, over tijden van oorlog en over tijden van vrede en handel. Ze kende de namen van de koningen van Nista nog niet uit haar hoofd, maar juf Laura was vastbesloten dat Evelyn ze voor het aanbreken van de zomer kende.

Toen de lente aanbrak gingen Evelyn en Laura ook naar buiten, waar Evelyn les kreeg in verschillende bloemen. Evelyn vond de bloemen mooi, maar de lessen oersaai. Hoewel juf Laura bleef zeggen dat het belangrijk voor haar toekomst was dat ze wist welke bloemen geschikt waren voor welke gelegenheid. Juf Laura gaf de lessen pas op toen Evelyn bloemenkronen van madeliefjes begon te vlechten en boeketten plukte om aan Forel te voeren, die heel erg van bloemen voor op feestjes en begrafenissen hield.

Er verstreek nog een hele zomer in Nista, waar in Evelyn veel tijd doorbracht met Forel en haar vader en moeder. Ze speelde vaak met haar moeder dat ze koningin Lin van de bossen was. Elke keer als ze dat speelde moest Evelyn aan Iris denken. Ze hoopte de Orthnibse prinses nog eens te zien, het liefst snel weer.

Maar op het moment dat de dagen steeds korter begonnen te worden trok de koningin zich steeds vaker terug in haar kamers. Evelyn had geen idee wat er aan de hand was, maar het afwezig zijn van haar moeder betekende dat ze meer tijd met haar vader kon doorbrengen. Ze maakte veel ritten op Zeeschuim door het bos buiten het kasteel en Evelyn reed binnen het kasteelterrein op Forel.

Ze vroeg zich steeds vaker af waar haar moeder bleef, maar stelde geen vragen aan haar vader. Ze zag ook wel dat hij zich druk maakte over dingen waarvan Evelyn geen idee had. Ook aan May vroeg ze het niet. Maar als Evelyn in het bijzijn van de kamerdame over haar moeder begon trok May een gezicht waar Evelyn bijna bang van werd. Haar moeder ging toch niet dood?