Vergeten Prinses - Gemaskerd deel 1 (Versie 2, voltooid)

Hoofdstuk 27

Het was maar eens tijd voor een experiment. Evelyn lag op haar bed naar het plafond te staren en gooide en balletje op en neer, de andere hand lag onder haar hoofd. Ze wist dat het ontbijt al begonnen moest zijn, en dat wist haar maag ook. Maar Evelyn ging niet toegeven, ze zou straks de keuken binnen moeten glippen om wat te eten te krijgen. Of ze moest May of Ave dat vragen.

Haar plan was om niet te komen opdagen voor wat dan ook. Kijken of na haar verpeste verjaardag van gisteren er nog iemand was die haar kwam roepen, zoals vroeger als ze te laat was. Haar ouders waren helemaal niets aan het organiseren geweest, ze waren gewoon aan het werk gegaan alsof ze nooit een dochter hadden gehad.

Evelyn wilde uitzoeken of ze nu vrij kon zijn, alsof haar ouders echt niet meer naar haar omkeken. Het liefst had ze vandaag al met Forel de hele dag het bos in gegaan, maar als dit experiment slaagde kon ze morgen weg. Dan zou ze de hele dag kunnen rijden, met Ave als ze mee wilde, en hoefde ze zich nergens zorgen om te maken. Maar ze zou weer terug naar huis komen, want Evelyn wilde niet weglopen.

Maar vandaag moest ze het nog uithouden met eten op andere tijden dan de rest en zorgend dat ze haar lessen kon skippen, want vandaag stond er een les met juf Laura gepland en een paardrijles met haar vader. Juf Laura zou haar misschien nog wel halen, want zij was de koning en koningin niet, maar haar vader zou haar makkelijk kunnen vergeten.

Het balletje begon al snel te vervelen en Evelyn legde hem weer weg om in haar raamkozijn te gaan zitten en naar buiten te kijken. Vanuit haar slaapkamer had ze niet echt een fascinerend uitzicht. Ze keek op de andere kasteelmuur, waar Endrews vertrekken lagen. Boven haar kon ze ook de ramen van de vertrekken van haar oma zien, waar ze zich altijd verstopte als ze alleen wilde zijn.

Twee verdiepingen onder haar lag de binnenplaats met de netjes betegelde paadjes en rozenstruiken die netjes getrimd waren, Evelyn vond het altijd het minpunt van het kasteel. Het was er vaak donker, alleen rond het vijfde of zesde uur werd de binnenplaats verlicht. Het was ook een van de minst verzorgde plekken van het kasteel. Vroeger waren er op de binnenplaats koningen en koninginnen begraven en die lagen daar nu nog steeds onder de grond, met standbeelden op hun graf van zichzelf.

Evelyn had liever een beetje uitzicht gehad vanuit haar slaapkamer, maar ze hadden haar kamer per se hier gewild. Juist om de graven die daar beneden lagen, zodat de oude koningen en koninginnen over haar konden waken. Maar omdat dit hoe dan ook het minst inspirerende uitzicht was – ze kon de beelden op de graven niet eens goed zien – liep ze naar de kamer aan de overkant. Haar studiekamer.

Daar had ze uitzicht over de tuinen van het kasteel en het bos daarachter. De stallen kon ze niet zien, die lagen net buiten haar beeld aan de rechterkant. Ook Hill kon ze net niet zien, want dat lag weer aan de linkerkant. Vanaf hier had ze uitzicht op de rozentuin en een picknickveld. Ook het aangelegde bos in de tuinen was hier te zien, maar het leek vanuit haar kamer wel alsof dat een geheel was met het bos achter de muren.

Achter het bos was geen strand te zien, maar wel de zee die zich uitstrekte tot de kust van Palm Eiland. Op heldere dagen zoals deze kon je zelfs de kust van het eiland onderscheiden, als je heel goed keek en wist waarnaar je moest kijken.

Evelyn wilde altijd al een reis langs alle verschillende eilanden maken, op een groot schip en dan op alle eilanden een nacht verblijven en met de mensen praten en eten. Het waren dromen voor later, besefte Evelyn. Ze was dan wel met haar ouders op een schip naar Orthnib geweest, maar deze reis wilde ze het liefst alleen maken. Als prinses van Nista, als vrouw en gerespecteerd raadgever van Endrew. Ze hoopte dat die dag ooit zou komen, maar als haar ouders haar zo bleven vergeten kon ze misschien nooit raadgever van Endrew worden, of gerespecteerd.

Die gedachtes stelde haar somber, maar ze voelde dat ze niet zou opgeven. Ze zou ervoor zorgen dat zij en andere vrouwen ook gerespecteerd konden worden, want vrouwen in Nista zijn altijd al minderwaardig geweest aan mannen. Dat vond Evelyn in de meeste gevallen prima, het was logisch dat vrouwen voor de kinderen zorgde en het huis schoonmaakte en dat de mannen de zee op gingen en het leger leidde. Maar ze besefte steeds vaker dan mennen gerespecteerd werden als ze een schipbreuk hadden overleefd, kinderen van de verdrinksdood hadden gered of adviseur van de koning werden. Maar vrouwen konden zit soort dingen ook doen, maar dan werden ze vergeten, gingen ze gewoon door met hun leven hoe het altijd al was of werden hun mannen beloond voor hun daden. Evelyn wilde ook gerespecteerd worden als ze volwassen was. Ze wilde haar broertje steunen als hij koning werd en ze wilde haar land beschermen op een vrouwelijke manier.