His Scars || Minsung

k ı r k b i r .

Minho hızla merdivenlerden aşağı indi, etrafına baktı ve haftalardır ilk kez sevdiği kişiyle göz göze geldi.

Jisung videodaki gibi bağlıydı. Ağzı bir bandana ile tıkalıydı ve Minho'yu görünce gözleri parladı. Rahatlayarak ağlamaya başladı. 

Minho ona koştu ve çocuğun yüzünü ellerinin arasına aldı. Jisung diğerinin dokunuşuna özlemle yaslandı. "Jisung." Çete üyesi şaşkınlıkla fısıldadı, çocuğu haftalar sonra ilk kez görmüştü ve tüm duygular ona geri geldi. 

Minho, bandanayı Jisung'un ağzından çıkardı. Jisung burnunu çekerken "Seni özledim." dedi. Minho'ya sulu gözlerle ve saf bir rahatlamayla baktı. Minho, yüzünden düşen gözyaşlarını ve dökülmekle tehdit edenleri hızla sildi. 

Jisung, yüzünde şaşkın bir ifadeyle Minho'nun arkasına baktı, ne olacağını anlayınca gözleri büyüdü ve Minho'ya korku içinde baktı. "Minho arkanda-"

Yine de çok geçti, çete üyesi iki kişi tarafından kollarından tutuldu ve Jisung'tan geri çekilerek bağlandı, diğeri korku içinde bağırdı. Minho kendini özgür kılmak için mücadele etti, ancak eskisi kadar güçlü değildi. Ellerini serbest bırakmaya çalıştı, ancak onu tutan iki kişi sıkı bir tutuşa sahipti ve Minho'nun güçsüzlüğü pek yardımcı olmuyordu, kurtulamadı. Bunun yerine, Minho dizlerinin üstüne çöktü. Başını kaldırıp onu tutan insanlara baktı ve çok daha büyük olduklarını gördü.

Minho birden kahkaha duydu, hayatının son on yılında onu rahatsız eden ve onunla alay eden aynı kahkaha. Eskiden damarlarından aşağı korku salan ama şimdi sinirden kanını kaynatan kahkaha. Moonjin kolları göğsünün etrafında kavuşturulmuş olarak merdivenlerden yavaşça aşağı indi. 

"Gerçekten bu kadar kolay olacağını mı düşündün?" Moonjin, Minho'nun önünde dururken homurdandı. "Hadi dostum, aptal değilim, gelmeni bekliyordum." 

Minho ona baktı. "Sen-"

Ağzını açtı ve konuşmaya başladı, ama başka bir şey söyleyemeden Moonjin, ağzını bantladı. 

"Sinir bozucu sesini duymak istemiyorum." Lider gözlerini devirdi. 

Minho, gardiyanlara karşı tekrar mücadele etti ama yine de kımıldamayamadı. Moonjin tarafından işkence gördüğü en karanlık zamanlarını hatırladı, bileklerini yakan iplerle mücadele ettiği zamanlar... Aynı pozisyondaydı, ama bu sefer onu geride tutanlar gardiyandı ve Moonjin başka birine işkence yapmakla meşguldü.

Moonjin, Minho'nun başarısız olma girişimine güldü. "Biliyor musun, senden daha fazlasını bekliyordum. Sen büyük Lee Minho'sun. Birini tek yumrukla yere serebilen adam. Herkesin korktuğu adam, ama burada önümdesin, dizlerinin üzerinde, kendini iki adamdan kurtarmak için mücadele ediyorsun." Moonjin, gözlerini devirmeden önce alaycı bir şekilde ona surat attı, "Beklediğimden daha acınasısın." Kollarını kavuşturdu ve çete üyesine biraz gülümseyerek baktı, "Ama senin bir köylü gibi önümde diz çöktüğünü görmek hoşuma gidiyor." 

Minho, ters ters bakmaktan başka bir şey yapamadı. Moonjin'in tüm bu durumun Minho için ne kadar utanç verici olduğunu anlatmaya devam etmesine gerek yoktu, zaten kendinden utanmıştı.

Patron sırıttı ve bunca zamandır gözlerinden yaşlar düşen Jisung'a doğru yürüdü. Moonjin, elini kaldırdı, bu Jisung'un gerçekten sert bir şekilde ürkmesine neden oldu, küçük çocuk tekrar tokatlanacağından korktu. Bunun yerine WPQO'nun lideri nazikçe diğerinin yanağını okşadı. Jisung, Moonjin'in dokunmasından kaçınmaya çalışarak başını diğer tarafa çevirdi, ama elbette patronun eli onu takip etti ve ne olursa olsun yanağına dokundu.