Yine Yaz Gelecek

11.Bölüm

🥀 Her hastalık evvela ruhta başlayıp sonra vücuda sirayet etmiş bir isyandır.

Peyami Safa 🥀

Belim çarşafa dolanmış, vücudumun tam ortasından dalga dalga diğer uzuvlarıma yayılan acı beni felç etmiş halde uyandığımda gün benim için pek de aydın değildi. Zaten feci haberler aldığınız gecelerin sabahına huzurla uyanamazdınız.

Dün, kelimenin tam anlamıyla rezil bir gündü. Olanları tek başıma yaşasam öyle de kalmaya devam ederdi muhtemelen fakat Oğuz içine girdiği her şeye çiçek açtırdığı için o kadar da haksızlık etmek istemiyordum.

Elim ayağı titreyerek gittiğim nispeten ıssız yamaçta dakikalarca oturup zifiri karanlığın altında kalmış denizi ve ışığı hiç sönmeyen İzmir'i izlemiştim. Başka zaman olsa kendimi bu hayatta ufacık hisseder, usul usul ağlayarak aklıma gelen herkese lânet okurdum ama Oğuz yanımdaydı ve hiç konuşmasa da varlığı kendimi güçsüz hissetmeme engel oluyordu. Onun gibi geveze birinin bu kadar güzel "durabilmesi" beni şaşırtsa da minnettar olmadan edememiştim. Hiçbir şey sormadan, birlikte boşluğu izleyebilecek birine benzemiyordu ama aynen öyle yapmıştık.

Canımın sıkıldığı hatta üzüntüden etlerimin döküldüğü doğruydu. Fakat bunlar olurken tek başıma değildim. Babamın hataları, küçük kızının üstüne eskisi kadar tesir edememişti bu sefer.

Orada ne kadar oturduk, ben sessiz sessiz boşluğu izlerken kaç saat geçti bilmiyordum. Tek hatırladığım Oğuz'un artık gitmemiz gerektiğini söyleyen tatlı sesi ve kollarımdan tutup ayağa kaldıran elleriydi. Pansiyona giden yolu da her zamanki neşemizle değil beni içine alan kederin etkisiyle yürümüştük. Konuşacak, Oğuz'u iyi olduğuma ikna edecek halim bile yoktu. "Sorun yok, benim için endişelenme." gibi şeyler söyleyip onu rahatlatmak istemiştim ama inanmayacağına adım kadar emin olduğum için uğraşmadım.

Sabaha karşı pansiyonun ışıkları kapalı olduğundan yine benimle beraber odama çıkıp lambayı açmıştı partnerim. Kilometrelerce ötede olan babam yüzünden gecenin bir vakti psikolojim altüst oluyordu. Ruhu bu dünyada dahi olmayan annemin üstümde bıraktığı travmalar yüzünden odama giremiyordum. Fakat yürüyen ölü haline gelmemde zerre payı olmayan Oğuz beni yalnız bırakmayıp odama getiriyor,
"Yarın provada görüşürüz prenses. Kendine iyi davran olur mu?" diye bir de telkinde bulunuyordu. Adamın ne yaşadığımdan haberi olmasa da hissettiklerimi anlamak için yüzüme bakması yetiyordu. Oysa on iki senedir, babama ne kadar üzüldüğümü göstermenin yollarını arıyordum ben.

Karnıma giren sancıyı birkaç saniye unutmaya çalışıp yüzümü buruşturarak çarşafı üzerimden attım. Regl olduğumu anlamam için lavaboya gitmeme gerek yoktu. Son birkaç günü strese bulanarak geçirmiştim zaten. Neslihan ablanın mesajıyla da iyice kendini şaşan bedenim, olaylara olan tepkisini vaktinden önce regl olarak ve feci şekilde sancıyarak gösteriyordu. İç organlarım bile babama isyan ediyordu anlayacağınız..

Elimi yüzümü yıkayıp aynadaki yansımama kısa ve beğenmeyen bir bakış attıktan sonra gerekli önlemi alarak eski konumuma geri döndüm. Prova havamda değildim, bahsettiğim sancı bacaklarımı hatta ayaklarımı uyuşturuyordu. Telefonu elime alıp Semih'e bugün yanlarında olamayacağıma dair kısa bir mesaj atıp telefonu yastığın yanına bıraktım.

Emine'ye de dün olanları anlatacak mecalim yoktu. Halsizdim, yaz ortasında olmamız yetmiyormuş gibi bir de ateşim yükselmişti. Başetmem gereken sözde ailevi sorunlar ve kendini şaşırmış hormonlar vardı fakat benim elimden cenin pozisyonu alıp ter içinde yatmak dışında bir şey gelmiyordu.

Babam gibi bir adamla 'gerçek anlamda' yaşamayı kimse istemezdi. Herkese karşı eli açık biriydi. İstediğinizde borç verir, ne zaman ödeyeceğinizi bile sormadan yanından gönderirdi. Etrafında şekillenen arkadaş görünümlü insan kalabalığının bir avuç yiyiciden ibaret olmasının sebebi de buydu. Konuşurken yalnız kendini ve mallarını öven, karşıdakini dinlemeyen, hayatındaki kadınlara oyuncak muamelesi yapan bir adama sadece parası var diye tahammül ediyorlardı. Onlara bir şekilde hak veriyordum aslında ama annemi ömrüm boyunca anlamayacaktım.