*Başına gelen gizemli olaylardan sonra hafıza kaybı yaşayan genç kız hem deli hem deha, hayat dolu asil bir karaktere sahiptir. Gözünü açtığında bir tımarhanede olduğunu öğrenir ve aklını kaybettiğini, kısacası delirdiğini söylerler.❤️
*İnanmış gibi...
Merhaba! 4. bölümümüz geldi. Beyenirsiz umarım. Seveceğiniz bir bölüm olacak.👻😎
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. Satır aralarında mutlaka buluşalım.🌺✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bizim Ezhelin deyimiyle Oben beyimiz)
Birden gözümün önünde parmak şıklatıldı.
"İyimisin? Daldın gittin? Rengin de beyazladı sanki? " dedi endişeli bir şekilde.
"Ha..hayır. İyiyim. Bir şeyim yok. Sadece başıma bir ağrı girdi o kadar. Yemeyimizi yiyelim." dedim bakışlarını üzerimden çekmek için. Ardından bakışlarımı yemeğime indirdim ve çatal bıçağı alarak yemeğe başladım. Bir kaç dakikanın ardından çatal bıçak sesinden onun da yemeğe başladığını anladım.
Yemeyin sonuna kadar hiç bir şey düşünmedim.
Düşünürsem kötü olurdum.
Yemeyin sonuna kadar konuşmadıkta. Nihayet bütün yemekleri ve içeceği bitirdikten sonra ayağa kalkarak boş tabakları toplamaya başladım. Karşıma baktığımda genç çocuğun arkaya yaslanarak ben izlediğini gördüm. Bu garipdi.
"Ne zamandan beri bu kadar çok yemek yer oldun? O yemekler nerene gidiyor? Sen...." dedi duraksadı bir az. Bir anda gözlerini kocaman açtı. Şaşırmıştı.
"Sen gerçekten hafızanı kaybetdin mi?" dedi gözlerini kısarak emin olmak ister gibi bakıyordu yüzüme.
Bu soruyu şimdi niye soruyordu ki? Acaba bir şey mi fark etdi?
Yoksa...yoksa...hayır bu olamaz... Bunu fark etmiş olamaz değil mi?
Karşımdaki genç çocuğun ima etdiyi neydi? Ben neden telaşa kapıldım bu kadar? Yoksa gördüyüm şeyleri mi anlamıştı? Hayır onları ben görüyordum. Neden geçmişim de bu gençin olduğunu ima eden cümleler kuruyordu ki? Bir az daha böyle kocaman gözlerle adama bakıp zaman geçirsem bir şeyler olduğundan şüphelenebilir, cevab vereyim en azından. Hoş hiç bir şey de yok şüphelenmesi için ama. Durduk yere başıma salmayayım bunu.
" Evet. Malasef. Bu bir az can sıkıcı olsada hala yerine gelmedi. Çok da umrumda deyil açıkcası. Beni terk edene kapı açık. Nereye istiyorsa oraya gitsin. İsterse başka kafaya nakil olsun. Bana ne? Beni istemeyeni ben hiç istemem. Benden iyisini bulamaz ama bulsa da mutluluklar, arkasından ağlayası halim yok ya. O ağlasın benim gibi ender kişilikte birini bulmuş, öpüp beyin hücrelerinin üstüne koyası, durmadan çalışarak her şeyi olduğu gibi bilgi kütübhanesi kurarak oraya saklayası, hele bir de terk ediyor. Yarın kalkar bana geri dönmek isterse eger süründürürüm ben onu, yapacağımı bilirim ben ona. " dedim hiç istifimi bozmadan egolu bir şekilde.
"Sen ne garip bir yaratıksın ya. Alt tarafı bir evet ya da hayır diye cevap vermek yerine, bir kitap laf yaptın şekilli. Üstelik sanki sevgilinden bahsediyormuş gibi. Hafızan kayıp olsa da hiç değişmişe benzemiyorsun. " dedi çarpık gülümsemesiyle.
