het verboden dagboek

10. Dahlicia

De volgende dagen krijg ik geen tijd om me met de deur bezig te houden. Thordon geeft me nog meer werk dan eerst, omdat er over een paar dagen een onverwachte expositie zal komen en we alles spiksplinterschoon moeten hebben. We werken vaak tot half 10, zo niet 10 uur en ik kom 's avonds moe thuis. Kaitlyn kijkt me dan meelevend aan, schenkt een glas cola voor me in en haalt mijn lievelingschips.

Ik herhaal elke dag de nieuwe code een paar keer, anders vergeet ik hem en dat wil ik volstrekt niet. '5-8-2-6,' herhaal ik zachtjes in mezelf. '5-8-2-6.' Ik fiets naar het museum. 'Hoi,' groet Thordon me als ik binnenkom. Ik knik terug ter begroeting. Het is nu bijna twee week sinds ik de code weet en ik heb nog steeds geen kans gekregen om bij de deur te kunnen komen.

'Zullen we de ramen van de centrale hal wassen?' vraagt Thordon. Ik knik en loop naar een kast. Thordon loopt me achterna. Ineens hoor ik een soort plof. Verschrikt kijk ik om. Thordon leunt tegen de muur met een bleek gezicht. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd. Hij knikt, maar ik zie dat het niet zo is. 'Gewoon slecht geslapen,' antwoordt hij. Ik geef Thordon wat spullen aan en we lopen richting de kraan. Ik vul onze emmers met water en geef die van Thordon aan hem. Het valt me op dat hij nog steeds bleek is, maar ik zeg er niks van. Als we naar de centrale hal lopen hoor ik ineens een harde klap en het volgende moment worden mijn voeten nat. 'Shit,' kreunt Thordon terwijl hij met een hand over zijn voorhoofd wrijft. Hij steunt tegen de muur. 'Ik ruim het wel op,' zeg ik vlug. 'Misschien kun jij beter naar huis gaan.' Thordon schudt zijn hoofd. 'Jawel,' zeg ik beslist. 'Het gaat echt niet goed met je. We zijn toch al bijna vrij dus ik red het alleen wel.' Uiteindelijk kan Thordon de verleiding om gewoon op de bank te liggen met een deken niet weerstaan en hij knikt. Ik begeleid hem naar de personeelskamer, waar hij zijn weinige spullen pakt. Daarna lopen we naar de uitgang en ik open de deur voor hem. 'Dank je,  mompelt hij, waarna hij op zijn fiets (met Piomodo!!!) stapt. Als hij uit het zicht verdwenen is ren ik terug naar de plek waar het water ligt. Ik dweil al het water op en loop dan naar een opbergkast. Mijn blik valt op de deur. Thordon is er nu niet! Dit is mijn enige kans om in die "kamer" te komen! Over een klein uurtje ben ik vrij, dan kan ik nu mooi even de deur door. Ik kijk goed om me heen voordat ik naar de deur loop. Niemand te zien. Ik sluip naar de deur en toets de code in. 5-8-2-6. Ik duw de deurkruk naar beneden en de deur geeft mee. Een warme lichtstraal valt in de kille ruimte. Als mijn ogen aan het duister gewend zijn herken ik het rek. Ik trek de deur achter me dicht en doe de zaklamp van mijn mobiel aan. Het rek is bijna leeg, op een klein doosje ofzo na. Nieuwsgierig loop ik eropaf. Nee, het is geen doosje, het is een boek. Het is niet heel erg groot maar best dik. Ik pak het boek op en bekijk het. Het is een best saai boek van de voorkant, maar dat kan ook komen door de dikke laag stof die er op ligt. Ik blaas het stof eraf en zie een beetje beigekleurige kaft. Voorzichtig open ik het boek. "Questo è il diario di Fiore. Io vivo nel 1621 e vive ai piedi della montagna La Collina."

( Dit is het dagboek van Fiore. Ik leef in 1621 en woon onderaan de berg La Collina.) Hey, ik woon ook onderaan de berg La Collina!

Woow, 1621, dat is echt superlang geleden. Ik blader wat door het boek heen. Af en toe staan er ook tekeningen in. Dan hoor ik iemand voorbij lopen. Shit! Het valt natuurlijk op als ik nergens te vinden ben! Ik sta op en duw het boek onder mijn trui. Met mijn oor tegen de deur gedrukt luister ik of er iemand aankomt. Nee, volgens mij niet. Ik open de deur en maak dat ik weg kom. In de schoonmakerskamer aangekomen zoek ik mijn tas en ik prop het boek erin. Zo. Thuis bekijk ik het wel verder.

Ik knip mijn bureaulamp aan en haal het boek voorzichtig uit mijn tas. Nu bemerk ik pas dat het best stinkt. In het museum ruik je dat niet want daar ruikt alles zoals dit boek. Ik sla het boek langzaam open en een muffe geur komt me tegemoet. Na het voorblad beginnen de pagina's met veel handgeschreven tekst. Wat een gedoe moet dat zijn geweest. Ik begin met lezen. "Caro Diario" begint het. Fiore schrijft wat over dat ze met een koets (?!) naar de markt (?!) is gegaan en dat haar moeder nu eten maakt. Na een paar bladzijden weet ik dat dit gewoon een dagboek is, niks bijzonders. Gewoon een dagboek van een Middeleeuws meisje. Wat is hier zo bijzonder aan? Ik blader er vluchtig doorheen. De tekeningen zijn best mooi, maar ook niet geweldig bijzonder. Opeens valt mijn blik op een donkere tekening met felle vlammen erin. De mensen hebben bange gezichten en er lopen soldaten rond met angstaanjagende wapens. Verbijsterd staar ik naar het afgebeelde geweld. Wanneer was dit? Of is dit gewoon fantasie van een 17-jarig meisje? Ik begin de tekst onder de tekening te lezen.

"Oggi i soldati hanno attaccato il nostro villaggio. Ci hanno costretti a fuggire. Padre dice che la guerra ci ha raggiunto ora e saremo in un periodo difficile. Ho paura..."

(Vandaag vielen soldaten ons dorp aan. Ze hebben ons gedwongen te vluchten. Vader zegt dat de oorlog ons nu bereikt heeft en we een moeilijke periode in zullen gaan. Ik ben bang...)

Welke oorlog?! Voor zover ik weet hebben er de afgelopen eeuwen geen oorlogen plaatsgevonden. Nou ben ik ook best dom, dus ik zal het gaan opzoeken. Ik start mijn laptop op en zoek de afgelopen oorlogen op in de buurt van La Collina. De laatste is geweest in 1486. Wat?! Fiore schrijft over een oorlog in 1621... Het zal wel fantasie zijn. Ik blader een paar bladzijden terug en begin vanaf daar te lezen.

A/N het is een niet superlang hoofdstukje, maar het is het begin van een ontdekking... *tromgeroffel* dus het kan zijn dat ik later nog heel veel ga veranderen.... maar goed, hopelijk vonden jullie t n beetje leuk, als er mensen zijn die t lezenxD
welovemusic95