het verboden dagboek

4. Dahlicia

'Hier is de bezemkast, waar we de bezems en emmers bewaren.' Thordon leidt me door een gang. Ik gaap lang. 'Ik ben bijna klaar,' lacht Thordon. 'Nog een paar deuren. Hier is een opbergkamer.' Hij loopt verder. 'En dit is het laboratorium.' 'En die deur dan?' vraag ik, wijzend naar de deur die Thordon over heeft geslagen. 'Dat is, eehm, ook een opbergkast.' Met gefronste wenkbrauwen kijk ik naar de lelijke deur. Maar Thordon leidt mij snel door naar het einde van de gang. 'Hier zijn alle schoonmaakspullen en is zeg maar de centrale schoonmakerskamer.' Ik knik. 'Hier. Een dweil, een emmer, die kun je daar'- hij wijst naar een kraan in de schoonmakerskamer - 'vullen en dan kun je expositieruimte 4 gaan dweilen, als je klaar bent kom je naar mij toe in de personeelskamer.' Ik knik opnieuw en neem de in mijn handen gedrukte emmer en dweil aan.

'Hoe was het?' schreeuwt Kaitlyn in mijn oor tals ze me om de hals springt. 'Doodsaai,' zeg ik. 'Heb je leuke medewerkers?' We gaan op de bank zitten. Ik denk aan Thordon. 'Hij is aardig, maar wel een beetje raar.' 'Hij?' roept Kaitlyn. 'Oeh! Is hij knap?' Dan pas bedenk ik me dat ik nauwelijks heb nagedacht over Thordons knapheid, terwijl ik geweten moet hebben dat Kaitlyn ernaar zou gaan vragen. 'Euhmmmmm.' Kaitlyn kijkt me verwachtingsvol aan, zittend in de kleermakerszit. 'Hij is niet echt knap ofzo.' Kaitlyn laat zich teleurgesteld tegen de bankleuning vallen. 'Ik wil zo graag dat jij een vriend krijgt,' zegt ze dan. Ik lach. 'Dat is lief van je. Maar jijzelf dan?' Kaitlyn draait met haar ogen. 'Luky is natuurlijk knap, maar hij heeft kwam ik gister achter een vriendin. Echt het lelijkste wijf ever, zo'n blondine met een glimmend gezicht en te veel make-up, je weet wel.' Ik knik. Luky werkt in dezelfde supermarkt als Kaitlyn. Eigenlijk heet hij Luke, maar iedereen noemt hem Luky. 'Hoe heet die gast van jou?' 'Thordon, ' antwoord ik. Kaitlyn kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. 'What the fuck, wat is dat voor naam?' Ik haal mijn schouders op. 'Een rare.' Kaitlyn knikt bedachtzaam. 'Werk je nog met andere jongens?' 'Ik heb een andere gezien,' zeg ik nadenkend. 'Maar er werken best weinig mensen voor zo'n groot museum.' 'Oei,' zegt Kaitlyn meelevend. 'Dan moet je nog echt gaan werken ook. Anders word je ontslagen.' Ik knik. 'Maar ik denk sowieso dat ik zeer binnenkort word ontslagen.' 'Hoezo?' vraagt Kaitlyn verbaasd. 'Die baas, ofzo, dat is echt een kutwijf. Ik was een kwartier te laat, dus ik helemaal blij, maar toen benadrukte zij dat ik 16 minuten, 38 seconden en 12 milliseconden te laat was.' Met grote ogen kijkt Kaitlyn me aan. 'Nee, dat meen je niet! Wat een shit!' Ik grinnik. 'En ik denk dat ik nog wel een keer vaker te laat kom en volgens regel 4 van het een of andere shitregeltjesding mag dat niet.' Ik buk me naar mijn tas en haal het spierwitte pasje eruit, met in kleine druklettertjes Museum Il Vecchio Fiore erop. Kaitlyn pakt mijn laptop en in 3 seconden is hij opgestart. Ik hou het pasje voor het oog van mijn laptop en er verschijnt een voorkant van een boekje. "Il Vecchio Fiore" staat er in zwierige letters op. "Alle regels die gelden in en om het museum zowel binnen als buiten werktijd vanaf 2222" staat er in kleine druklettertjes onder. Kaitlyn kijkt me vermoeid aan als ze de beschrijving op het pasje heeft gelezen. '98 pagina's.... Dat is echt erg. Als je het niet erg vindt, ik help je niet.' Kaitlyn staat op en pakt haar eigen laptop. 'Sloom ding,' bromt ze als hij na 5 seconden nog niet is opgestart. "Regel 1. Iedereen luistert naar mevrouw Rietsma. -1. onder werktijd. -2. buiten werktijd. -3. als er gevaar dreigt." Ik gaap lang. "-5. op het sollicitatiegesprek." Mijn ogen vallen dicht. "-8. bij de eerste confrontatie met werkgever en werknemer." Mijn hoofd valt tegen de bank. "-11. als....." Een snurk verlaat mijn neus en mijn mond zakt half open.

'Dahll! Dahly! Wakker worden!' 'Wut?' Ik gaap en ga overeind zitten. Kaitlyn kijkt me lachend aan. Het schemert buiten en geschrokken spring ik op. 'Hoe lang heb ik geslapen?!' 'Twee uur?' grinnikt Kaitlyn. 'O God.' Ik sla een hand tegen mijn hoofd. Mijn laptop staat op hibernate. 'Ik moet ál die regels nog lezen.....' 'Nee joh,' zegt Kaitlyn en ze duwt de laptop van mijn schoot. 'Het is niet bedoeling dat je nu gaat slapen. Ga vanavond nog maar even lezen, dan val je binnen een minuut in slaap.' 'Goed idee,' zeg ik en ik loop naar de keuken. 'Wie kookt?' Ik kijk op het lijstje op de koelkast. 'Peter!' roep ik naar de kamer. 'O nee,' kreunt Kaitlyn. 'Waarom moet die zak nou weer koken? Dan krijgen we pasta met veel te veel tomaten.' Ik grinnik. 'Ga jij dan koken.' 'Nee, neenee,' zegt Kaitlyn vlug terwijl ze naar de keuken loopt. 'Nee, daar heb ik geen zin in.' Ze opent de koelkast. 'Gelukkig, er zijn geen tomaten.' Ik schud lachend mijn hoofd. 'Soms ben je ook net een klein kind hè?' Kaitlyn kijkt boos op. 'Grapje joh,' verdedig ik mezelf gauw. Kaitlyn kijkt op de klok. 'Wanneer komt die klootzak nou thuis, ik heb honger.' 'Trek,' verbeter ik haar maar dan gaat de deur open. 'Eindelijk,' roept Kaitlyn uit. 'Koken jongeman!' 'Nee,' antwoordt Peter. 'Geen zin.' 'Wat?!' Kaitlyn krijgt een bijna woedeuitbarsting. 'Ik heb iets meegenomen,' zegt Peter terwijl hij in zijn tas graait. 'Pizza!' schreeuwt Kaitlyn en ze vliegt Peter om de hals. 'O Peter ik hou van je!' Kaitlyn is nogal, laat ik zeggen, snel van mening veranderd. Het valt ineens op dat Peter bloost. Waardoor? Doordat Kaitlyn "ik hou van je" zei? Hij moet er niet teveel achter gaan zoeken, hij moest eens weten dat ze hem een minuut geleden nog "klootzak" noemde. Maar ja. Peter, Kaitlyn en ik zitten net aan de pizza als Sven binnenkomt. 'Hoi,' zegt hij zacht. Sven is nogal verlegen. Hij loopt langs de tafel naar de trap. 'Eet ook mee!' roept Kaitlyn hem achterna. Maar het gezoem van de lift geeft aan dat Sven naar boven is gegaan. 'Rare jongen,' zegt Peter en hij neemt een hap pizza. 'Moet jij zeggen,' snuift Kaitlyn. 'Hoezo?!' Beledigd kijkt Peter opzij. 'Jij bent niet raar zeker,' grinnikt Kaitlyn. Met rode wangen staart Peter naar zijn pizza. Kaitlyn grijnst en neemt een hap pizza terwijl Peter steeds rooier wordt. Hij bloost wel veel vandaag. 'Ik ga naar boven,' zegt Peter dan en hij staat op om naar de gang te lopen. 'Ik eet je pizza wel verder op!' roept Kaitlyn hem na. Ik schud lachend mijn hoofd. Kaitlyn heeft niet echt manieren. Dat blijkt maar weer als ze een kwart pizza in haar mond propt en dan om een glas cola vraagt. Ik geef haar de cola en na 4 minuten heeft Kaitlyn de pizza pas met cola weggespoeld. 'Oef,' zegt ze. 'Dat was misschien een iets te groot stuk.' 'Misschien,' antwoord ik. Kaitlyn pakt nog de laatste pizzapunt en eet die in twee happen op. Ik zucht diep. 'Moeilijk hé, normaal eten.'