het verboden dagboek

2. Dahlicia

'Dahlyyy!!' Kaitlyn rent met een brief voor haar neus de kamer binnen. 'Je bent aangenomen!!' 'Wat??' Ik spring op. 'Heb je de brief al open gemaakt?' Kaitlyn grijnst. 'Kutwijf!' roep ik lachend uit en omhels haar. Daarna ruk ik de brief uit haar handen en plof terug op de bank. Mijn ogen vliegen over de letters maar het enige woord dat mijn hersenen registreren is "aangenomen".

Ik slaak een diepe zucht en met een tevreden glimlach loop ik naar de keuken. 'Colaatje?' roep ik richting de kamer. Kaitlyn knikt, al zie ik dat niet maar ik weet gewoon dat ze wel cola wil want dat wil ze altijd. Uit de koelkast haal ik een fles cola en schenk 2 glazen vol. 'Op je nieuwe baan,' lacht Kaitlyn terwijl ze haar glas tegen de mijne aanramt. 'Nieuwe baan?' vraagt Peter, die net binnenkomt. 'Ja!' roept Kaitlyn uit voor ik iets kan zeggen. 'Dahl is aangenomen bij het museum!' Peter grinnikt en pakt de op de grond gevallen brief. 'Serieus!' roept hij. 'Je bent aangenomen!' 'Ja,' zeg ik. Peter leest door. 'Om acht uur bij de balie,' leest hij voor. 'Acht uur?!' roept Kaitlyn vol medelijden en ik trek een pruillip. 'Wekker zetten...' Peter lacht. 'Luilakken.' Beledigd kijken Kaitlyn en ik elkaar aan. 'Dat jij zo'n nerd bent kunnen wij ook niet helpen.' Peter is snel op zijn teentjes getrapt en "pfff-zeggend" loopt hij de lift in naar zijn kamer.

Die ochtend sla ik geïrriteerd mijn wekker uit. Fuuck, het is al 7 uur. Om 20 voor 8 moet ik al weg... Ik zucht en loop de lift in, die mij naar de begane grond brengt. Beneden in de keuken zit Peter een broodje te eten terwijl hij de krant leest. Gezellig. 'Hoi,' zegt hij als ik naast hem kwam zitten. Ik brom wat. 'Wordt maar wat vrolijker,' zegt Peter. 'Zo wil niemand jou zien.' Boos kijk ik hem aan. 'Ga toch weg.' Peter lacht en slaat dan de deur achter zich dicht. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en gooi wat water in mijn gezicht. Maar het helpt niet echt en als ik aan tafel zit en een broodje probeer te eten valt mijn slaapdronken kop op de tafel en val ik in slaap.

'Dahlicia!' hoor ik ineens. 'Dahl word wakker!' 'Waat?' Vermoeid til ik mijn hoofd op. 'Het is al kwart voor 8!' lacht Kaitlyn. 'Schiet op!' 'Kwart voor 8??' herhaal ik geschrokken. 'Dan moet ik zo weg!' 'Sterker nog, je had al 5 minuten weg moeten zijn!' giert Kaitlyn die het helemaal grappig vindt. Ik zucht en loop vlug naar de kapstok. Als ik met mijn jas aan naar de kamer loop om mijn tas te pakken drukt Kaitlyn me een zakje met brood in mijn handen. 'Dank je,' zeg ik vlug. 'Je bent geweldig.' 'Weet ik toch,' zegt Kaitlyn terwijl ze de deur achter me dichtdoet. Ik spring op mijn fiets en zet de versnelling meteen al op 25km/uur, het maximum dat we in deze stad mogen rijden. Ik heb de route van tevoren met mijn pc uitgestippeld maar volgens mij ben ik een soort van verdwaald. Het is hier rustig en ik schakel de versnelling in 30. Ik voel het geruisloze motortje zachtjes trillen terwijl hij mijn snelheid opvoert tot 30km/uur. Wild kijk ik om me heen, maar ik herken niks van wat ik op Buggle (het zoekprogramma dat Google een paar jaar geleden vervangen heeft) Townview heb gezien. Geïrriteerd bedenk ik me dat ik echt een Piomodo nodig heb. Maar die dingen zijn zo duur..... Bijna 2000 ponjes!! (Dat is ongeveer €400) Maar ze zijn wel heel handig, want je hoeft ze alleen maar op je fiets te installeren (een grapje dat ongeveer 3000 ponjes kost)en het adres van vertrek en die van je bestemming in te voeren. Dan zoekt de Piomodo de snelste weg en hij stuurt je erheen. Je hoeft zelf alleen maar de snelheid te bepalen. De Piomodo stuurt zelf. Ik heb wel een ouwe TomTom thuis, uit het jaar 2112 ofzo?? In elk geval, dat ding is bejaard. Hij werkt volgens mij niet eens meer maar goed. Ineens herken ik een uithangbord: Museum Il Vecchio Fiore. Yes!! denk ik en vlug parkeer ik mijn fiets en loop naar binnen.

'Dahlicia Règinae?' Als ik knik verwijst de vrouw achter de balie me door naar een deur. Ik loop het halletje in en klop op de deur. 'Binnen,' klinkt een streng klinkende stem. Ik open de deur en stap naar binnen. 'Dahlicia,' zegt een grijze vrouw met een rond brilletje. Onee, hoe ze mijn naam uitspreekt! Da-li-si-a... 'De-li-sja,' verbeter ik haar gauw. 'Oké Délisja,' zegt de vrouw overdreven. Ik knik weer. 'Je bent 16 minuten, 38 seconden en 12 milliseconden te laat.' 'Een kwartier maar?' roep ik blij uit. 'Ik dacht veel langer!' 'Het is ook langer dan een kwartier,' zegt de vrouw. '1 minuut, 38 seconden en...' Ik rol met mijn ogen. 'Oja natuurlijk sorry.' 'Je zult je hier aan regels moeten houden,' gaat de vrouw verder. 'Regel 1: "Iedereen luistert naar mevrouw Rietsma.' 'En wie is die Rietsma dan wel?' vraag ik. De vrouw slaakt een ietwat verveeld en beledigd zuchtje. 'Dat ben ik.' 'Oh oké.' 'Regel 4 is "We komen op tijd". Die is weer onderverdeeld in kopjes. Punt 2 is dat we op tijd komen "bij de eerste confrontatie tussen werkgever en werknemer".' Ik knik braaf. Wat een shitregels. 'Ik overhandig je nu het pasje met alle regels en ik zou het fijn vinden als je ze voor morgenochtend hebt gelezen.' "Wat??" wil ik uitroepen als ik de beschrijving op het pasje zie: 98 pagina's, lettergrootte 8 en geen plaatjes, maar dan bedenk ik me en knik zwakjes. Als ik het pasje in mijn tas heb gestopt zegt Rietsma: 'Ga nu mijn kamer uit, loop de centrale hal in, loop dan gang 3 in. Aan het eind van die gang is een ruimte, waar de toezichthouder je zal vertellen wat je moet gaan doen.' Ik knik en loop vlug Rietsma's kamer uit. Als ik buiten sta zucht ik diep. Ik hoop dat ik dat wijf in geen jaren weer terugzie. Maar helaas, ik werk in hetzelfde gebouw als zij. Ik loop door de centrale hal met wat schilderijen en een heel hoog plafond met een kroonluchter naar gang 3. Het is daar iets donkerder en het plafond is lager. In het midden hangt een tl-buis. Ik loop 5 deuren voorbij en kom dan in een ruimte waar licht door kleine brede raampjes komt. Er staan hoge stoelen, statafels en er is een  soort bar. 'Hoi,' hoor ik ineens een stem. Met een ruk draai ik me om. Een jongeman met bruin haar kijkt me lachend aan. 'Hoi,' zeg ik. 'Weet jij waar ik de toezichthouder kan vinden?' 'Ja hoor,' zegt de jongen. Het blijft even stil. 'Ga je me nog vertellen waar?' De jongen knikt. 'Loop drie passen naar rechts, vijf naar voren, en dan draai je 90 graden naar links en na twee passen lopen ben je er.' Ik doe precies wat hij zegt en sta dan zo ongeveer naast de jongen. 'Grapjas,' zeg ik. 'Ik heb haast, ik moet nu die toezichthouder vinden anders wordt hij boos.' 'O maar dat is hij al,' lacht de jongen. 'Wat!' roep ik uit. 'Vertel me dan waar hij is!' De jongen schudt lachend zijn hoofd. 'Kijk eens recht voor je.' Ik kijk langs de jongen maar zie niks meer dan een lichtgroene muur. 'Wat nou,' zeg ik. 'Kun je alsjeblieft even serieus zijn.' 'Je moet dichterbij kijken,' adviseert de jongen. Ik doe wat hij zegt maar zie alleen de jongen. 'Ik zie alleen jou,' zeg ik. De jongen gaat helemaal stuk. 'Wacht even.' Er begint iets bij mij te dagen. 'Ben jij...?' De jongen knikt, gierend van het lachen. Ik had me een ouwe man met een grijze baard voorgesteld, geen jongeman met bruin haar en twinkelende ogen. 'Thordon,' zegt de jongen en steekt zijn hand uit. 'Dahlicia,' brom ik. 'Iets vrolijker mag ook wel,' zegt Thordon. 'Hoe heette je ook alweer?' Als ik hem negeer gaat Thordon me voor door de gang. 'We moeten opschieten, we zijn laat.' 'Dat komt door jou,' reageer ik. 'Niet waar. Ik heb jou duidelijk de weg gewezen naar de toezichthouder, dat jij gewoon niet begreep dat ik het was kan ik ook niet helpen!' Hij heeft gelijk. Ik zucht en loop achter hem aan.