het verboden dagboek

17. Fiore

Dat ging maar net goed. Ik haat het als mensen zomaar mijn kamer binnen komen storen. Wat nou als ik me net aan het omkleden ben? Of zoals nu, met Dahlicia aan het praten ben. gelukkig ging het allemaal goed en heeft ze zich op tijd kunnen verstoppen, maar ik moet echt tegen haar zeggen dat ze dat niet weer moet doen. Er had ook iemand buiten kunnen lopen. Ik vind het alleen wel raar dat meneer Ferganz zomaar binnen komt lopen. Van zijn zoon zou ik het nog kunnen begrijpen, maar deze man hoort niet zomaar onze kamer in te komen. Nouja. Ik ga op het bed zitten en haal de klok uit mijn zak. De klok geeft een beetje licht als ik er op tik. Wat een raar ding. Ik heb toch liever het uurwerk van mijn vader. Maar nu weet ik tenminste wel wanneer Dahlicia langskomt. Ik verstop het in mijn kussen en ga naar beneden. Iedereen zit aan de tafel in de zitkamer. Ondanks dat het rustig lijkt buiten ziet iedereen er gespannen uit. Iedereen weet dat het elk moment kan losbarsten. Het is vervelend dat we niet weten of we veilig zijn, maar wat moeten we anders. Het is ook niet veilig om nu verder te gaan trekken. Je weet niet waar de soldaten zitten en ze kunnen je elk moment neerschieten.

'Fiore, we moeten je wat vertellen,' begint mijn vader, 'we weten niet hoe lang we hier nog veilig zitten, dus we hebben besloten om morgen ochtend te vertrekken. We gaan door de bossen naar het volgende dorp en dan hopen we dat de soldaten daar nog niet zijn.' 'Het kan gevaarlijk worden,' Vult Fernàndez aan. 'Ik ben niet bang. Ik ben volwassen genoeg om me over de angst heen te zetten.' Fernàndez en mijn vader kijken elkaar verbaast aan. Zo te zien hadden ze niet verwacht dat ik er zo luchtig op zou reageren. Wat willen ze dan? Dat ik bang word? Dat ik niet verder wil? Ik zou niet weten wat ze daar mee moeten. Ze kunnen er niets mee als ik niet verder wil. Ze kunnen me niet net zoals Dahlicia naar een andere tijd sturen. 'Wat zit je te staren Fiore?' Mijn moeder kijkt me vragend aan. 'Oh. Niets.' 'Fiore, je doet zo raar de laatste dagen. Weet je zeker dat er niets aan de hand is?' 'Ik weet het zeker moeder. Het is gewoon allemaal heel verwarrend met de oorlog.' Ik zie dat ze niet is overtuigd, maar zoals Dahlicia heeft gezegd, ik mag ze niet vertellen wat er echt aan de hand is. Ik sta weer op en loop naar boven om een boek te halen. De trap kraakt al meer en ik ben bang dat deze het niet lang meer overleefd, maar we gaan morgen toch weer verder trekken, dan is hij toch niet meer nodig.

Eenmaal boven kijk ik eerst of de appelwatsj er nog is. Het zou raar zijn als hij ineens is verdwenen, maar wie weet is Dahlicia niet de enige tijdreiziger. Ik ga met mijn hand in de kussensloop en gelukkig heb ik hem meteen gevonden. En ineens besef ik me iets. Als we morgenochtend weg gaan, dan kan ik om 4 uur niet naar Dahlicia. Snel ren ik naar beneden. 'Vader!' Ik storm de kamer binnen en alle aandacht is meteen op mij gericht. 'Moeten we morgen ochtend vertrekken? Is het niet een veel beter idee om in de avond te gaan? Want dan is het donker en hebben we een kleinere kans dat we de soldaten tegen het lijf lopen.' 'Ik weet niet...' 'Ze heeft wel een punt!' Verbaast kijk ik Fernàndez aan. Ik had niet verwacht dat hij mij zou steunen. 'In de avond hebben we een veel grotere kans om te overleven en dan hebben we meer tijd om onze spullen allemaal op orde te brengen.' 'Ook zouden de dienstmeisjes ergens heen moeten,' merkt mijn moeder op, 'ik neem namelijk niet aan dat jullie van plan waren om ze mee te nemen en de meiden willen vast ook hun eigen weg gaan.' Meneer Ferganz staart denkend naar de deurpost waar ik sta. 'Je hebt inderdaad gelijk, Fiore. Hierbij stel ik vast dat we, in plaats van morgen ochtend, morgen avond vertrekken. Met een glimlach bedank ik meneer Ferganz en ga ik bij iedereen aan tafel zitten. De dienstmeisjes komen er namelijk aan met de lunch en het ziet er heerlijk uit! Wel moet ik de hele tijd aan Dahlicia denken. Die zit daar helemaal alleen in het bos en daar moet ze ook nog slapen! Ik snap echt niet hoe ze dat gaat overleven met al die wilde dieren. Wij hebben hier wat jachtgeweren, maar het zal me verbazen als Dahlicia die ook heeft. Misschien moet ik ze brengen? Nee. Ze overleeft het wel een dagje en het zal veel te veel opvallen als ik de hele tijd het huis uit ga. Ik neem een slok van mijn jus d'orange. Zal ze wel genoeg eten en drinken hebben? Vast wel. Ik heb redelijk veel eten voor haar meegenomen en ik zag dat ze zelf ook nog een klein beetje had. Zou haar eigen familie eigenlijk weten dat ze weg is? Of staat de tijd daar op een een of andere manier stil nu ze er niet is? Dat ga ik haar morgen vragen! Ik wil sowieso meer weten over haar thuis. Ik wil echt weten hoe het er in de toekomst uit ziet. Zou het er erg anders zijn? Zouden vrouwen er überhaupt nog jurken dragen? Aangezien Dahlicia er geen aan heeft. Dat is een goed idee! Ik neem morgen een van mijn oude jurken voor haar mee! Dan kan ik net doen alsof ik haar in het bos ben tegen gekomen. Dat haar dorp was aangevallen en dat ze is gevlucht! Dan kan ze gewoon met ons mee en hoeven we helemaal niet meer geheimzinnig te doen. Ik hoop dat ze wel ongeveer dezelfde maat heeft. Ik heb mijn naaispulletjes hier namelijk niet, dus ik kan de jurk niet aanpassen. 'Fiore, let je op. Je bent alleen maar aan het knoeien.' Ik kijk op mijn schoot en zie er inderdaad allemaal broodkruimels en drupjes jus d'organge. Houd je gedachten erbij, Fiore, want wie weet verraad je jezelf nog.