het verboden dagboek

14. Dahlicia

De hele nacht lig ik zo ongeveer wakker. Hoe is dit mogelijk? Had Fiore zo'n grote fantasie? Dat moet dan haast wel. Maar waarom lijken die spullen in het museum niet alsof ze als een paar eeuwen oud zijn? Ik knijp mijn ogen dicht en probeer helder na te denken, maar mijn hoofd zit vol vragen. Oké, ga 'ns helemaal terug naar het begin... Voordat je over de oorlog hoorde. Hoe ben je er ook alweer achter gekomen? Ik werd nieuwsgierig omdat die deur zo beveiligd werd. Dus uiteindelijk bleek dat het dagboek streng beveiligd werd. Maar waarom? Het is toch gewoon een onschuldig dagboek? Of niet? Wat heeft het dagboek wat geen enkel ander ding bevat? Natuurlijk: de oorlog. Maar als dat een verzinsel van Fiore is, maakt dat toch niks uit? Tenzij.... het geen verzinsel is. Maar waarom is er dan nergens iets over die oorlog te vinden? Waarom wordt het dagboek over de oorlog zo streng bewaakt? Ik kan maar één reden bedenken: de oorlog is onbekend en dat wil men zo houden. Dus alle mensen op onze aarde weten niks van die oorlog, terwijl die misschien wel heel belangrijk is.

Ik knip het licht aan en pak het dagboek. Ik sla 'm open op de pagina waar ik was gebleven.

5 september 1621
"Meneer Ferganz zegt dat het te gevaarlijk wordt. Dat we moeten vluchten. Ik durf eigenlijk niet, maar het zal wel moeten. Morgenvroeg vertrekken we. De spullen zijn al ingepakt. Dagboek, jou verstop ik tussen mijn jurk. Ik moet nu zoveel mogelijk proberen te schrijven, en dat gaat niet als je in de koffer zit. Sowieso mag Fernàndez je niet zien. Oké, ik ga slapen.

6 september 1621
We houden even pauze onder een boom. We hebben nu vijf uur achter elkaar gelopen door de bossen, om maar zo snel mogelijk in veilig gebied te zijn. Maar ik hoor nog steeds schoten en ik ben bang. Wat als een van ons wordt geraakt? Wat als we worden opgepakt? Steeds als ik geritsel tussen bosjes hoor word ik bang. Maar we moeten verderlopen.

10 september 1621
Sorry dat ik zo lang niet heb geschreven, maar er zijn verschrikkelijke dingen gebeurd. We liepen uit het bos en moesten rennen om een veld over te steken. We dachten dat het veilig was, want we hoorden nog nauwelijks schoten. Maar zodra we halverwege het veld waren klonken overal knallen. We probeerden sneller te rennen, maar het ging niet. Moeder rende vlak voor mij, Fernàndez links van mij. Ineens klonk er een schot heel dichtbij. Ik hoorde moeder gillen en struikelde haast over haar lichaam toen ze op de grond viel. 'Moeder!' riep ik en ik wou me omdraaien, maar Fernàndez greep me om mijn middel. 'Fiore doorlopen!! Ze is al dood!' Ik begon te schreeuwen terwijl ik staarde naar het hoopje wat steeds kleiner werd. We waren het veld bijna over, maar dat deed me niks. Moeder is dood."

Ik veeg een traan van mijn wang. Nee, dit kan niet waar zijn! Dit mag niet! Fiore is het liefste mens op aarde, die zou nooit een vlieg kwaad doen, waarom moet zij dit verlies lijden? Ik pak een tissue en veeg de rest van mijn tranen weg. Moet ik nu verderlezen hoe haar hele familie doodgaat? Inclusief Fiore zelf? Dit is in één woord verschrikkelijk. Kon ik er maar iets aan doen. Kon ik maar terug in de tijd want- wacht... Le Viagonio. De Tijdreizer. Ik kan naar Fiore's tijd reizen. Waarom zou ik het niet doen? Omdat het gevaarlijk is. Nou en? Ik moet Fiore helpen! Oké, wat moet ik mee...

De volgende ochtend ga ik naar het museum, maar met een beetje anders gevulde rugzak dan normaal. Ik heb heel veel eten bij me, maar ook een camera en een kleine tent. Ik heb vanochtend afscheid genomen van Kaitlyn, en ze vond dat ik heel overdreven deed. Tja, misschien zie ik haar wel nooit meer terug. Maar ze weet niet wat ik ga doen.

Het enige obstakel dat ik nog heb, is het stickje te pakken krijgen waarmee de laboratoriumdeur geopend kan worden. Die moet ik bij Thordon zien te krijgen.

Die dag gaat ongelofelijk sloom voorbij. Ik zie maar steeds geen mogelijkheid om het stickje te vragen. Als we in de schoonmakerskamer even pauze houden en Thordon naar de wc moet, open ik Thordons koffer met stickjes. Snel grijp ik die van het laboratorium en met een kloppend hart stop ik die in mijn zak.

Het is half 10. Ik moet nu eigenlijk het museum verlaten, mijn werktijd is voorbij. Thordon is nog bezig in expositieruimte 5, dus ik loop op hem af en zeg: 'Ik ga, oké?' 'Is goed, doeg!' roept Thordon me achterna.

Ik loop naar de wc's en ga in het achterste hokje staan. Nu wachten tot half 11. Ik pak mijn mobiel en begin aan de Axi te schrijven die ik Kaitlyn zo ga sturen, vlak voordat ik vertrek. "Lieve Kaitlyn. Ik stap zo in de Tijdreizer in het laboratorium van het museum. Ik ga terug in de tijd reizen, omdat ik iets moet regelen. Ik hoop ooit weer terug te komen, maar ik weet niet of dat gaat lukken. Je weet dat ik van je hou en ik hoop dat je op een dag een relatie zal krijgen met Lucky. Wees niet te gemeen voor Peter, hij valt op je. Wees voorzichtig met Sven, voordat hij op een dag zelfmoord pleegt. Kijk niet al te veel One Direction meer, en haal die Harry Styles posters van je kamer. Probeer wat netter pizza te eten. Maar ondanks al deze dingen hou ik wel van je hoor. Lieve Kaitlyn, hopelijk tot zien. Xx Dahl"

Vet mooie afscheidsbrief, ik was er trots op. Nu nog een Axi aan m'n ouders. Shit 't is al bijna half 11. Ik moet opschieten. "Hoi pap en mam, ik ga weg en ik hoop ooit nog terug te komen. Ik hou van jullie xxxx"

Lekker subtiel bericht, okay go!! Ik open de wc-deuren en loop de donkere gang op. Ik ben wel een beetje zenuwachtig. Het laboratorium is niet ver van hier verwijderd, gelukkig. Met mijn kleine maar zeer felle zaklamp belicht ik de donkere gangen om mij heen. Ik sta bijna voor de deur van het laboratorium. Ik haal het stickje uit mijn tas en ontgrendel de deur. Met een zacht geruis glijdt deze open. Een paar oranje lampen lichten langzaam op. Ik loop het laboratorium binnen en de deur sluit zich achter mij. Het geluid klinkt hard in de stille ruimte. Daar staat Le Viagonio. Ik loop er vlug op af. Oké, ik wil naar 4 september 1621. Shit ik moet ook een plaats intypen! Waar bevindt Fiore zich? Is het ook mogelijk om iets te scannen? Ja! Gelukkig.. Ik open het dagboek op Fiore's tekening van het bos waar ze zich bevond. O wacht misschien moet ik eerst Le Viagonio aanzetten... Ik druk op de blauwe knop. Zodra ik de knop aanraak gaat er een alarm van hier tot Tokyo loeien. Shit!! Daar had ik niet op gerekend! "Vul tijd in" geeft Le Viagonio aan. "4 september 1621" vul ik in. "Vul plaats in". Ik scan de tekening terwijl het alarm nog steeds als een gek te keer gaat. "Plaats herkend" zegt Le Viagonio. Gelukkig, denk ik. Ineens hoor ik geschreeuw. 'In het laboratorium!' Verschrikt kijk ik om. Er wordt op de laboratoriumdeur gebonst. 'Geef je over!' "Klaar voor vertrek" geeft Le Viagonio aan. Mijn hart klopt in mijn keel als ik angstig de glazen cabine binnenstap. 'Wie heeft het stickje van deze deur?' schreeuwt een man. "10, 9" begint Le Viagonio af te tellen. 'Ik heb het stickje!' hoor ik iemand roepen. "8,7". 'Geef hier!' schreeuwt de eerste man. "6,5". De laboratoriumdeur glijdt langzaam open. "4,3". Een groep van zes mannen in zwart met rood uniform dringt zich door de deur. "2". 'Hé wat moet dat daar? Ga weg!' "1". De mannen rennen op me af. 'Kom uit dat ding!!' "Go". Een enorme steekvlam lijkt uit Le Viagonio te komen en de glazen cabine wordt fel wit verlicht. Ik knijp mijn ogen dicht en hoor mannen schreeuwen. De grond onder mijn voeten begint te trillen. Het witte licht dringt door mijn gesloten oogleden heen terwijl ik een onderbuikgevoel krijg. Ik hoor gesuis en mijn haar wappert. Ik tril als een gek en probeer te blijven staan, wat nauwelijks lukt. Ik zoek steun bij de glazen wand, maar in plaats van dat ik het glas aanraak gaat mijn hand door lucht heen. Ik voel mezelf vallen en het witte licht verdwijnt. Met een klap beland ik op de harde grond en het wordt zwart voor mijn ogen.