het verboden dagboek

5. Fiore

Ik zit naast mijn moeder in de koets. Mijn vader zit tegenover ons. We zijn op weg naar de familie Ferganz om mijn toekomstige echtgenoot te ontmoeten. Ik word al misselijk als ik er aan denk!

Als we daar aankomen is het aan het regenen. Meneer Ferganz komt naar buiten met twee paraplu's, om ons haar droog te houden. Binnen worden onze jassen aangenomen door een dienstmeisje. We lopen de woonkamer in en daar staat hij. Hij loopt naar me toe en kust mijn hand. Goedemiddag schoonheid, mijn naam is Fernández. Even ben ik sprakeloos. Toen mijn ouders me vertelden dat ik uitgehuwelijk werd had ik niet verwacht dat hij zo knap zou zijn, maar ik mag niet toegeven. Ik trek mijn hand los en begroet hem heel bot. Zo te zien vind hij dat niet al te leuk. Ik ga zitten op een stoel en een dienstmeisje schenkt me wat thee in. Ik knik als een bedankje en wacht tot meneer Ferganz het gesprek begint. ' Ik ben blij dat jullie ondanks dit slechte weer gekomen zijn.' Het was nog geen slecht weer toen we vertrokken, spreek ik hem tegen in mijn hoofd. 'Fernández ziet er naar uit om jou tot zijn vrouw te maken,' zegt hij tegen mij. Als mijn vader merkt dat ik niet antwoord, doet hij het voor mij. 'Fiore ziet er ook naar uit om te trouwen. Morgen hebben we een afspraak om haar op te meten voor de jurk.' Ik knik met een neppe glimlach op mijn gezicht, maar dan verlies ik mijn aandacht,  omdat er een te schattig klein katje de kamer in komt huppelen. 'Aaahw!' Ik spring van de tafel weg en loop op hem af. Eerst schrikt hij, maar dan komt hij naar me toe. Ik aai hem (bijna) helemaal dood. Uij is parelwit met een grijze streep over zijn koppie en witte sokjes aan. Meneer Ferganz moet lachen. 'We hebben net kleine kittens gekregen. Je mag er wel een meenemen hoor.' Ik kijk mijn moeder smekend aan en die kijkt weer smekend naar mijn vader. Eerst zie ik dat hij zijn hoofd schud, maar als hij ziet dat we niet opgeven geeft hij toch toe. Ik pak het kleintje op en bedenk een leuke naam voor hem. 'Rex, ik noem hem Rex!' Iedereen begint te lachen. Tijdens het diner wordt er amper gepraat. Nouja, misschien wordt er wel gepraat, maar ben ik zo afgeleid dat ik het niet door heb. Ik vind het zo schattig om te zien hoe Rex met zijn broertjes en zusjes speelt!

'Fiore?' Mijn gedachtegang wordt onderbroken door een vraag van Fernández. 'Heb jij nog dingen die je wilt toevoegen op de trouwdag?' Ik doe mijn mond open om hem antaoord te geven, maar voor ik ook maar één woord gesproken heb onderbreekt vader me alweer. 'Het zal mooi zijn om iets met onze familiewapens te doen en misschien kunnen jullie wat doen met de familietraditie, de rode rozen krans die elke vrouwelijke nakomeling van onze familie op het hoofd heeft staan tijdens het huwelijk.' 'We zullen rekening houden met de eer van de twee families,' antwoord meneer Ferganz. Mijn vader staart tevreden voor zich uit. Hij heeft zijn zeggetje weer gedaan voor vandaag, maar er geen rekening mee houdend dat ik enorm alergisch ben voor bloemen. Dat zal wat worden op her altaar. Nouja, niet aan denken.

Op de terugweg vraag ik de koetsier of hij me af kan zetten aan de rand van het dorp, zo kan ik nog even langs het meertje lopen om mijn dagboek op te halen, want ik denk niet dat hij daar nog lang overleefd en waarschijnlijk schrijf ik er de komende tijd meer in dan ooit. Moeder heeft Rex meegenomen naar huis en ze heefr belooft om van eem oude mand een prachtig plekje voor hem te maken. Rustig loop ik in de schemering van de zon terug maar huis. Op straat is het rustig. Ik loop rustig over het plein terwijl ik een deuntje neurie. Dan komt Melia er aan lopen. 'Hoi Fiore!' Melia is al zo lang ik me kan herinneren mijn beste vriendin. 'Hoi Melia! Hoe is het met je?' Met een enorme glimlach beantwoord ze mijn vraag: 'geweldig! Ik heb een geweldige jongen ontmoet. Hij woont een paar dorpjes verderop. Hij is zo verschrikkelijk knap! We hebben al een paar keer afgesproken en ik hoop dat het daar niet bij blijft! Maar hoe is het met jou dan?' 'Wel goed,' antwoord ik, 'ik ga trouwen en we zijn vandaag bij hem op bezoek geweest.' 'Wat super! Ik mag toch wel komen toch?' 'Ja, van mij wel, maar of het van mijn vader mag. Hij heeft tot nu toe alles bepaald.' 'Huh? Ik snap het niet.' 'Weet je, laat maar. Ik heb ook nog ander nieuws! Ik heb een superschattige kitten gekregen!' 'Nee? Echt! Hoe heet ie??' 'Rex,' antwoord ik. 'Hahaha, leuke naam! Mag ik hem zien?' 'Ja, tuurlijk! Loop maar mee naar huis. Tijdens het laatste stukje naar mijn huis lopen vertelt Melia alle details over de jongen die ze heeft ontmoet. Ik luister niet eens, maar dat lijkt haar niet uit te maken.

'Hoi!' Roep ik het huis in. We lopen naar binnen. Mijn moeder zit aan tafel. 'Hoi Melia.' 'Wij gaan even naar mijn kamer hoor moeder.' 'Ja, is goed!' Boven praat Melia gewoon door over de jongen die Rodriguez blijkt te heten. 'Fiore?' Mijn moeder roept me. Ik loop naar beneden en zie mijn moeder met een klein boompje naast haar staan. Hij heeft enorm donker groene bladeren. 'Weet je wat ik me net besefte. Jij en Melia kennen elkaar dit jaar 15 jaar. Ik dacht dat het misschien wek leuk was om dat te vieren met iets eeuwigs. Vandaar dit boompje.' Melia en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Heel lief van mijn moeder, maar wel war apart. Toch werken we mee. We kiezen een mooi plekje midden in het dorpje uit zodat iedereen hem kan zien. Na het planten geven we elkaar een knuffel en gaat Melia weer naar huis. Thuis loop ik naar mijn slaapkamer en pak ik mijn dagboek erbij. Ik lees al mijn verhalen over mij en Melia terug. Bijna alles wat we mee hebben gemaakt zijn hoge pieken. Er zitten bijna geen dalen in onze vriendschap en je wilt niet weten hoe blij ik daar mee ben. Ik vul mijn dagboek aan met wat er vandaag is gebeurt en ga dan naar de kamer om met Rex te knuffelen.