het verboden dagboek

8. Dahlicia

Ik loop snel naar de deur en doe hem een klein eindje open. Voorzichtig steek ik mijn hoofd om de hoek. Een stukje schaduw verschijnt om de hoek. Ik hou mijn adem in. 'Dahlicia?' Met turbospeed vlieg ik uit de deuropening en doe de deur dicht. Thordon verschijnt, hij kijkt me met grote ogen aan. 'Hoi,' stamel ik, zo relaxed mogelijk proberend over te komen. 'Waarom ben je hier nog?' vraagt hij. 'Oh, ik had m'n emmer met water omgestoten en dat moest ik toen opruimen,' verzin ik snel. 'Sukkel,' lacht Thordon met een gemaakte lach. Ik ken hem beter dan hij denkt, hoor. 'Wat doe jij hier?' vraag ik aan hem. 'Gewoon, ik was iets vergeten.' Ik knik en Thordon loopt naar de centrale schoonmakerskamer. Terwijl ik op hem wacht kijk ik naar de deur. Ik ben nog nieuwsgieriger dan eerder geworden. Wat ligt er in dat rek?? Thordon is teruggekomen en samen lopen we naar de uitgang. 'Heb je het stickje?' vraagt hij aan mij. Ik knik en haal het stickje uit mijn broekzak. Thordon pakt hem zwijgend uit mijn hand en doet de deur achter ons op slot. 'Doei,' zegt hij als ik naar mijn fiets loop. 'Doei,' probeer ik aardig terug te zeggen. Ik was er gewoon bijna!! Waarom moest nou net Thordon binnenkomen?!

Ik lig in bed als mijn mobiel trilt. Ik betast mijn nachtkastje in het donker tot ik mijn mobiel voel. Het scherm licht op en ik zie dat ik een Axi heb. Ik open Taxtle (de Whats-App vervanger) en bekijk het bericht. "Je hoeft morgen niet om half 9 te komen hoor, half 10 is vroeg genoeg." Van Thordon. Waarom hoef ik niet eerder te komen? Nou ja, beter. Ik draai me weer om en val in slaap.

De volgende morgen gaat mijn wekker om kwart over 7. Ik slaapwandel naar de badkamer en neem een douche. Na wat brood gegeten te hebben stap ik rond 8 uur op mijn fiets. Pas als ik halverwege de route naar het museum ben besef ik dat ik een uur later mocht komen. Tja, daar is nu nog weinig aan te doen, dus ik fiets door. Bij het museum aangekomen zet ik mijn fiets met een klik van het fietsstickje op slot en loop naar binnen. De centrale hal is vrij leeg, naar mijn idee. Ik wil naar de centrale schoonmakerskamer lopen als ik stemmen hoor. Ze komen bij de geheime deur met het slot vandaan. 'Thordon wat doe je??' klinkt Rietsma's stem. Nieuwsgierig blijf ik staan en luister. 'Sorry mevrouw, het spijt me echt heel erg maar ik móet de code veranderen!' hoor ik Thordons stem en ik schrik. Ik wist hem net! 'Hoezo dat?' 'Het spijt me heel erg, maar Dahlicia-' 'Dahlicia?!' reageert Rietsma kwaad en geschrokken. 'Hoe-?' 'Ik weet het ook niet!' zegt Thordon wanhopig. 'Maar ik kwam hier gisteravond en toen stond ze bij die deur, heel geschrokken en ze zei dat ze een emmer water had omgegooid ofzo maar ik wist dat ze loog!' Ik kijk geschrokken op. Hij wist dat ik loog? Hij weet dat ik daar binnen ben geweest! 'Heeft ze het gelezen?' sist Rietsma en de rillingen kruipen over mijn rug. 'Ik weet het écht niet,' fluistert Thordon. Wát zou ik kunnen hebben gelezen??! Ik wordt fúcking nieuwsgierig!! 'Dus nu verander je de code,' zegt Rietsma. 'Ja,' stamelt Thordon. 'Dat leek mij het beste.' Rietsma zucht. 'Ik denk dat we Dahlicia beter kunnen ontslaan.' Mijn ogen worden groot. Mij ontslaan?? Nee!! 'Maar mevrouw, als Dahlicia al de domste van de sollicitanten was naar ons idee, hoe willen we dan iemand vinden die nog dommer is?' Mijn verbazing wordt met de minuut groter en ik voel me beledigd. Ik, dom?? Oké, ik ben dom. Maar blijkbaar niet zo dom als Thordon en Rietsma me hadden ingeschat. Bedankt voor dit compliment, zekers. Rietsma mompelt wat in zichzelf. 'Oké,' geeft ze dan toe. 'Jij verandert de code en we ontslaan Dahlicia niet.' Thordon en ik zuchten tegelijkertijd. 'Hoe laat is het?' vraagt Rietsma dan. '6,34,48 over 9,' antwoordt Thordon. Waar staat die "34,48" voor? denk ik in mezelf. Dan weet ik het. Seconden en milliseconden. Jemig.

'Dan komt Dahlicia over ongeveer een half uur,' concludeert Rietsma. Het blijft even stil. 'Wat is de nieuwe code?' vraagt Rietsma dan zacht. Ik spits mijn oren. '5-8-2-6,' fluistert Thordon maar ik heb het gehoord. 'Daar zit geen logica in dus die code kan ze niet raden.' 'Oké,' zegt Rietsma. 'Dan ga ik maar.' Verschrikt kijk ik om me heen. Rietsma's voetstappen komen hierheen, wat moet ik doen?? Ik loop een paar stappen achteruit en dan komt Rietsma de hoek om. Ik doe alsof ik vooruit loop en groet haar vrolijk. 'Wow, jij bent vroeg,' zegt Rietsma ietwat geschrokken. 'Ja,' zeg ik blij. 'Ik dacht laat ik gemotiveerd zijn!' Er kan geen lachje vanaf bij Rietsma. 'Ben je-ben je hier allang?' vraagt ze wat nerveus. 'Nee hoor,' lieg ik vrolijk. 'Ik ben net hier aangekomen.' 'Oké, dan kun je aan het werk gaan,' zegt Rietsma. Ik loop richting Thordon, die me enigzins opgelucht aankijkt. 'Hoi!' zeg ik en hij groet me terug. Dan gaan we aan de slag.

Als we rond half 8 de laatste expositieruimte schoon hebben gemaakt leidt Thordon me naar het laboratorium. Hij ontgrendelt de deur met een stickje en we lopen naar binnen. Mijn mond valt open bij het zien van de vele verschillende bruisende en borrelende gekleurde drankjes in erlenmeyers en andere potjes. Thordon loopt naar een tafel. Het computerscherm staat open op een Worddocument, genaamd "le Viagonio". Thordon klikt het weg en gaat op een stoel zitten. Ik ga op een andere stoel zitten en kijk hem verwachtingsvol aan. 'Dit is dus het laboratorium,' legt Thordon uit. Hoe dom schat hij me nou eigenlijk in? 'Het project waar we al een paar jaar mee bezig zijn is dit.' Hij draait zich om en wijst naar een cabine. 'Oké,' zeg ik. Het lijkt op een wc maar bij een wc zijn de muren vaak niet doorzichtig. Tenminste, bij de wc's waar ik kom. Dus ik vraag: 'Wat is het?' 'Le Viagonio,' zegt Thordon trots. 'En hij is bijna af!' Ik knik bewonderend. 'Tof. Maar wat is het?' Thordon lacht. 'Een tijdmachine. Daarmee kun je door de tijd reizen.' Ik begin me af te vragen hoe dom ik eruitzie. Maar ik zeg: 'Klinkt goed!' Thordon knikt enthousiast instemmend. 'We hebben al een keer een appel naar 2015 gereist. Dat was toen gelukt!' Ik lach. 2015... Latere Middeleeuwen. Maar wel cool dat die wc-cabine een appel naar 2015 kon laten reizen. Thordon is in gedachten verzonken, waarschijnlijk terugdenkend aan de appel. 'Koekoek,' zeg ik, met mijn hand zwaaiend voor zijn gezicht. Thordon draait even met zijn ogen en is dan weer terug bij de werkelijkheid. 'Wat?' 'Je was aan het vertellen,' herinner ik hem weer. 'Oja,' zegt Thordon. 'Het jammere was dat een geit de appel toen heeft opgegeten, dus het lukte ons niet om de appel weer terug te reizen.' 'Hoe weten jullie dat het een geit was?' vraag ik nieuwsgierig. 'Zodra iets of iemand met de Viagonio gereisd wordt, krijgt diegene een soort cameraatje in zich.' Ik griezel een beetje bij het idee. 'Dat chipje kan filmen wat er zich afspeelt rondom degene met het chipje. Ook kunnen we via het chipje volgen waar degene zich bevindt. Het chipje slaat al die informatie op en stuurt die om de zoveel tijd naar dit lab.' Bewonderend kijk ik Thordon aan. 'Hoelang is dit al mogelijk? Ik heb er nog nooit van gehoord!' zeg ik verbaasd. 'Het is ook nog onbekend,' antwoordt Thordon. 'De media mag nog niks weten.' Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Dus jij mag tegen niemand hier iets over zeggen, right?' vraagt Thordon. Ik knik. 'Beloofd.' Thordon kijkt weer met liefde in zijn ogen naar de Viagonio. 'Oké,' zegt hij dan, zijn blik van de Viagonio afwendend. 'Je bent vrij.' Verrast sta ik op. 'Fijn.'