het verboden dagboek

16. Dahlicia

'Snap je dat, Fiore? Je ouders, of wie dan ook, mogen mij niet zien!' Fiore staart een beetje voor zich uit, volgens mij kan ze moeilijk bevatten wat ik zit te vertellen. Wel logisch natuurlijk, het is ook niet niks om iemand uit de toekomst te ontmoeten. 'Maar waarom ben je hier dan heen gekomen?' vraagt Fiore. Ik geef even geen antwoord, want ik twijfel een beetje. Ik kan haar toch niet gaan vertellen dat haar moeder doodgaat? Dat zou echt een schok voor haar zijn. 'Dat kan ik niet vertellen, oké? Het spijt me,' zeg ik zacht. Fiore's ogen worden even groot maar daarna weer normaal. 'Oké,' zegt ze. 'Dat is goed.' 'Dus je zegt tegen niemand dat je mij hebt gezien, hè?' Fiore zucht. 'Ik ben misschien uit een andere tijd dan jij, maar zo dom ben ik nou ook weer niet hoor!' Ik grinnik. 'Sorry.' Fiore lacht ook even. 'Maar Dahlicia, ik moet gaan. Anders vragen mijn ouders zich af waar ik blijf. Wanneer zien we elkaar weer?' Ik sta ook op en denk even na. Dit is lastig. Morgen gaat Fiore namelijk vluchten en zal haar moeder doodgaan. Ik moet dat zien te voorkomen, maar Fiore denkt dat morgen een normale dag wordt. Dan moeten we maar een tijd afspreken die aan het eind van de middag is, want Fiore zal gaan vluchten. 'Euhmm, morgen om 4 uur?' Fiore kijkt me even raar aan. '4 uur?' zegt ze me na. Ik knik. 'Ik hoop dat de klokken in dit huis lopen' zegt ze.  Ik kijk haar even verbaasd aan. 'Huh, hoezo?' 'Omdat de familie van Fernàndez niet vaak in dit huis komt. Er valt een stilte. 'Ik heb wel een idee!' Zeg ik. Ik schuif mijn mouw omhoog en laat mijn applewatch zien. 'Wat is dat?' Vraagt Fiore. 'Awkward,' zeg ik zacht. 'Awkward?' herhaalt Fiore. Dan begin ik te lachen. 'Dit is een digitale draagbare klok' Fiore lacht ook een beetje, maar ze begrijpt het nog niet helemaal. 'Het is een klok die de tijd net anders laat zien' leg ik uit. 'Oh,' reageert Fiore. 'Zei dat dan gewoon.' 'Sorry,' grinnik ik. 'En wat is awkward?' vraagt ze nieuwsgierig. Ik lach. 'Laat maar.' Ik doe mijn applewatch af en geef hem aan Fiore. 'Deze klok telt verder vanaf twaalf uur. Dan gaat het verder met dertien uur en veertien uur enzovoorts.' 'Dus dertien uur is één uur?' Vraagt Fiore onzeker. 'Precies! en dan naar middernacht begint hij weer bij één.' Ze stopt het in haar zak en kijkt me weer aan. 'Ik zie je morgenmiddag.' Fiore lacht ook. 'Tot morgen, om zestien uur!' 'Doei!' Ik kijk Fiore na als ze wegloopt. Het is zo raar om met iemand uit de middeleeuwen te praten. We begrijpen elkaar nog niet echt, maar dat komt nog wel, denk ik. Fiore lijkt me wel aardig. Maar nu moet ik me even gaan installeren voor de avond.

Die avond plof ik met een zucht neer in mijn tentje. Het is een soort uitklapbare tent, dus als je 'm op de grond gooit vouwt hij zichzelf open tot een stevige tent. Maar helaas, mijn tentje heeft de tijdreis niet helemaal overleefd dus ik moest de tent half zelf in elkaar zetten. En dat is echt lastig. Maar hij staat. Ik pak mijn rugzak erbij en haal er een stuk brood uit. Ik moet zuinig zijn met mijn eten, maar ik heb echt honger. Ik heb Fiore verteld over mezelf en de tijdreis, en daarna nog uren met die shittent geprutst. Ik wil eigenlijk slapen, maar ik moet eerst nog een plan voor morgen bedenken. Fiore en haar gezin rennen over het open veld, en daar wordt op ze geschoten. Ze moeten dus niet langs het veld. Shit, dat had ik tegen Fiore moeten zeggen! Ik voel me nerveus worden. Zou ik naar Fiore toe moeten gaan? Ik weet niet waar dat huis staat. Vast hier in de buurt. Ik besluit Fiore's onderkomen te zoeken en neem nog een stuk brood terwijl ik de tent verlaat. Na een paar minuten vind ik een klein huis. Ik hoor gedemtpe geluiden binnen, maar hoe weet ik of Fiore hier is? 'Fiore, ga naar boven,' klinkt dan een nerveuze mannenstem. 'Zal ik doen, vader,' reageert een stem die waarschijnlijk van Fiore is. Ik hoor zachte voetstappen een trap opgaan. Een raam vlak boven mij wordt open gedaan en ik zie even een arm. Fiore slaapt hier waarschijnlijk. Jemig, ik voel me een stalker. Het licht in de kamer boven me gaat uit en ik hoor gekraak van een bed. Zal ik het erop wagen? Ja. 'Fiore?' roep ik, proberend te fluisteren. Het wordt stil daarboven. 'Fiore?' zeg ik nog eens. 'Dahlicia?' klinkt dan een gedempte stem en even later verschijnt Fiore's hoofd uit het raam. 'Hoi,' zeg ik zacht. 'Kan ik op een of andere manier naar boven komen?' Fiore kijkt even om zich heen. 'Als je die boom in klimt, en dan via die tak klimt, kom je bij het raam van de gang. Als ik die open, kun je naar binnen.' Ik zucht. Waarom hebben ze hier geen buitenlift... Maar ik loop naar de boom en pak een tak met mijn handen. 'Wat nu?' Fiore lacht even. 'Zet je voet op de onderste tak, en grijp dan de vierde tak vast.' Ik onderdruk een tweede zucht en klim dan langzaam en stuntelig de boom in. De tak richting het raam kraakt onheilspellend als ik eraan ga hangen. 'Weet je zeker dat-ie het houdt?' vraag ik wat angstig aan Fiore, die toekijkt vanuit het geopende raam. 'Ja,' zegt Fiore beslist. Ik verplaats mijn hand en de tak kraakt nog eens, nu harder. 'Misschien ook niet,' voegt ze er dan aan toe. Ik wil iets geïrriteerds terugzeggen, maar dan klinkt een mannenstem. 'Fiore? Wat doe je hier? Tegen wie praat je?' Fiore draait zich met een ruk om, zodat ze met haar rug naar het raam staat en ik niet kan zien wat zich daarbinnen afspeelt. 'Euh meneer Fernandéz, ik keek wat naar buiten.' Het schors van de tak prikt in mijn handen en de tak kraakt nog eens. 'Tegen wie praatte je dan?' 'Ik praatte wat in mezelf, dat doe ik wel vaker, het spijt me dat-' De rest van wat Fiore zegt volg ik niet meer want de tak kraakt lang en buigt langzaam naar beneden. Doodsbang kijk ik naar de grond onder mij. Zo'n 4 meter, gok ik. 'Mag ik ook meegenieten van deze mooie avond?' vraagt de mannestem. "Shit hij gaat naar buiten kijken" flitst door mijn hoofd, tegelijkertijd met het besef "ik val" als de tak voor de laatste keer kraakt en de grond in een razend tempo dichterbij komt. Ik laat de tak los en zodra ik de grond raak rol ik richting het huis en sta op. Ik druk me tegen het huis aan terwijl ik uit het raam boven me een ongeschoren kin zie steken. 'Wat was dat geluid?' vraagt de man terwijl hij van de boom naar de tak op de grond kijkt. Hopelijk kijkt hij niet verder naar beneden. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl Fiore een verhaal ophangt over een te zware vogel. 'Dus je praat tegen vogels?' concludeert de man. 'Ja meneer,' reageert Fiore zacht, alsof ze zich schuldig voelt. Ik weet niet of ze het meent, of dat ze heel goed toneel kan spelen, maar tot mijn grote opluchting wordt het raam gesloten en hoor ik voetstappen naar Fiore's kamer gaan. Ik zucht en laat me op de grond zakken. Dat scheelde niet veel. 'Dahlicia!' hoor ik dan uit Fiore's kamer komen. Ik loop naar de andere kant van het huis en kijk omhoog. 'Vannacht kom ik naar je toe,' fluistert ze snel en ik knik. 'Fiore? Wat-' hoor ik. 'Weer die dikke vogel,' antwoordt Fiore tegen de man terwijl ze het raam sluit.