Sister of the Badboy •Dutch• {voltooid}

Deel 14

Heyy

Ik heb het hele boek klaar en ga nu gewoon alle hoofdstukken achter elkaar publiceren 😁
————————————————————————

P.O.V. Sammie
Ik loop snel naar hem toe en duw de meiden een beetje weg. Ze kijken me allemaal weer jaloers aan. "Wat denk jij wel niet, nerd" roept een van de grootste sletten hier op school schel. Ik negeer haar en richt mij op Fabian. Zijn ogen staan leeg en hij heeft enorme wallen onder zijn ogen. Ook heeft hij volgens mij nog dezelfde kleding als gisteren aan en hij stinkt naar drank. "Hé, ik vroeg je wat" zegt dezelfde slet weer. "Nu niet" sis ik naar haar toe. "Ga allemaal even weg, alsjeblieft" smeek ik ze bijna. "Nee" zegt ze bijdehand. Ik zucht, sluit even mijn ogen en kijk dan weer naar Fabian, die niks lijkt te merken van wat er allemaal gebeurt.

Ik zet mijn schooltas op het bankje naast hem en pak zijn fles drank uit zijn hand. "Nee" zegt hij tegenstribbelend. "Hey grote broer, kijk me eens aan" zeg ik tegen hem, terwijl ik zijn handen vastpak. Hij kijkt naar onze handen en dan kijkt hij mij in de ogen aan. Ineens begint hij te lachen en slaat hij zijn armen om mij heen. "Zusjeee, hij is toch niet doooood" zegt hij, terwijl hij met zijn hoofd begint te schudden.

Ik merk dat de meiden die hier stonden langzaam weg beginnen te lopen, alsof wij gek zijn en niks met ons te maken willen hebben.

"Fabian, kijk mij eens aan" zeg ik, terwijl ik zijn hoofd vastpak en hem aankijk. Hij kijkt mij aan en ik zie nu dat zijn ogen bang en vermoeid staan. "Heb jij wel geslapen?" Vraag ik bezorgd. "Nee" zegt hij lachend. Ik zucht.

Zo wil ik hem helemaal niet zien... Ik weet dat dit zijn uitweg is om alles te vergeten, maar als hij weer helder is, heeft hij vreselijke hoofdpijn én is hij mentaal kapot.

"Kom, je moet slapen" zeg ik, terwijl ik Fabian van het bankje optil. Hij wankelt even en als hij stabiel staat, pak ik mijn tas en zijn fles drank en ondersteun ik hem met het lopen, zodat hij niet valt. Ik gooi de drankfles in de eerste prullenbak weg en loop dan samen met Fabian naar mijn huis, wat op dit moment veel dichterbij is dan zijn huis.

Na een half uurtje komen we aan en open ik de voordeur. "Ben je nu al thuis?!" Hoor ik mijn moeder vragen vanuit de keuken. "Ik leg het zo wel uit mam! Ik ben even boven!"

Ik help Fabian de trap op en loop samen met hem naar mijn kamer. Ik open mijn kamerdeur en loop met Fabian naar mijn bed. Ik laat hem daarop zitten en doe zijn jas en schoenen uit. Ik geef hem mijn bidon met water en hij drinkt het binnen een paar slokken op.

Ik leg hem goed neer en ga dan naast hem zitten. Plotseling klemt hij zich helemaal aan mij vast en begint hij hard te snikken. Dit had ik al zien aankomen...

Ik ga met mijn ene hand door zijn haar heen en met mijn andere hand kriebel ik over zijn arm heen. Al snel is hij weg en slaak ik een diepe zucht.

Ik kan het mentaal eigenlijk niet aan om ook Fabian te helpen met zijn verdriet, maar ik moet wel. Ik kan hem moeilijk met zijn fles drank over straat laten zwerven. Hij moet gewoon inzien dat drank hier nu niet bij gaat helpen.

Na 5 minuutjes probeer ik op te staan en al snel sta ik op de grond. Ik loop naar beneden waar mijn ouders bezorgd op de bank zitten. "Gaat het goed? We hoorden gesnik uit je kamer komen." Vraagt mijn moeder bezorgd. "Fabian kwam dronken het schoolterrein op en hier kwam het eruit." Zeg ik zuchtend. "Oh schat. Dit moet voor jou ook zwaar zijn" zegt mijn vader, terwijl hij zijn armen om mij heen slaat. Ik slaak een diepe zucht en een aantal tranen verlaten mijn ogen.

Even later zit ik weer op mijn bed. Ik heb een emmer op de grond gezet en er staat een glas water met paracetamol op mijn nachtkastje.

Ik ben met Jill en Miranda aan het appen. Jill vraagt of het goed gaat, want blijkbaar heeft de hele klas en dus waarschijnlijk ook meer klassen, het hele tafereel gevolgd. Ze weten dan wel niet wat er is gezegd, maar ze hebben allemaal gezien hoe hij het schoolterrein op kwam.

Miranda laat weten dat Carlos en zij Fabian niet meer hadden gezien nadat ze mij thuis hadden gebracht en ze is opgelucht dat hij veilig is. Ze komt hem ophalen als hij weer wakker is en naar huis wilt.

Plots wordt Fabian wakker en merk ik dat hij moet kotsen. Ik pak snel de emmer die ik aan hem geef en alles komt eruit. En als alles eruit is, geef ik Fabian het glas water met twee paracetamol.

"Dankje" mompelt hij. "Graag gedaan" Hij gaat in het bed zitten en hij kijkt me schuldig aan. "Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan, maar sorry als het iets ergs was" "Je bent alleen het schoolterrein op gewaggeld, bent op een bankje gaan zitten en toen ik bij je was heb je wat gelachen, maar verder niks" zeg ik. "Oh, wat gênant" zegt hij. "De meiden die bij je stonden te kwijlen zijn er in ieder geval op afgeknapt" zeg ik grinnikend. Hij kijkt me aan. "Ik heb er toch geen behoefte aan" zegt hij, terwijl hij voor zich uit staart.

"Fabian, beloof me alsjeblieft dat je de volgende keer gelijk naar me toe komt. Je ouders waren bezorgd" zeg ik. "Ik kan het beeld van Jackson gewoon niet van mijn netvlies krijgen en wilde dat vergeten. Jij kan het niet weghalen" "Maar we kunnen er wel samen over praten om het een plekje te geven. Ik vind het ook moeilijk, Fabian. Hij is letterlijk in mijn armen gestorven. Hoe denk je dat ik mij voel" mompel ik zacht. Fabian kijkt mij medelevend aan. "Sorry, daar had ik helemaal niet aan gedacht. Kom" zegt hij, terwijl hij zijn armen opent. Ik ga op zijn schoot zitten en verstop me in zijn armen.

Ik wil hier voor altijd veilig ik zijn armen blijven zitten en aan niks meer denken...