Sister of the Badboy •Dutch• {voltooid}

Deel 16

P.O.V. Sammie
Het is een paar dagen na de begrafenis, zondag. Ik heb me opgesloten in mijn kamer en heb na donderdag ook niks meer gegeten. Het enige wat ik doe is op mijn bed zitten en voor mij uit staren. En als ik naar de wc moet, open ik zachtjes mijn kamerdeur, kijk ik of er niemand is en dan doe ik snel mijn ding in de badkamer.

Mijn ouders komen soms langs mijn kamer en dan smeken ze of ik iets wil eten en of ik naar beneden kom. Ik reageer dan niet en dan geven ze het na een paar minuten op en gaan ze weer naar beneden.

Vrijdag, toen ik wakker werd, kreeg ik pas echt het besef dat Jackson weg is en dat ik hem nooit meer kan zien. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad en doe daarom ook niks anders meer dan op mijn bed zitten en slapen.

Ik heb ook heel veel appjes gehad van iedereen, maar ik reageer nergens op. Ik wil gewoon alleen zijn, alles op een rijtje krijgen en dan weer verder leven alsof er niks is gebeurd.

Ik hoor een klopje op mijn deur en kijk ernaar, maar hij kan toch niet open worden gedaan, want ik heb mijn deur op slot gedaan.

"Hey Sammie. Je ouders hebben ons thuis bezorgd opgebeld omdat je al dagen niet uit je kamer komt. Wil je erover praten? Je zei dat ik altijd bij je langs kon komen als ik ergens mee zat en datzelfde geld ook voor mij. Wil je alsjeblieft je deur opendoen zodat ik je op zijn minst een knuffel kan geven." Ik reageer er niet op en blijf voor me uit staren. Hij gaat uiteindelijk toch wel weg.

"Als je denkt dat ik weg zal gaan, heb je het mis. Ik blijf hier net zo lang zitten totdat ik iets uit je mond hoor komen of de deur opengaat. Ik heb drinken en eten meegenomen, dus ik red mij wel. Je kan ook gewoon zo tegen mij praten, zonder dat je mij ziet"

Ik sluit mijn ogen. Een eenzame traan verlaat mijn ogen en al snel volgen er meer. Ik heb geprobeerd alle pijn weg te stoppen, maar het lukt gewoon niet. Ik kan niet zomaar verder gaan met mijn leven en dat voelt gewoon kut.

"Knuffelbeer, doe alsjeblieft je deur open. Ik hoor je huilen en wil je troosten"

Ik geef het op en sta op. Ik doe de deur van het slot en ga weer op mijn bed zitten. Al snel gaat de deur open en voel ik mijn bed inzakken. Ik voel twee sterke armen om mij heen en huil alles eruit, maar dan ook echt alles.

Na een half uur zijn mijn tranen op en zit ik nog steeds verstopt in het shirt van Fabian. Hij heeft de hele tijd niks gezegd. Hij heeft alleen maar rustgevend over mijn rug heen gewreven.

Hij trekt zich terug uit de knuffel en pakt mijn hoofd vast om mij aan te kijken. "Ik ben blij dat je mij vertrouwt" zegt Fabian glimlachend. Ik glimlach terug en sla weer mijn armen om hem heen.

"Ik heb van alles bij me, want ik wist dat je de deur uiteindelijk wel open zou maken voor mij, dus wij gaan een film kijken en vreten" zegt Fabian grijnzend.

Hij stapt van mijn bed af en loopt naar de gang waar hij een hele tas vol chips, popcorn en chocolade vandaan haalt. Mijn ogen worden groot. "Jezus" Fabian moet lachen en komt dan naast mij op bed zitten en gooit de hele tas leeg. "Ik zou zeggen, zet de film aan en vreten maar"

————

Tijdens de film hebben we veel gelachen en deze middag heeft me echt goed gedaan.

"Dankjewel voor vandaag" zeg ik tegen Fabian als we bij de voordeur staan. "Daar ben ik je broer voor." Zegt hij glimlachend. Ik knik en geef hem een knuffel. "Zie ik je morgen?" Vraagt hij. "Ik weet het nog niet." Zeg ik eerlijk. "Oké, laat het ons maar weten" Ik knik. "Zal ik doen." Hij loopt naar zijn auto toe en ik zwaai nog even naar hem, voordat ik de voordeur dicht doe.

Ik loop naar de woonkamer en mijn ouders komen meteen naar mij toe. "Sorry" zeg ik schuldig. Ze nemen me allebei in een knuffel, waardoor we in een groepsknuffel zijn beland. "Ik snap het lieverd, je maakte ons alleen heel bezorgd" zegt mijn moeder. "We zijn blij dat Fabian kon helpen. Jullie hebben een hechte band gevormd in deze korte tijd. Het is mooi om te zien" zegt mijn vader wijs. Ik knik instemmend. "Ik ben blij dat ik ze allemaal heb leren kennen" zeg ik.

Het is inmiddels al etenstijd en we zitten met z'n drieën aan de keukentafel. We praten over verschillende dingen. School, werk, mijn biologische familie, Jackson, de begrafenis en nog veel meer. Deze gesprekken laten mij beseffen hoeveel ik van deze twee mensen houdt en ik zou het voor niks willen veranderen.

Na het eten hebben we besloten om met z'n allen naar onze favoriete serie the kijken: Moordvrouw. Mijn moeder zet het aan en we kijken een aantal afleveringen ervan, totdat het tijd is om naar bed te gaan.

Ik ben van plan om morgen gewoon naar school te gaan, want ik heb behoefte aan afleiding. Ook wil ik Robin weer zien, want ik heb niet meer op zijn berichtjes gereageerd en ik voel me daar heel slecht over. Ik wil hem morgen alles uitleggen.

Ik ga in mijn bed liggen en pak mijn telefoon erbij om mijn wekker te zetten. Ik klik per ongeluk mijn galerij aan en zie een aantal foto's van Jackson verschijnen. Ik bekijk ze een voor een en er rollen een aantal tranen over mijn gezicht heen.

Ik mis je Jackson en ik hoopte dat ik je terug kon halen...