Tesadüfün Böylesi

DUYURU

Öncelikle hepinize merhaba. Çoğunuz şuan yeni bölüm sandı bildirim gelince bunu tahmin edebiliyorum.

Aslında böyle şeyleri hiç beceremem. Güzel söz yazmayı veya bişeyi güzel bir şekilde dile getirmeyi. Nereden başlayacağımı inan bende bilmiyorum ama bir yerden başlamak gerekiyor bazen.

Bu hikayeye başlamadan önce kurguyu bu kadar kafamda kurmamıştım. Belki hala büyük bir hikaye değil ama ufak tefek sizler gibi güzel okuyucularım var. Mühim olan da kaç tane okuyucunun olması değil genel olarak okunması. Aslında başlarken hiç okunmasa da olur ben yazacağım diye başladım ve bu kadar ilgi gördükten sonra daha çok ilgiyle yazmaya başladım. Tesadüfün Böylesi hayatımın bir parçası oldu, çünkü hayatımdan birşeyler katıyorum. Bunu her yazar yapıyordur eminim. Kafamızdan uydurduğumuz şeyler değil çoğunlukla hep yaşananlardan edinilen bilgiler bunlar. O kadar iyi yazar olmadığımı biliyorum ama elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Sizler için, kendim için ve bu hikayede yaşayan karakterler için. Ufak çapıda olsa da tutulacağını hiç tahmin etmemiştim. Parodilerimiz bile kuruldu, istek geldi. Onları da takip etmenizi isterim. Çünkü onlar sizin sayenizde hayat buldular. Ve desteklerinize ihtiyaçları var. Tüm karakterlere tam olarak hesap açılmasa da ufak bir çapıda onlar aralarında bir şeyler yapmaya çalışıyorlar. Karakterlerin hepsinde biraz ben varım,yaşadıklarım ve yaşayarak öğrendiklerim.

Bölümler gecikiyor diye çok tepkiler alıyorum. Her şekilde iyi veya kötü yorumlar ve baskılar geliyor. Benim bölümleri ne darlıkta yazdığımı bilmeden, tamam hak veriyorum. Okumak istiyorsunuz seviyorsunuz. Ama beni de anlamınızı istiyorum, lütfen. Yaş ilerledikçe sorumluklarım büyüyor. Staj görüyorum, akşamları geliyorum. Okulum var hepimizin de olduğu gibi. Ve bu aralar hiç istemediğim bir şekilde ailevi sorunlarım var. Kimseyle paylaşamadığım. İçime atıyorum ve bu beni mahvediyor. Yazma isteğimi yok ediyor, tamamen bu hevesimi çalıyor benden. İnanın bende aksatmadan yazıp paylaşmak isterim bölumleri. Gerçekten çok zor bi süreçten geçiyorum. Hangimiz geçmiyoruz ki? Hangimizin hayatı toz pembeden ibaret? Hangimiz burada gülüp gerçekte ağlamıyoruz ki?

Bir şekilde ayakta kalmaya, güçlü olmaya daha doğrusu rolümüzü düzgün yapmaya çalışıyoruz. Buralarda gülüp eğleniyoruz diye mutlu değiliz, hiç birimiz. Cidden vaktim olmuyor. Bu süreçte benim karşımda değil, yanımda olmanızı istiyorum. Çünkü sizleri çok seviyorum. Sizde ki enerjiyle, okuma isteğiyle biraz olsun içimde bir umut oluyor. Bir umut ne kadar acı dimi? Çünkü gerçekten çok zor günler geçiriyorum.

Hikayeye gelirsek bahsettiğim sebeplerden dolayı bir süre ara veriyorum. Ne kadar bir süre olur bilemiyorum.

Bana destek olmaya var mısınız? Umudumu daha da güçlendirmeye ne dersiniz?

Seviliyorsunuz. ♡