Ceo Series #1 : How To Win Ceo's Heart (Completed)

Chapter 47

"Akalain mo 'yon! After so many years nagtext na si bakla," Stephanie said to us, while we eating here in heaven cafe.

"Ano? Buhay pa ba daw siya?" Clarice asked to Stephanie.

Para namang pinapatay niya si Vianco hindi lang nagparamdam ng ilang buwan, dead na agad sa kaniya. Kawawang Vianco talaga.

"Correction. Month pa lang hindi years," I corrected Stephanie.

"Month pa lang ba? Akala ko years na, e," she said, and she smiled at me.

Stephanie countinue texted to Vianco, dahil kani-kanina lang muling nagparamdam sa kanila si Vianco. Lately rin hindi ko na siya nakikita o nakakasalubong masyado sigurong busy si Vianco, dahil nga siya ang may hawak ng family company nila.

Uminom lang ako ng cappuccino na inorder ko na coffee dito sa heaven, hindi namin kasama si Irish dahil kasama niya si Demsol na makipagkita sa ka-meeting nito kaya tatlo lang kami ang nandito.

"Sabihin mo sa bakla na 'yan, kung may balak pang pumasok. Mapapalitan na siya sa trabaho niya sa company," Clarice said.

"Wait, teh. Kachat ko pa ang boyfie ko," sabi naman ni Stephanie.

Hindi lang pala si Vianco ang ka-text nito pati na rin pala ang mystery boyfriend niya. Mystery ang tawag ko doon sa jowa ni Stephanie, hindi ko naman kilala pati na rin sila Clarice, hindi rin kilala kaya dapat bigyan ng nickname 'yan.

"Kailan mo ba balak ipakilala sa amin 'yang jowa mo?" I asked, kung may balak na ipakilala ni Stephanie sa amin na kaibigan niya.

"Atat ka teh? Soon nga eh. May inaasikaso pa siya," sagot ni Stephanie at hindi maalis ang tingin niya sa cellphone niya.

"Siguro may sabit 'yang jowa mo," sabi naman ni Clarice.

Tama! Baka naman may sabit yang jowa ni Stephanie kaya ayaw niyang ipakilala sa amin.

"Hoy! Walang sabit 'to. Hindi lang pinapakilala sa inyo, siniraan niyo agad siya," umirap pa siya sa amin ni Clarice.

"Oo nga pala, hindi ko na pinatuloy na papuntahin dito ang anak ko," biglang announce ni Clarice.

"Bakit? Akala ko ba next month na dadating ang anak mo dito. Anong nanyari?" Tanong ko, excited pa naman ako na makita ang anak niya.

Miss ko ng pisilin ang matatabang pisngi ng anak ni Clarice, ang tambok kasi ng pisngi niya na nakuha naman niya kay Clarice.

"Bat nagbago ang isip mo, Clarice?" Tanong naman sa kaniya ni Stephanie.

"Wala lang. Naisipan ko na ako na lang pala ang umuwi muna sa lugar namin kesa ang anak ko ang pumunta dito at kasama niya si Mama," Clarice said, at napag-isipan niya na talaga na umuwi sa kanila.

"Kailan mo balak na umuwi?" Tanong ko pa.

"Sa sunday. Nakapasa na rin ako ng letter sa mylabs mo at hinihintay ko na lang na approval ng Demsol mylabs mo," Clarice answered.

"Pansin ko talaga na lately hindi ka na nakakapagsabi sa amin. Lately rin parang dami mong iniisip."

Stephanie is right. Ganon rin ang napapansin ko kay Stephanie this past few days, nakikita ko na lang siya minsan na nakatulala kung saan-saan na parang ang layo ng iniisip niya.

"Magkakaibigan tayo dito. Pwede naman kayo magsabi kung may problem kayo," I said.

"Tama. Kaya sabihin mo lang Clarice, kung anong problema mo at tutulungan ka namin," ngumiti pa si Stephanie sa kaniya.

Mahina naman na natawa si Clarice. "Para kayong sira. Syempre wala akong problema, sadyang namimiss ko lang ang anak ko. Yon lang talaga promise." Tinaas niya pa ang kanang kamay niya at nanunumpa siya sa amimg dalawa ni Stephanie.