"Elmastan yapılma bir kelebek gibi kalbine kondum, o kalpte paramparça oldum."
Bir uçurum kenarında yaşıyorduk bu aşkı, düşmeye yüz tutmuş bedenlerimiz tehlike ve arzunun içinde dans ediyordu. Hiçbir şey olması gerektiği gibi değildi ama her şey ol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese merhaba canımın içleri.
Bu bölüm esas oğlanımız ile tanışıyoruz. Öyle duydum. 🌚
Oy ve yorumlarınız ile desteğinizi bekliyorum. Emin olun ki sizin desteğiniz çok motivasyon veriyor.
Tugbaninbahcesii instagram hesabımdan bana, bize ulaşabilirsiniz.
Bölüm şarkısı; The Weeknd- Earned It
Keyifli okumalar!
-Kendi Işığını Göster.-
"Çekinme! Kimseler duymaz. Korkma! Bu ağaçların, çiçeklerin ağzı sıkıdır. İnsan değil ki ihanet etsinler.
Sergüzeşt, Samipaşazade Sezai
Bir kalbe konmaya çalıştım, o kalpte paramparça oldum.
İhanet keskin bir bıçak gibidir, sapladığı yerde derin bir iz bırakır. Öyle derin izler bırakırdı ki hayatın boyunca unutmadığın tek şey ihanetin verdiği hayal kırıklığı olurdu. Hiç hayal kırıklığına uğramamış kalbim ihanetin izleriyle doldu. Hiç acı değmemiş yüreğime cam parçaları batıyordu, nefesim kesiliyordu ama canım yanmıyordu.
İhanet kalbimde acı yaratır sanıyorlarsa yanılırlardı, ihanetin izi vardı ama acıya yer yoktu.
Kalbim buz kesmiş gibiydi, sanki acı çekmeyeyim diye bana kendini unutturmak ister gibiydi. Hayal kırıklığı çarptı kalbime, acı çekeyim istedi ama başaramadı. Yine de en derinlerde bir sızı vardı, yaşadıklarımın yarattığı parçalanmışlığım sızlıyordu. Güven duygum paramparçaydı, sevgim paramparçaydı, acımasız eller tarafından parçalanmışlardı. Ama ben her zaman yeniden doğmayı bilirdim, acımasız kalplere inat yeniden doğuşu kendime yaşatacaktım.
Elmastandı benim kalbim, paramparça olmasına izin vermezdim.
On gün.
Tam tamına o olayın üzerinden on gün geçti. On birinci güne uyandığımda değişen hiçbir şey olmadı. İki ihanetin acı yüzüyle karşı karşıya kaldığım o ilk gün eve kendimi nasıl attığımı bilemedim. Masamın üzerinde duran proje çalışmalarını ellerimle paramparça edişim, Başak ve Aras'a ait her şeyi kıra döke evden fırlatıp atışım daha dün yaşanmış gibiydi. Salondaki camı indirmiş, beraberinde onlara ait her şeyi dışarıya savurmuştum. Hâlbuki eşyaların bir suçu yoktu, anıları taze tutmak dışında.
Biz günlerce Cemre ile birbirimizden destek almıştık.
O küçüklükten bu yana gelen dostluğunun ihaneti ile sarsıldı, ben hem dostum dediğim insanın hem de güvenip kalbimi teslim etmeyi düşündüğüm insanın ihanetini tattım. On gün boyunca evde hiç ses çıkmadı, dışarıdan gören matem var sandı ama biz aksini iddia edemedik. Matem bizim kalbimizdeydi, bu sessizlik bizim kaybettiklerimizeydi.
