Kanatları Kül Kelebek |Tamamlandı.|

FİNAL.

Bir yıl sonra.

"Genç yetenekler yarışmasında birinci olan iç mimarımız ve temsil ettiği holding," diyen sunucu ile nefesler tutuldu. "İç Mimar Hazan Denizhan ile Denizhan Holding oluyor."

Salonun içinde alkışlar duyulurken heyecan dolu kalbim ile bakışlarım seyirci koltuklarında oturan sevgilimi buldu. Gözleri gurur ve hayranlık doluydu. O benimle hep gurur duyan bir adamdı. Her yaptığımın arkasında duran, destek veren bir adamdı. Öyle ki ona bu yarışmaya katılmak istediğimi, holdingi temsil etmek istediğimi söylediğimde tüm ihtimallere rağmen arkamda durdu. Yeri geldiğinde beni eğitip, eksiklerimi kapatmamı sağladı, yeri geldiğinde Nazlı ile ilgilenip çalışmam ve öğrenmem için bana alan açtı. Bu süreçte herkesin desteği benimleydi.

Küçük bir konuşma yapmak üzere mikrofona yöneldiğimde ilk olarak derin bir nefes aldım. "Öncelikle herkese iyi akşamlar diliyorum." diyerek söze giriş yaptım. Heyecanlıydım lakin Birkan'ın bakışları bana o kendine güvenen Hazan'ı hatırlatıyordu. Her koşulda ışığı ile kendini gösteren Hazan olmayı hatırlıyordum. "Sözlerime ilk olarak kendi ayakları üzerinde güçlü bir şekilde durmayı öğreten, her koşulda yanımda olan anne ve babama teşekkür ederek başlamak istiyorum. Bir kız çocuğunun hayallerine hep ışık tuttuğunuz için teşekkür ederim," dediğimde gururla onları andım. Bugün mesleğimin başında duran bir kadınsam bu ailemin desteği ile oldu. "İkinci teşekkürüm ise anne ve babam gibi beni hep destekleyen eşim Birkan Erez Denizhan'a ediyorum. Bu süreçte engin bilgileriyle yanımda olup, eksiklerimi kapatmam için hep yardım ettiğin için teşekkür ediyorum." Birkan hem gurur hem tutku dolu gözlerle bakarken içim bir kez daha ona eriyip gitti. Tebessüm ettim ve kısa bir süre sadece onu izledim. "Konuşmamı kısa tutacağım ve sadece tek bir şey daha söyleyeceğim. Bu ödülü tüm genç yetenekler adına almak istiyorum, teşekkür ederim."

Salonda bir kez daha alkışlar duyulurken Birkan'ın ayakta beni alkışladığını fark ettim. Jüri üyelerinden biri ödülümü takdim ederken, "Anne!" diye bir cırlama duyduğumda başımı çevirdim. Nazlı, amcasının yardımı ile sahnenin merdivenlerini çıktıktan sonra paytak paytak adımlarla yanıma geldi. Etrafına utangaç bir bakış attıktan sonra bacağıma sarılırken gelen gülüşmeler ile gülüp o da el çırpmaya başladı. Eğilip onu kucağıma aldığımda bir elimde ödülüm bir elimde de küçük bebeğim vardı. Annenle gurur duyuyorsun değil mi bebeğim? Zamanı geldiğinde sende kendi hayatını kuracaksın ve aynı annen gibi kendi ışığın ile parlayacaksın.

Senin gözünde hep gurur duyulacak, örnek alınacak bir anne olacağım.

Birlikte sahneden indiğimizde kendimizi Birkan'ın kolları arasında bulduk. Alnımdan öptüğünde gurur dolu bakışlarını eksik etmedi. Ödülümü gösterdiğimde ondan önce Nazlı uzanırken meraklı bir şekilde minik elleriyle kavradı ve incelemeye başladı. Hoşuna gitmiş olacak ki kucağına doğru çekerken iyice sahiplenmiş gibiydi. Muhtemelen elinden almaya kalksam yaygarayı basacaktı ve sendromunun getirdiği hırçın yüzüyle karşı karşıya kalacaktık. "Sanırım kızımız anne ve babasının yolundan gidecek," dedi Birkan. "Baksana şimdiden annesinin yerine gözünü dikti."

"Hele o zamanlar bir gelsin göreceğiz."

Birkan yüzümü ellerinin arasına aldığında, "Seninle gurur duyuyorum sevgilim," dedi. "Çabalarınla, başarılarınla gurur duyuyorum. Hep böyle ışığın ile parlamaya devam et güzel bebeğim." Birkan bana hep güvendi, yanımda oldu. Holdingini temsil ederken işleri batırma ihtimalime rağmen, belki de başarılarını sarsacak olmama rağmen yolumu açtı ve kendimi denememe izin verdi. Her koşulda yanımdaydı ve bu yüzden ona hep minnettardım.