Unspoken Feelings

Finale

"Ey babe, how's your day?"

Nangingiti ako ng marinig yung mahinang pagtawa niya. Cute.

"Okay lang naman. Ikaw, kamusta ka?" Rinig ko iyong mapanudyong boses niya kaya akoy naiiling.

"Okay lang naman po. Nakauwi ka na ba?"

"Yeah, kakarating ko lang. Kumain ka na ba?"

Napatayo ako at nagtungong kusina. Tch!

"Yep!"

I was smiling habang nagtitimpla ng gatas ng marinig ko siyang pumasok sa banyo. Nakagat ko iyong labi ko habang may kapilyohang naisip.

Bigla kong pinatay iyong tawag at vinideo call siya.

"Napakanaughty mo talaga!"

Natatawa ako ng makita siyang may tuwalyang nakatakip sa dibdib niya. Ampula na naman nong pisngi nito kaya napapout ako.

"Babe..."

"Franz! Isa! Yang utak mo- tsk! Masasapak talaga kita, makikita mo!"

Pilit niyang inaayos iyong phone niya bago ito nagpatuloy sa paghuhubad. Tsk! Yun nga lang di ko sya makita.

Andamot!

"Nakakatampo ka naman babe eiii!"

"Subokan mo magtampo di mo na ako makikita!"

"Eeeyyyyy!!" Hanggang tingin na nga lang ako tas ito mananakot pa! Jusme!

Imbis na lambingin ako! Hmp!

Dumapa na lang ako sa bed habang nag-uusap kami tungkol sa naging lakad nila ng family nya. I was staring at our picture on my bedside table. It was taken when we were college. The most unforgettable moment of our lives. Ito iyong araw na ipinagkatiwala niya ang kanyang sarili sakin. I want to cry, from happiness. Hanggang ngayon kasi ay di ko parin makalimotan iyong sayang naramdaman ko nong araw na iyon.

Oh, just so you know wala parin kami sa ganung ano...🥺 di ko talaga alam hanggang kailan nya ako balak pag antayin. Pero kung makapag tease sakin wagas! Haayyy...

Although...

I feel so lucky to have her in my life- i couldn't ask for more. Ewan ko ba.

Inabot ko iyong drawer at sinipat iyong box, just staring at it makes me wanna cry even more.

I love her. So much.

Di ko alam kung anong kahihinatnan ko kung sakaling mawala siya sakin.

Haaahh.... nubayan. Bat ba ako nag-iisip ng ganito?

Erase. Erase. Erase!

"Babe?"

Umayos na ako at nakangiti siyang tinignan sa screen.

"Tapos ka na?" Tumango ito matapos makahiga sa kama. "Napagod ka ba? Did you have fun?"

Damn. Why does she smile so innocently beautiful? Her smiles are to die for.

"A little. Pero okay lang, masaya ako dahil nameet ko na iyong ibang kapamilya namin." Nagkaron kasi sila ng family reunion. "Still can't believe that time flew that fast, ang lalaki na pala ng mga pinsan ko."

Tahimik lang akong nakikinig sa kwento niya the same time contemplating her beauty.

The way she speak, laugh and every twitches of her face. Until i fell asleep with her in my mind.

______

"Baaaaaabe..."

"Hmmm..."

Ang likoooot!

"Wake up, please!"

"Babe, lemme sleep please lang." Sabay talikod ko sa kanya.

Antok pa talaga ako. Pero itong katabi ko ay mukhang ayaw akong pagbigyan. Naglilikot na naman kasi. Pinupupog nya ako ng halik sa leeg tas sa tenga.

"Eeeyyy...."

Naririnig ko siyang tumatawa kaya nagtalukbong ako ng kumot. Naman eii!

"Com'on, kanina pa panay tawag si tita satin. Gising ka na kasiii"

Haaayy!

Gusto ko pa matulog!

Naramdaman ko iyong dahan-dahang paghila niya ng kumot kaya minulat ko iyong kaliwang mata ko at tinitigan siya. She was just laughing kaya napasimangot ako.

"Sungit! Kulit mo!" Sabay squish ng pisngi niya pero natatawa lang din siya sakin.

Haaah, ganda nya parin kahit anong gawin ko sa mukha nya. Katampo ka God, bat ganto? Parang ang unfair ata.

"Good morning." Sambit niya at napapikit ng gawaran ko siya ng halik sa ilong.

"Morning..."

Napasingkit ako ng nalukot yung mukha nya.

"Ambaho, love."

Shookt...

Ah ganun?!

Nagtitili na siya habang tumatawa ng kilitiin ko sya.

"Oa masyado babe."

Natawa ako ng hampasin nya ako sa balikat bago nagsumiksik sa kilikili ko at parang batang nagdadabog.

Mahigpit ko na lang siyang niyakap at hinalikan sa ulo.

"I love you so much, Kara Lavelle."

"I love you more, France."

At masaya naming ninamnam ang katahimikan habang dinadama ang bawat pintig ng aming puso.

"Don't ever leave me, babe." Lalo kong nahigpitan ang aking yakap sa kanyang sinabi.

Never.

Not now, not ever.