Yiğit, elindeki flaşı açık telefonu ışığı asansörün tavanına vuracak şekilde yere bıraktıktan hemen sonra elleri yanaklarımı kavrayarak, "Hadi Eylül, derin bir nefes al."
Kulaklarım uğulduyor, görüş alanım arada bir netleşip bulanıklaşıyordu. Kendim...
Dün öğlen saatlerinde canımın tatlı bir şeyler istemesi sonucunda evden ayrılıp markete giderken önümü kesen Selim Bey ile bir an için irkilerek gerilesem de ondan korktuğumu anlamaması için toparlanarak bozuntuya vermemeye çalışmıştım. Konuşmak istemediğimi belli ederek selam verip ilerleyeceğim sırada kolumu tutup durdurmasıyla kaşlarım çatılmış, aniden bütün bedenim gerilmişti.
Anlattığına göre sadece arkadaş olmaya çalışıyordu ama ben onunla ya da herhangi biri ile arkadaş olmak falan istemiyordum. Geç kalışımı bahane ederek tekrar kısaca selam verip ısrar etmesine fırsat vermeden eve geri döndüğümde market işim de ister istemez yalan olmuştu.
Sabah saatlerinde siren fon müziği ile hemen baş ucumda çalan alarm gözlerinimi aniden aralamama neden olurken zil sesi seçimimi gözden geçirmem gerektiğinden bir kez daha emin olmuştum. Gözlerim yorgunlukla tekrar kapandı. Bu gün yarım günlük bir nöbetim vardı ve hazırlanıp bir an önce evden çıkmam gerekiyordu. Yavaşça yataktan kalkarak dolabımdan kıyafetlerini alıp üzerimi değiştirdim.
Üzerimde uzun zamandır bir halsizlik vardı. Bunun vitamin eksikliğimden dolayı olduğunu düşünüyordum ve bir süre önce vitamin kullanmaya başlamış olsam da şu anda kullanmıyordum. Bir ara mutlaka tekrar tahlil yaptırıp vitaminlerimi eczaneden almalıydım.
Portmantonun aynasının karşısında son bir kez üstümü kontrol ederek dış kapıyı sessiz bir şekilde hafifçe araladım. Ayakkabılarımı ayakkabılıktan çıkardıktan sonra çantamı yere bırakıp ayakkabılarımı kapının önüne bıraktığım esnada karşı evin kapısı da yavaşça aralanmıştı. Ayakkabılarımı giymek için eğildiğimden dolayı kapıda kimin olduğunu bilmiyordum ancak Elif ile birinci öğrenim olduğu için sık sık karşılaşıyorduk. Yine o günlerden biri olduğunu düşünerek, "Günaydın" diyerek gülümsedim kapıdaki kişiye ithafen.
Çok kısa bir sessizliğin ardından doğrulduğumda, "Günaydın." diyen sesle şaşırmış ve başımı hafifçe o yöne çevirerek fark ettirmeden onu baştan aşağı süzmüştüm. Bunu neden ya da ne için yaptığım hakkında hiçbir fikrim yoktu ama gözlemlediğim bir şey vardı.
Hastalandığı gecenin üzerinden neredeyse 2 hafta geçmişti ve bu süre zarfında Elif ve Selma teyze çoktan evlerine geri dönmüşlerdi. Gözlemlediğim şey tabii ki de bu değildi. Gözlemlediğim şey, geçenlerde yelek giymesi konusunda ona bir nevi öneride bulunmamı gerçekten dikkate almış ve o günden itibaren giydiği takım elbiselerine yeleği de dahil ediyor oluşuydu. Bu garip bir şekilde beni memnun etmişti.
