Yiğit, elindeki flaşı açık telefonu ışığı asansörün tavanına vuracak şekilde yere bıraktıktan hemen sonra elleri yanaklarımı kavrayarak, "Hadi Eylül, derin bir nefes al."
Kulaklarım uğulduyor, görüş alanım arada bir netleşip bulanıklaşıyordu. Kendim...
Kulaklarına dolan kelimeler ile ağırca yutkundu. Dudaklarındaki tebessümü fark eder etmez eski düz ifadesine dönerken konuyu bir çırpıda dağıtma ihtiyacı hissederek, "Beni duşa soktuğunuzda soğuk almış olmalısınız, ateşiniz vardı." diye mırıldandı. Neden utanıyordu ki? Sanki elini yüzüne kapatıp bakmaması için başka tarafa dönecek bir hali vardı. Kendisini garip bir şekilde liseli gibi hissediyordu.
Elindeki tepside hâlâ sallanmakta olan çorbayı ona doğru uzatarak hafifçe öne doğru eğildi. "Mutfak işerinden pek almam. Dün yaptığınız çorbadan biraz daha vardı. İçmeniz için ısıttım. Eğer... güçsüz hissediyorsanız ben..." Gözlerini üzerinden duman çıkan çorbadan çekip Eylül'e yöneltti. "Yardımcı olabilirim."
Eylül, gözlerini kırpıştırarak bir süre dudakları hafifçe aralık bir şekilde kendisine baktıktan sonra başını hafifçe iki yana sallayarak küçük ama anlamlı bir tebessüm ile, "Ben hallederim." diye mırıldandı. Başını hafifçe sallayarak birkaç adım geri çekilerek bekledi ve tam o anda aklına dün gece yaşadıkları benzer sahne geldi.
Dün gece kendisinin ona karşı verdiği karşılığı tekrar ona hatırlatmış, bir de yüzüne imalı bir tebessüm oturtmuştu. Başını kısa bir anlığına başka tarafa çevirerek kıvrılan dudağını gizlemeye çalıştı. Dişli bir kadındı. Bunu her haliyle belli ediyordu ancak bu durum neden kendisini gülümsetmişti?
Neden onu laflarıyla iğnelemesi hoşuna gidiyordu ?
Arkasını dönerek dolabın kapağını açtı. Üst raflardan bir tişört ve bir hırka alarak aşağıya en alt bölmeye eğildi ve ona göre oldukça büyük bir eşofman altı alıp Eylül'e döndü.
"Bunlar, sizde kalsın. Dün gece için... teşekkür ederim. Ben aşağıda olacağım bir şeye ihtiyacınız olursa seslenmeniz yeterli." Durdu. "Gece burada olmanız hakkında Elif, Esma ablayı aradı. Sabaha karşı bize geldiğinizi söyledi ama eğer isterseniz onlara gerçeği de anlatabilirsin."
"Teşekkür edilecek bir şey yok. Sizin yaptığınız iyiliğin yanında benimkinin hiç bir önemi yok. Ve... Lütfen kendinizi iyi hissetmediğinizde kimseye söylemek istemeseniz bile en azından yakınındaki bir hastaneye gidin." Başını eğerek onu onayladığına dair birkaç mırıltı çıkardı. Odadan çıkmak için arkasını dönmüştü ki odaya girdiği andan aklına gelen şey tekrar zihnini işgal edince durmak zorunda hissetti. Onu uyarmalıydı.
