BEN RUMEYSA
15 yaşındaydım isteğim sorulmadan hünkârın karısı olurken... Çok korktum,ağladım,uyuyamadım ne de olsa padişah karısı olmuştum ve etrafımda dışı bir heykel kadar güzel ama içi cehennem zebanisini andıran mâhlukatlar vardı. Bir gün dedim...
"Valide Sultanım hünkarımızdan size bir mektup getirdiler."
"Çabuk getir Amine"
Okur okumaz kanı çekilmişti validenin. Sevgili kızının zevci idam edilmişti. Nasıl diyecekti bunu? Kızının ve torunlarının hali ne olurdu? Ne yapacaktı? Validenin gözünden bir damla yaş aktı. Belki de yıllar sonra ilk defa ağlamıştı. Bu haberin sırası mıydı? Ne güzel Sara' da gebe kalmıştı. Hatta valide bunun mektubunu yollamıştı. Orhan okumuş bile olabilirdi. Sarayda artık huzur kalmayacaktı.
"Validem kötü bir malumat mı var."
"Amine Dilhuş' u çağırın. Derhal gelsin."
"Emredersiniz Validem"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sara pek mutluydu. Bir eli yağda diğer eli baldaydı. Acaba Orhan öğrenmiş midir diye de merak ediyordu. Ne derdi acaba dönünce. Onun yavrusunu da Rumeysa' nın evladı gibi sever miydi?
