Kod Adı: Bay Sapık [Wattys2016 Kazananı]

-9- Allah korusun Poyraz!

Bana bir masala anlat baba

İçinde bütün oyunlarım

Kurtla kuzu olsun şekerle bal

Bana bir masal anlat baba

İçinde denizle balıklar

Yağmurlu kar olsun güneşle ay

Anlatırken tut elimi

Uykuya dalıp gitsem bile

Bırakıp gitme sakın beni

Bana bir masal anlat baba

İçinde tüm sevdiklerim

İçinde İstanbul olsun...

Aslının sesiyle dinlediğim şarkı içimi huzurla doldurmuştu. Bu şarkı her zaman benim şarkımdı. Ağlamak istediğimde veya mutlu anımda her zaman bana iyi gelen şarkıydı. Sanki bu şarkı babam ve beni birbirimize bağlıyordu. Babam öldüğünü duyduğumda on yaşındaydım. Daha küçük bir çocuktum. Hayata küsmüştüm, kimseyle konuşmamıştım. Sadece bu şarkıyı söyleyip durmuştum. Aradan üç ay geçince annem beni psikoloğa götürmüştü. Konuşmaya başlamıştım fakat çok az. Aradan yıllar geçtikçe düzelmeye, keyfim yerine gelmeye başlamıştı. Kötü zamanlarımda Aslı hep yanımdaydı. Hala da öyle! Bu şarkıyı çok sevdiğimi ve bana iyi geldiğini biliyordu. Peki, şuan mutlu olduğum için mi yoksa ağlamak istediğim için mi söylüyordu?

Poyraz!

Poyraz aklıma gelince birden gözlerimi açtım. Aslı şarkı söylemeyi kesip şaşkın gözlerle bana baktı. Etrafa baktığımda oda değişikti. Nasıl desem benim odamın üç kat büyüklüğünde ve benim eşyalarımın en az beş katı pahalı olan eşyalarla dolu bir oda! Nerdeydim ben?

"Neredeyiz?" diye sordum.

Etrafa baktı ve sonra bana yeniden bana bakıp "Poyraz'ın ailesinin evindeyiz" dedi. Ailesinin evine mi gelmiştik? "Aşağıda salondalar bizi bekliyorlar. Annesi çok anlayışlı biri babası da öyle" diye ekledi.

Yataktan hafifçe kalkarak karşımdaki boy aynasının karşısına geçtim. Kıyafetlerim gayet iyiydi, makyajım falanda. Solgunda değildim ama yorgun görünüyordum. Aslıya bakıp "Nasıl gözüyorum?" diye sordum.

Bana bıkkınlıkla bakıp "İnan bana gayet iyi görünüyorsun, hadi daha fazla insanlara bekletmeyelim" dedi ve yerinden kalktı.

"Dur! Şey nasıl buraya geldim ben anlatsana bir şeyler"

"Valla bir baktım Poyraz kucağında senle geliyor hepimiz şoka girdik. Poyraz kucağında sen, Kereme sessizce bir şey söyledi. Sonra onlar arabalarına bindi. Poyraz bana 'Araba kullanmayı biliyor musun?' diye sordu, bende başımı salladım. Ben arabayı kullandım. Sen Poyrazın kucağında arka koltuktaydın. Neden bayıldığını sordum cevap bile vermedi. Sonra işte buraya geldik. Poyraz seni buraya yatırdı. Bende senin yanında durdum" dedi. Kucağında? Ben ifadesizce Aslıya bakınca o konuşmasına devam etti.

"Neden bayıldın?"

"Poyraz beni öptü! Bende bir anda bayıldım" dedim.

Gözleri şaşkınlıktan yerlerinden çıkacak gibiydi. Tam konuşacaktı fakat ben yüzümü ekşitince "Sonra konuşuruz" dedi. Ona minnettar bakışlarımla "Hadi aşağı inelim" dedim. Odandan çıkarken odanın her köşesini en ince ayrıntısına kadar inceledim. Merdivenlerden aşağı inerken bizi fark etmiş olmalılar ki hepsi bize baktı. Merdivenlerden inip koltuklardan birine otururken oldukça gergindim. İki kişilik koltukta Aslının yanına oturunca derin bir nefes aldım. Poyrazın annesi olarak tahmin ettiğim kadın konuşunca gözlerim ona kaydı. "Bukre, ben Aylin. Poyrazın annesi-yanındaki adamı gözleriyle gösterip konuşmasına devam etti- Buda eşim Fırat. İyi misin canım?" dedi. Gözlerim bir an Poyraza kaydı. Gözlerini yerdeki halıya dikmişti. İyi miydim?