𝐍𝐢𝐞𝐧𝐚𝐰𝐢𝐝𝐳𝐞 𝐂𝐢𝐞̨, 𝐕𝐚𝐭𝐨𝐫𝐞 ✓

Rozdział 2 - dlaczego tak się czuje?

Pov.Mal

Ruszyłam w stronę kajuty syna Hermesa. Złapałam za klamkę i ja otworzyłam. Weszłam do środka. Wszystko było rozwalone, kołdra była wywalone na podłogę. Jego biurko było całe zawalone jakimiś papierami. Usiadłam na krzesłu. Zaczęłam przeglądać wszystkie papiery a potem je uporządkowałam. Nic tam nie było co mogłoby wskazywać gdzie Luke znikał. Zaczęłam mu wszystko porządkować.

- Co ty robisz w moim pokoju? - spytał chłodnym i nieprzyjemnym głosem.

Podskoczyłam zszokowana. Na mojej skórze poczułam lodowaty chłód wiatru. Odwróciłam się w jego stronę. Chłopak znowu miał na sobie krew. Podszedł do mnie.

- Co tu robisz Mal? - powtórzył i podszedł do mnie, miał ten sam chłodny głos.

- Nic - powiedziałam spokojnym głosem.

- To stąd wyjdź - warknął.

Wyszłam z jego kajuty. Spojrzałam kontem oka przez jeszcze uchylone drzwi. Syn Hermesa wyjmował coś z spodni. Był to zwinięty papirus. Gdy zauważył że patrzę na papier, szybko wstał i zamknął drzwi przed nosem. Przez zanim Luke zamknął mi drzwi, nasze spojrzenia się spotkały. W jego oczach widziałam nicość. Nic, były puste, nieobecne. Jakby ktoś wyciągnoł z nich całe pozytywne emocje. Stałam jeszcze chwilę zastanowiłam się dlaczego on się tak zmienił. Co na to wpłynęło. Czy to ja coś źle zrobiłam? Powiedziałam?. Już go nie rozumiałam tak jak kiedyś. Nie był już tak otwarty jak kiedyś, był zamknięty, skryty. Jakby miał jakąś tajemnice lub sekret. Lub coś o czym nie powinnam wiedzieć. Może nie powinnam wpychać swojego nosa w nie swoje sprawy. Ostatni to się źle zakończyło. Na wspomnienie o Percy'm moje ciało przebiegła fala smutku i bólu. Po moim policzku spłynęła łza. Poszłam w stronę kajuty, weszłam do niej. Zamknęłam drzwi. Usiadłam pod drzwiami. Oparłam plecami się o drzwi i zsunęłam się w dół. Usiadłam pod nimi. Po moich policzkach leciały łzy. Ukryłam twarz w dłoniach. Czułam że śmierć syna Posejdona była moja winą, chodź to nie ja go zbiłam. To dlaczego się tak czułam?