Harry:
Sağlık ekiplerinin gelmesiyle Alanis hemen sedyeye alınmıştı. Onu götürürlerken sadece arkasından bakabilmiştim.
"Gel hadi üstün başın kan olmuş ikiz."
Tony'nin beni yönlendirmesiyle lavaboya gidip ellerimi yıkadık. Ardından bir öğretmenimizle birlikte aceleyle hastaneye doğru yola koyulduk.
~
Zaman geçmek bilmiyordu. Ameliyathanenin önünde bekliyorduk. Alanis'in babasına ve ağabeyine de haber verilmişti. Teleşla gelmişlerdi. Babası sürekli "onu da kaybedemem lütfen, kaybedemem... " diye histerik bir şekilde mırıldanıyordu. Ağabeyi ise onu teselli etmeye çalışıyordu.
Alanis'in annesini kaybettiğini biliyordum. Böyle bir şey olursa yıkılırlardı. Ben de yıkılırdım. Alanis çok nazik, sevecen ve güzel bir kızdı. Sanırım ona bağlanmıştım.
Her yerimde kan vardı. Alanis'in kanı. Üzerimi değiştirmeye bile fırsat bulamamıştım. Çok da umrumda değildi açıkcası. Alanis iyi olsun yeterdi.
Duvara yaslanıp yere çöktüm. Başımı avuçlarımın arasına alıp düşünmeye başladım. O başarırdı, güçlüydü. Başarmalıydı...
Ne gelen ne de giden vardı arada ameliyathaneye hemşireler girip çıkıyordu. Onlarda bir şey söylemiyordu. Konuşmamaya yemin etmiş rahibeler gibiydiler. Uzun bir bekleyiş söz konusuydu.
Arada babasının mırıldanmaları ve hıçkırıkları duyuluyordu. Onun dışında kimseden çıt çıkmıyordu. Ölüm sessizliği her tarafı sarmıştı.
~
Sonunda doktorun ameliyathaneden çıkmasıyla herkes onun etrafını sarmış, ağzından çıkacak kelimeleri merakla bekliyordu.
"Durumu stabil. Zor bir ameliyat oldu ama Alanis çok güçlüydü. Hayatta kalmak için inanılmaz bir çaba sarfhetti. Bir saate normal odaya alırız."
Herkes çok rahatlamış görünüyordu. Derin bir nefes verebilmiştim bende.
"Ancak şöyle bir durum söz konusu..."
Neden hep ancaklar oldurdu. Ancak ile başlayan sözler iyi bitmezdi.
"... Kafa tramvalarında sonradan bir çok etki görülebilir:
-Dikkat eksiği
-İletişim zorlukları
-Baş ağrıları ve dönmesi
-Bazı anıların yitirilmesi
Ve son olarak en kritik olanları ise kişilik bozukluğu ve paranoya.
Bunun için sizin herşeye hazırlıklı olmanızı ve umudunuzu kaybetmemenizi istiyorum. "
" Doktor Bey bunlar net olacak diye bir şey söz konusu değil değil mi? Oladabilir olmayadabilir. "
" Evet o yüzden gönlünüzü ferah tutun. Babası olarak yanında olun kızınızın. İyi ve sağlıklı günler dilerim. "
Doktor gidiyordu ama geride kocaman bir enkaz bıraktığından ve sadece küçücük bir umut ışığını açık bıraktığından haberi var mıydı acaba?
Alanis:
Gözlerimi açtığımda ışığın etkisiyle büyük bir acı hissetmiştim. Gözlerimi kör etmek istermişcesine temas ediyordu.
Sonunda ışığa alıştığımda olduğum yataktan doğrulmaya çalıştım. Annem beni kaldırmayı unutmuştu sanırım.
Sağıma döndüğümde buranın odam olmadığını anlamamla dehşete düşmüştüm. Nerdeydim ben? Kaçırılmış mıydım? Bu kolumdaki serum ne içindi?
Bunların şokunu yaşarken odaya bir hemşirenin girmesiyle iyice korkup damar yolunu çıkartmaya çalıştım. Burdan kaçmalıydım. Bana zarar vereceklerdi.
Annem nerdeydi? Ona ne olmuştu? Ben neden burdaydım? Bu kadın beni öldürecek miydi?
Kaçmaya çalışırken odaya giren bir diğer hemşirenin bana sakinleştirici olduğunu tahmin ettiğim sıvıyı enjekte etmesiyse bilincimi yitirdim.
~
"Anlaşılan o ki kızınızda paranoya belirtileri görüldü. Bunu aşmamız için tamamiyle iyileşmesini beklemeli ve psikolojik tedavisinin başlatılması gerekiyor."
Alanis'in babası kafasını ellerinin arasına aldı. Küçük kızı için her şeyi yapmaya hazırdı. Onu da kaybedemezdi. Emily'nin biricik iki emanetinden birine zarar gelmesine izin veremezdi.
Doktorla konuşması bittikten sonra yavaş adımlarla kızının kaldığı odaya doğru ilerledi. Camdan sevgili kızını izlemeye başladı. Oğlu da yanına gelmişti. Bunu da birlikte atlatıcaklardı. Küçücük bir aile kalmış olsalarda, hala aileydiler.
Alanis meleği andıran bir simayla uyuyordu. Uyandığında yanında olmamaları çok kötüydü. Eğer uyandığında kızının yanında olsaydı kendisine bu kadar zarar vermesine asla izin vermezdi.
2 gün sonra
Alanis bazen uyanıyor, uyandığında da sürekli kaçmaya çalıştığı ve kendine zarar verdiği için geri uyutuluyordu. Bazen babası veya abisi yanına gittiğinde sürekli annesini sorduğu için bilinçaltında eskiye dönük yaşadığı anlaşılmıştı. Bu yüzden aile üyelerinin yanına gitmesi de sıkıntılıydı. Ama küçükte olsa bir ilerleme vardı. O da uykusunda Aidan'ın şarkılarını mırıldanmasıydı.
Doktorlar bunu anladığında bir deney yapmaya karar verdiler. Alanis uyandığında Aidan'ı bildiği, hatırladığı için karşısına Aidan çıkarılıcaktı. Bir kaç hemşire de yanlarında olacaktı.
Alanis:
Kendimi kötü bir kabusta gibi hissediyordum. Rüya da sürekli uyanıyor ve kendimi bir hastanede buluyordum. Kaçmaya çalışırken beni yakalıyorlar ve geri uyutuyorlardı. Sonsuz bir döngüye girmiş gibiydim . Artık bu kabustan uyanmak istiyordum. Bu döngüden kurtulmak...
Annemi bulamıyordum. Onun için çok endişeleniyordum. Onu kaçırmışlar mıydı? Sürekli kafamın içinde bunların yanında Aidan'ın şarkıları dönüyordu. Sadece ona tutunabiliyordum.
Yine oluyordu kabus başlıyor...
Korkarak gözlerimi açtım. Bu döngüden bıktığım için yatağımda doğrulup oturdum. Kaçmak için burayı tanımalıydım. Etrafıma göz gezdirirken kapının aralandığını farkettim. Yine beni uyutmaya gelmişlerdi.
Gelen kişiyi görünce şok olmuştum. Bu kişi Aidandı. Belki de Aidan'ın kılığına girmiş biriydi.
Yatağıma doğru temkinli bir şekilde yaklaşıyordu. Üzerimde olan battaniyeyi iyice kendime çekip arkasına saklandım. Bana bir şey yapmasından korkuyordum.
Herkese tekrar merhaba 👋🏻 nasılsınız bakalımm. Bu bir hafta içinde yayımlayabileceğim son bölümdü. Cumaya kadar yb yayımlayamayacağım malesef. Yazılılarım cuma bitmiş oluyor harika bir cameback ile döneceğime emin olabilirsinizzz. Sizleri çok seviyorum. Yorumlarınızı bekliyorummm. Öpüldünüz💋💖
