It's only a matter of time before humanity ceases to exist.
***
The scholars of Arozel Institution, one of the powerhouses in the nation of Zavied, and a sort of specialized field for young mages, had nothing but mystery to work with prior to th...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
SASKIA'S POV
THE ILLUSION felt too realistic for me to even process my thoughts, or rather, it was really my reality. I can still vividly retrace the disturbing contact that they had on my skin, the cold floor of the forest, and the haunting voices of those people. I was so consumed by that traumatic experience that I couldn't even lift my head to face him.
He found me . . . He saved me again . . .
"Can you stand up?"
The warmth of his fingers lingered on my skin. From my wrist, it went to my hands to guide me to stand up. But my trembling body didn't cooperate with me.
I tried to stand up but ended up falling again, gladly he caught me. Mabuti nalang ay hindi kami tumumba. Nahihilo ako. Sa sobrang hilo ko, pakiramdam ko kahit ano'ng oras ay pwede akong mag-black out. Sobrang lamig. Ngayon ko lang napagtantong hindi ako nanginginig dahil sa takot, kung hindi dahil sa lamig.
"You're burning in fever." He said in surprise.
Fever? That explains my sudden dizziness. Nabinat yata ako. My eyes were bleary because of the tears earlier. Bukod sa hilo, isa rin ito sa dahilan kung bakit gusto ko nang ipikit ang mga mata ko. I felt drained. Parang nawala na rin ang kamalayan ko sa aming paligid.
"Why are you outside? Did you take the medicine Nurse Zanrah prepared for you?"
Sinubukan kong i-angat ang tingin sa kaniya ngunit hindi kinaya ng katawan ko. Umiling nalang ako nang nakayuko, mukhang nakita naman niya ang sagot ko.
"Bakit ka lumabas ng infirmary?" He asked next. Bigla siyang yumuko para kunin ang isang bagay sa gilid ko. Inangat niya ang librong kanina lang ay binabasa ko bago ako napunta sa ilusyon na 'yon. I heard a sigh from him.
Naramdaman ko nalang bigla ang braso nito sa binti ko at ang pag-angat ko sa ere. Suddenly, I was lying on his arms. He carried my whole weight without a single struggle.
Parang nagising ang buong diwa ko. Nanlaki ang mata ko sa kaniya, hindi inaasahan na gagawin niya iyon. Naramdaman kong nagsimula na siyang maglakad. Parang umakyat lahat ng dugo sa ulo ko, hindi dahil sa sakit ng ulo, dahil sa kahihiyan!
"Tristan, kaya kong maglakad!" I stuttered.
"With that state, it's unbelievable."
Napatikhim ako. Tama siya, mukhang hindi ko kakayaning maglakad nang umiikot ang pakiramdam ko. Pain is impaling my head right now! Pero hindi niya kailangang buhatin ako nang buo. I just stopped restraining and calmed down my state.