Ending

46 2 2
                                    

I blinked twice

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

I blinked twice. Did I just hear her right?

"Love, tomorrow?!" gulat kong tanong.

She nodded. I stared at her blankly. Hindi makasalita. Nang makarating kami sa basement parking ng condo pinigilan ko siyang bumaba. 

"Love, stay... we have something to talk about."

Walang nag salita sa aming pamilya. Bumalik si Irene sa kanyang upuan. Nang makalabas na ang lahat at kami nalang dalawa ang natira nag salita siya. 

"Love, what is this about?"

I faced her. "Irene, what do you mean tomorrow? I thought we decided to get married in 2 years or so?"

She sighed. "Ral, I realized that I don't want to prolong this."

"Is this about your father?"

She bit her lower lip and looked down. "W-Well... yeah but! I want to get married to you because I love you."

"Akala ko ba tatapusin mo pa ang pagaaral mo?"

"Yes but I don't want to go to university when my surname is still Dy. It suffocates me."

"Pero love, if we get married pareho rin naman yun. Nandoon pa din ang Dy sa pangalan mo."

"Yeah, but at least middle name ko na siya. I won't have to hear Dy when my professors call me..."

Bumuntunghininga ako at yinakap si Irene ng mahigpit. I gently caressed her hair as her head rested on my chest.

"Okay... but not tomorrow. Ang dami pa nating kailangan gawin. Is it okay if we get married in the next two weeks?"

Tinignan niya ako bago tumango. Siniksik niya ulit ang kanyang ulo sa aking dibdib.

"I'm sorry I said that. I got carried away by my emotions."

"No, love... it's okay. I understand you..."

Pag dating namin sa condo niya agad nag tanong ang aming mga magulang. Sinabi namin sa kanila ang aming pinagusapan. Kinabukasan ay pumunta kami sa station dahil kailangan na naman mag absent si Irene ng isang buwan.

"Tita, I'm so sorry. I promise when I get back I'll work diligently!"

Ngumiti na lamang si Tita Farah at niyakap si Irene.

"I'm proud of what you did last night..." kumalas siya sa yakap at tinignan ako. She held my hand and Irene's. "Congratulations! I wish you two both happiness!"

Irene started crying. Tumawa si Tita Farah bago niyakap ito ulit. I smiled.

"T-Thank you, Tita. For everything. You became my hope to the times when I felt dejected. I wouldn't be here where I am right now if it weren't for you."

Umiyak na rin si Tita Farah. I am also grateful for her. She was there for Irene when I was gone. She took care of her and help her fulfill her dream. Pinahiran ni Tita ang kanyang mga luha. 

Inflamed Feelings (Amor Joven Series #3)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon