Hiçliğin ortasında öylesine süzüldüm,
Aldığım nefeslerin sayısı azalırken,
Huzurun ne demek olduğunu unuttum,
Yaşamla cebelleşmekten.
Nereye gittiğimi biliyorsam şerefsizim. Zaten şerefsizim de konu bu değil.
İnsanlar bendeki değişikliğin farkında, bunu olumsuz olarak görüyorlar. Herkes doğru bildiğini savunuyor, peki ya doğruları doğru yapan ne?
Okul hayatım, aile ilişkilerim, dinim, ruh sağlığım her şey birbirine girdi. İpin ucunu kaçıralı çok oldu ve ışıkları açsam da bulamam ipi.
Sonunu bilmediğim bir yolda yürüyorum, kulaklarımı ve gözlerimi kapatıp ilerlemek istiyorum ama sağır veya kör değilim. Bu numarayı yapacak kadar da harika değilim. Silinen benliğim, harcanan yaşamım, kırılan duygularımla yaşamak hiç de kolay değil. Yaşamak zaten hiçbir zaman kolay olmadı.
İnsanlar isyankar olmamamı söylüyor, yapabildiğim tek şey isyan etmek. Benden öğretmen olmaz, çocuk yetiştirmek kolay değil hele ki eğitmek, bu büyük bir sorumluluk bunun altından kalkamam, bu yükün altına giremem. İnsanlar bunu yapamazsın şunu yapamazsın ne olacaksın peki ya sen diyor. Sorularınızı cevaplayamam ama olumsuz seçenekleri söyleyebilirim. Paket yapmamı ister misiniz? Benimle konuşmamalısınız, bu kadar büyük bir sorumluluk altında olmak beni güldürüyor. Sınandığımı söylemiştim.
Kaçmak istediğimde yedi yaşındaydım. Bunu söylerek dayak da yemiştim. Doğrular yanlışlar birbirine girdi. Birini sevmek suç oldu, oruspu damgası yedim. Yaşam adil davranmıyor kimseye. Bunun sonucunda huzurlu bir yaşam mı var? Sınavı geçtikten sonra huzura mı ereceğim? Ben bittim. Yok oluyorum her geçen gün, huzurun ne olduğunu unuttum. Korkularım bir bir gün yüzüne çıkıyor ve o gevşek gülüşünü takınıp bir anda saldırıyorlar. Duygularımı kontrol etmeliyim artık. Her şeyden korkmak yorucu hayatımı daha da mahvediyor.
Sonum ne olacak?
Bencil davranıp öldürecek miyim kendimi?
Ya da kaçacak mıyım? Kaçmayacağım.
O zaman sürünmeye devam ediyoruz sanırım.
Ruhlar tarafından ele geçirilmiş olabilir miyim? Hangi amaca hizmet ediyorum?
Ruhumu emdikten sonra benim onların işine yaramadığımı anlayacaklar ve beni bitmiş olarak bırakacaklar.
Sonumda incecik bir ışık bile görmüyorum. Karanlığa boğuluyoruz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uyanma Vakti Geldi
Short Story"Benim en büyük düşmanım, sensin. Mutlu olmamı hiçbir zaman istemedin, güldüğümde ağlattın beni, senden nefret ediyorum." Gözleri güldü, tırnaklarına bakarken gülerek mırıldandı. " Ama aynı zamanda seviyorsun da, sen bencil bir çocuksun. Senin de m...
