Bir umudun varlığına inanmak için kendimi zorladım, varsa bile onu kaybettim, hiç inanmayarak.
"Her şeyin güzel olacağına inancım yoktu ama bu kadar da üzüleceğimi tahmin edemedim. Umudumun olduğu her şey elini eteğini benden veda etmeden çekerken arkada nasıl bir azap bıraktıklarını biliyorlar mıydı? Bilseler bir şey yapabilir miydiler ki?
Lise dedik geçtik hüzünü acıyı bir kenara atmaya çalıştık, her bir anının hüzün kokan yanını silmek istedim başaramasam da.
Umudumu acılarını saçlarının uçlarına bağlayan kızlar gibi üniversiteye bağladım. Başlamadan bile bu acı fazlayken yaşadığımı hissetmiyorum, bu kadar acının içinde yaşadığımı hissetmiyorum. Oysa yaşadığımı hissetmek için acıya bile razı gelirken bu çok çok ah kelimeler kifayetsiz.
Şimdi herkes çok mutlu. Her taraftan sevinç naralarının sesi gelirken kendimi gülümsemeye bile zorlayamıyorum. Dudaklarım aşağı doğru inerken onlara engel bile olamıyorum. İnsanların sevinçlerini kursağında bırakırken bunu isteyerek yapmıyorum. Başkalarını üzerken canım ne kadar acıyor biliyor musun? Canım o kadar yanıyor ki pişmanlık duyuyorum...."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uyanma Vakti Geldi
Short Story"Benim en büyük düşmanım, sensin. Mutlu olmamı hiçbir zaman istemedin, güldüğümde ağlattın beni, senden nefret ediyorum." Gözleri güldü, tırnaklarına bakarken gülerek mırıldandı. " Ama aynı zamanda seviyorsun da, sen bencil bir çocuksun. Senin de m...
