Merhaba. Bu satırları yazmak benim için neden zor bilmiyorum. Veda cümleleri yazıyormuş gibi hissediyorum. Gözlerimin yanışı, dudaklarımın aşağı sarkması, başımı yere eğmem neden bilmiyorum.
Artık sadece kendime yalan söylemiyorum. Hayır, yanaklarımdan aşağı düşmene gerek yok güzel yaş. Dudaklarını da birbirine bastırmana gerek yok. Ah, hayır. Bunu sen istedin.
Göğsünün yeniden ağrıması senin suçun, bu halde olmanın tek sebebi zayıf bir karaktere sahip olman.
Ağlamanın hiçbir şeyi çözemediğini biliyorsun. Peki ya neden ağlıyorsun habire?
Kaçmak bu kadar kolayken mücadele etmek kimin umrunda! Ağlamak bu kadar basitken çaba neden göstereyim ki! Suçlayacak biri de var nasıl olsa! Kader!
Cümlelerimin sonuna geliyorum artık. Yaşlarımın sonuna geliyorum.
Düşünüyorum da mücadeleyi kaybedeceğim halde neden bu kadar çok savaşıyorum?
Tüm umudumu yavaş yavaş kaybediyorum. Her biri ellerimden kayıp gidiyor, benden parçalar götürerek gözden kayboluyorlar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uyanma Vakti Geldi
लघु कहानी"Benim en büyük düşmanım, sensin. Mutlu olmamı hiçbir zaman istemedin, güldüğümde ağlattın beni, senden nefret ediyorum." Gözleri güldü, tırnaklarına bakarken gülerek mırıldandı. " Ama aynı zamanda seviyorsun da, sen bencil bir çocuksun. Senin de m...
