Ο σκοτεινός πρίγκιπας

•Κεφάλαιο οκτώ• 🍎

Τον κοίταξα για λίγο και χαμογέλασα ενθαρρυντικά, με την ελπίδα πως θα του έφευγε η έντονη αναστάτωση. Για λίγα δευτερόλεπτα δε φάνηκε να αντιδρά αλλά μετά από λίγο ανταπέδωσε το χαμόγελο και έπιασε το ένα μου χέρι, χτυπώντας τους ώμους μας μεταξύ τους, σε μια χαμηλού επιπέδου αγκαλιά.

«Δε χρειάζεται να με ευχαριστείς» τελικά του είπα καθώς απομάκρυνε το σώμα του από το δικό μου

«Φυσικά και χρειάζεται. Ήμουν τόσο απορροφημένος στο διαγωνισμό που ούτε κατάλαβα την κραυγή βοήθειας που έβγαλε. Καταλαβαίνεις πόσο άσχημο είναι αυτό; Δε κατάλαβα την κραυγή βοήθειας της ίδιας μου της αδερφής. Αν δεν είχες τόσο καλή ακοή και αν δε έφευγες, τρέχοντας, για να βοηθήσεις τότε πιθανόν θα ήταν νεκρή. Ήδη το χτύπημα της δε ξέρουμε τι επιπτώσεις θα έχει.» μουρμούρισε με μια απογοήτευση στην χροιά της φωνής του

«Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι, αλλά μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου. Εκεί κάτω υπήρχε μια βαβούρα από τον τόσο κόσμο που έχει συγκεντρωθεί. Συνήθως ούτε εγώ ακούω τι γίνεται γύρω μου σε τέτοιες περιπτώσεις. Πόσο μάλλον κάτι στα τόσα μέτρα μακρυά. Είναι λογικό που δεν άκουσες. Οπότε χαλάρωσε και ευχήσου να μην είναι κάτι το σοβαρό»

«Εντάξει»

Οι τύψεις ήταν εμφανείς στο πρόσωπο του αλλά προσπαθούσε όσο καλύτερα μπορούσε να τις κρύψει. Η μικρή μεταφέρθηκε μέσα στο βασίλειο ώστε να την περιποιηθεί και να την εξετάσει ο βασιλικός γιατρός. Ο Τσαρλς και εγώ αποφασίσαμε να φύγουμε, μετά από αυτό που έγινε ήμασταν σίγουροι πως η γιορτή έλαβε τέλος. Τώρα χρειάζονταν την ησυχία τους ώστε να συνειδητοποιήσουν και να δεχτούν αυτό το μοιραίο συμβάν. Έτσι επιστρέψαμε στο κάστρο όπου και παρέδωσα τα αντικείμενα της τοξοβολίας πίσω στην βασίλισσα. Στην αρχή επέμενε να τα κρατήσω αλλά την έπεισα πως ήταν καλύτερα να τα κρατήσουν οι ίδιοι.

Η αλήθεια είναι πως τα ήθελα, αλλά το τόξο είχε το έμβλημα του βασιλείου χαραγμένο στη χειρολαβή του. Αν με κάποιο τρόπο έπεφτε στα χέρια του πατέρα μου τότε η τιμωρία θα ήταν βαριά. Έκανα μια τελευταία υπόκλιση και με βαριά καρδιά κατευθυνθήκαμε πίσω στην άμαξα. Δε ήθελα να γυρίσω σπίτι. Μου άρεσε να είμαι έξω. Απολάμβανα όλες αυτές τις συγκεντρώσεις και τον κόσμο. Ήθελα να έρθω πιο κοντά με το λαό ανεξαρτήτως την περιοχή. Στο κάτω-κάτω πως θα γινόμουν βασιλιάς δίχως να ξέρω και να καταλαβαίνω τις ανάγκες των χωρικών; Δε ήξερα τίποτα περί αυτού και ούτε θα μάθαινα κλεισμένος μέσα στο Πύργο.