Ο σκοτεινός πρίγκιπας

•Κεφάλαιο δεκατέσσερα• 🍎

Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες για εμένα, ειδικά μετά την τελευταία μας συζήτηση στη άμαξα. Κάθε μέρα ο πατέρας μου με τραβούσε εδώ και εκεί μαζί του για να μου δείξει τις αρμοδιότητες που θα έχω. Είχε βαλθεί να μου μάθει ότι χρειάζονταν για να κυβερνήσω. Για να είμαι ειλικρινής δε ένιωθα έτοιμος να γίνω βασιλιάς, και ακριβώς την ίδια άποψη είχε και η Τάμπιθα. Κάθε φορά που με συναντούσε στους διαδρόμους του κάστρου μου έριχνε ένα βλέμμα όλο απέχθεια κι τόνιζε το πόσο ακατάλληλος είμαι για κυβερνήτης.

Η αλήθεια είναι πως δε είχε άδικο, κάθε φορά που έπρεπε να μιλήσω μπροστά σε κόσμο ανακατευόμουν. Πώς θα μπορούσα να επιβληθώ και να διατάζω κόσμο αν κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου με πιάνει τάση για εμετό; Είναι αδύνατον να γίνω βασιλέας όσο το σώμα μου αντιδράει με αυτό τον τρόπο.

Βαθιές ανάσες Άαρον, ηρέμησε. Σκέφτηκα καθώς ξέσφιγγα το φουλάρι στο λαιμό μου. Αυτή την στιγμή βρισκόμουν με το πατέρα μου σε ένα έκτακτο συμβούλιο για ευγενείς. Συζητούσαν για την πτώχευση μιας χώρας και το πώς μπορούσε να βοηθήσει το κάθε βασίλειο ξεχωριστά. Ο πατέρας μου προσφέρθηκε να στείλει τρόφιμα κι ένδυση για τις άπορες οικογένειες.

«Δε συμφωνείς μαζί μου Άαρον;» είπε ξαφνικά, τραβώντας όλα τα βλέμματα επάνω μου

Αμέσως ανασηκώθηκα στην θέση μου και ξεροκατάπια δυνατά στην προσπάθεια μου να διώξω το άγχος που με διακατείχε.

«Μάλιστα πατέρα» ψέλλισα

Οι υπόλοιποι έγνεψαν τα κεφάλια τους καταφατικά κι στην συνέχεια ο γραμματέας κατέγραψε την προσφορά μας. Για την επόμενη ώρα απλά καθόμουν κι τους άκουγα να συζητάνε. Όταν πλέον κουράστηκα με το όλο το θέμα, σηκώθηκα και βγήκα έξω να εισπνεύσω τον καθαρό αέρα. Το μέρος στο οποίο γίνονταν η συνέλευση, βρίσκονταν ψηλά στα βουνά. Ήταν κρυμμένο και μονάχα οι γαλαζοαίματοι γνώριζαν την ύπαρξη του. Για να πας εκεί πέρα έπρεπε πρώτα να περάσεις μέσα από ένα καταρράκτη κι στην συνέχεια να ακολουθήσεις το μυστικό πέρασμα.

Πιστέψτε με, δίχως την βοήθεια του πατέρα μου δε θα κατάφερνα ποτέ να το βρω. Περπάτησα για λίγη ώρα ώσπου έφτασα σε μια λίμνη με κρυστάλλινα νερά. Εκεί πέρα βρήκα έναν πεσμένο και σάπιο κορμό δέντρου όπου και έκατσα όσο πιο αναπαυτικά γινόταν. Τα πάντα γύρω μου ήταν ήσυχα και γαλήνια γεγονός που με έκανε να χαλαρώσω. Ωστόσο η ηρεμία μου δε κράτησε για πολύ. Μια απότομη κραυγή με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Μια κραυγή που έμοιαζε με παιδιού. Πετάχτηκα όρθιος και με προσήλωση έψαξα να βρω από πού προέρχονταν. Όταν ακούστηκε ξανά μπόρεσα να την εντοπίσω. Φαίνονταν να έρχεται από το δάσος πιο πέρα.