Ο σκοτεινός πρίγκιπας

•Κεφάλαιο δεκαεπτά• 🍎

Το κεφάλι μου βούιζε από σύγχυση την ώρα που οι φρουροί με τραβούσαν προς την σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Η Τάμπιθα με παρατηρούσε από μακριά με ένα πονηρό χαμόγελο ενώ ο Ρίτσαρντ γυάλιζε το ξίφος που προηγουμένως είχα τραβήξει. Ο πατέρας μου στέκονταν σοκαρισμένος δίπλα από τον αντιβασιλέα ανήμπορος να μιλήσει.

«Μπαμπά! Πες τους κάτι!» αναφώνησα την ώρα που άνοιγαν την πόρτα

Ωστόσο απάντηση δε πήρα, παρέμεινε σαστισμένος να με κοιτάει με δάκρυα στα μάτια.

«Σε παρακαλώ..» ψέλλισα και τότε ο αρχηγός της φρουράς σκούντηξε τα πλευρά μου με τον αγκώνα του

«Κατέβαινε!» διέταξε με την ηχηρή φωνή του

Έριξα μια τελευταία ματιά προς την κατεύθυνση του, ελπίζοντας για κάποια υποστήριξη αλλά αμέσως κατέβασε το βλέμμα του ντροπιασμένος. Ένιωσα την καρδιά μου να πάλλεται από πόνο κι απογοήτευση.  Έτσι απλά έστρεψα το βλέμμα μου προς τα σκαλιά και τα κατέβηκα αργά κι σταθερά, πνιγμένος στην ίδια μου την σιωπή. Φτάνοντας έξω από το μπουντρούμι ένιωσα τα πόδια μου να μουδιάζουν. Δε ήτανε δίκαιο. Ήμουν αθώος. Αυτοί έφταιγαν για όλα, ήθελαν να με κάνουν να φαίνομαι κακός ενώ στην ουσία εκείνοι κατέστρεφαν την ζωή μας.

«Δε είναι σωστό» μουρμούρισα εξαγριωμένος

Έστρεψα το σώμα μου για να φύγω αλλά οι φύλακες με έπιασαν μεμιάς. Ο αρχηγός απλά ξεκλείδωσε το κελί και με αγριεμένο βλέμμα με άρπαξε από τούς ώμους και με πέταξε μέσα, κλείνοντας στην συνέχεια την πόρτα.

«Κάτσε κάτω τώρα κι βολέψου όσο μπορείς γιατί δε πρόκειται να φύγεις από εδώ μέσα» είπε και έφυγε δίχως να μου δώσει περαιτέρω σημασία

Αυτό ήταν, η ζωή μου σαν αριστοκράτης έφτασε στο τέλος της. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβω στο θρόνο, ούτε να παραμείνω αξιότιμο μέλος της οικογένειας. Στην τελική, δε ήξερα που θα κατέληγα ειδικά μετά τις βαριές κατηγορίες που είχα. Η απόπειρα δολοφονίας τιμωρείται με σκληρή ποινή. Σε πολλές περιπτώσεις με λιθοβολισμό ή κρεμάλα. Τουλάχιστον έτσι είχα ακούσει για τους κακοποιούς εκεί έξω. Ποτέ μου δε φαντάστηκα πως θα γινόμουν κι εγώ άθελά μου ένας από αυτούς. Το μόνο που ήθελα ήταν να προστατευτώ αλλά δυστυχώς δε φάνηκε έτσι.

Έκατσα κάτω και έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι, σφυρίζοντας τυχαίες μελωδίες. Μετά από κάτι ώρες που φάνηκαν με αιώνα, βήματα ήχησαν στο τέλος του διαδρόμου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο αντιβασιλέας με την συνοδεία ενός φρουρού εμφανίστηκαν στη πόρτα του κελιού μου.