YERYÜZÜNDEKİ TAKIM YILDIZI

35.bölüm

Selamm , ben geldim !

Umarim bölümü beğenirsiniz ...

Lütfen oy ve yorumda bulunmayi unutmayin , emeğe saygı ...

Şimdiden oylarınız ve yorumlariniz icin teşekkürler ...

Keyifli okumalar diliyorum ...

🤍🤍🤍

**

Önceki bölümden ...

Ceren :
- iyi ki varsin baba

Onlara belli etmeden sol gozumden akan yaşı sildim ve derin bir nefes alıp ikisininde basina bir öpücük biraktim .

Arda :
- bende sizi seviyorum ...

Onlar bana sımsıkı sarılmış uyurken ben yuzumdeki gulumseme ve yaşlı gözlerimle dediklerini dusunuyordum . Onlari ben ve Aylin büyütmüştük . Özellikle de Ceren'i ve Burak'ı , Emre az da olsa herseyin farkina varacagi bir yastaydi ve bize kendi çapında yardim ediyordu . Onlar benim sadece kardeslerim degildi , hem arkadaslarim hem de çocuklarım olmuslardi . Küçücük yasimizda ben baba , Aylin ise anne olmayi öğrenmiş ve onlari büyümüştük . Simdi farkina varıyorum ki biz onlari cok guzel yetistirmistik ...

***

Ceren'den

Başımı kaldırıp karşımdaki ucsuz bucaksız olan hırçın maviliğe baktım . Hayat sizce de çok acımasız degil mi ? Eğer bana soracak olursanız cok fazla acımasız derdim . Insanoğlu olarak o kadar cok acı çekiyoruz ki ... bazi acıları anlatmaya bile dayanamazken , anlatırken boğazımız düğüm düğüm olurken bu acıları kalplerinin en derininde yaşayan insanlar olduğunu düşünmek cok zor ...

Kafamızın icinde bazen herseyi silebiliyoruz peki ya kalbimizden ? Ruhumuzdan silebiliyor muyuz yaşadıklarımızı , acılarımızı ?

Gözlerimizi her kapattığımızda aklımıza gelen o berbat anıları , yaşanmışlıkları unutabiliyor muyuz ?

Unutmuş numarası yapmak kolay . Anılardan , yaşanmışlıklardan kaçmak kolay . Peki ne zamana kadar kaçabiliriz ki bunlardan ...

Aklımızı karıştıran bir olay yaşayana kadar mi ? Kabullenene kadar mi ? Yoksa ölene kadar mi ?

Bazı acılar vardir insanin ruhuna işler , bazı acılar vardir insanin kalbinde cok derin yaralar bırakır . Her aklina geldiginde , konusu gectiginde o kabuk bağlamış yaralar kanatılır , tekrar taze yara gibi canını yakar . Yutkunamaz hale getirir belki de . Belki de nefesini keser , konusamazsin bir süre ...

Unutmak ... unutmak bazılarına göre zor , unutmak bazılarına göre acı verici , unutmak belki de zayıflık , unutmak bana göre bir kaçış yolu , unutmak sanıldığı gibi erdemli bir iş degil bence ...

Eger sen yaşadıklarını unutuyorsan o yaşanılanlar seni cok etkilememiştir zamanında çünkü insan beyni sadece sende iz bırakan anları depolar hafızaya . Gereksizleri veya önemsizleri siler . Yok eder ...

Peki alışmak öyle mi ?

Bana gore asıl erdemli iş alışmak . Yaşadığın o anılara unutkanlığın arkasina saklanarak kaçmak yerine , alışmanın önüne geçip göğüs germek bence daha zor , daha acı verici ...

Ben o kadar cok şeye alıştım ki ... bazen düşününce bunlara nasıl katlandın Ceren ? diyorum kendime . Nasil yaptın Ceren ? Nasıl bu kadar güçlü kaldın ?