Girl in the Gang

Hoofdstuk 6

Na een hele middag schrobben mocht ik eindelijk weg. Ik kreeg wat te eten mee en at het gelijk op in mijn slaapkamer. Ik pakte de sleutels en het geld en propte het in mijn zak.  

Ik liep het gebouw uit en ging op zoek naar wat nieuwe kleren. Het was niet veel geld, maar ik kon niet mijn hele leven in deze kleren blijven rondlopen.  

Toen ik terug kwam nam ik een snelle douche en trok mijn kleren aan. Ik deed een beetje make-up op. Ik bekeek het resultaat in het kleine spiegeltje dat in de badkamer hing.  

De badkamer was een kleine ruimte met slechts een tiolet, een mini-douche en een wastafel met een spiegel erboven. De stenen vloer voelde ijskoud aan op blote voeten en het was er ook best wel koud. Snel trok ik mijn sneakers aan en ging op mijn bed zitten.  

Na een aantal minuten werd er op mijn deur geklopt. Ik stopte de pistool, die ik in mijn handen had en uitgebreid aan het bekijken was, in mijn broek zak en deed de deur open. Het was Dan. Hij had zich al weer omgedraaid en liep richting de uitgang. Ik liep achter hem aan.

Hij liep naar een pleintje waar enkele auto's stonden geparkeerd. Er stonden wat mannen te praten, waaronder alle vier mannen van de verhoorkamer. Dan ging er bij staan en ik bleef staan. Ik keek om me heen. Ik zag Jazmine ook staan. Ze praatte met een ander meisje. Voor de rest waren er geen vrouwen te bekennen.  

Ik liep naar ze toe. 'Hé,' zei ik. Jazmine en het meisje keken me aan. Het meisje bekeek me van top tot teen en Jazmine keek me gewoon aan. 'Hé,' zei Jazmine. 'Dit is dat nieuwe meisje.' Dat laatste was naar het meisje gericht. 'Oké,' zei ze. 

Ik trok, zonder er echt bij stil te staan, één wenkbrauw op. Dat nieuwe meisje? 'Ik ben Jessy,' zei ik tegen het meisje.  

'Ik ben Charlie,' zei het meisje. Ze leek niet heel erg overtuigd van me te zijn. Charlie was niet erg knap, maar ze had een bepaalde uitstraling waardoor ze vast veel aandacht van jongens kreeg. Ze had lange, golvende, haren die pikzwart waren. Haar huid was licht getint. Ze droeg een klein beetje mascara, wat haar lange wimpers nog voller maakte. Ze had mooie grote lichtbruine ogen, een onopvallende neus en volle lippen. Toen ik een stem hoorde die de aandacht van de menigte vroeg, draaide ik me om.  

Het was één van de mannen van de verhoorkamer. Ik luisterde naar wat hij te zeggen had.  

Toen het redelijk stil was begon hij te praten. 'We gaan zo naar de sloperij toe. Daar hebben we afgesproken met The Toxics. Jullie weten wat jullie te doen staat. Oh, en dat is Jessy. Ze is nieuw, dus houd een beetje rekening met haar,' zei hij terwijl hij naar me wees. Het voelde niet erg prettig dat alle blikken nu naar mij gingen.  

'Oké, instappen allemaal,' riep dezelfde man. Iedereen ging naar de auto's. Ik keek om me heen.  

Opeens voelde ik hoe iemand mijn arm vast pakte. Ik draaide me om, om te kijken wie het was. Het was Dan. Hij knikte in de richting van een auto. Ik liep achter hem aan naar de auto toe. Jazmine en Charlie zagen het blijkbaar ook en liepen haastig achter ons aan.  

Ik stapte in en zat naast Dan, die achter het stuur zat. Jazmine en Charlie gingen achterin zitten. Dan keek even om, zijn blik bleef bij Charlie hangen. Ik kon niet uit zijn gezicht opmaken wat hij dacht of vond. Hij keek zoals hij normaal ook deed, emotieloos en mysterieus, maar tegelijkertijd zo ongelofelijk sexy. Hij draaide zich weer recht en startte de auto. Hij reed achter de andere auto's aan naar de oude autosloperij.

De auto's stopten en werden slordig geparkeerd. Ik zag mensen al uitstappen en hun pistolen in hun handen klemmen. Ook Dan stapte uit en pakte zijn pistool uit zijn broekzak. Ik volgde zijn voorbeeld en ik hoorde dat Jazmine en Charlie dat ook deden.  

Een angstig gevoel bekroop me, maar ik trok me er niets van aan. Ik liep achter de groep aan, die redelijk snel liep. Het was pikdonker en ik kon nog net zien waar de gene voor mij heen liep. Ik was Dan inmiddels alweer kwijt geraakt en Jazmine en Charlie ook. Het enige wat ik hoorde was het geluid van voetstappen en het geluid mensen die hun pistool laden.  

'Waar is hij?' hoorde ik opeens iemand roepen. De mannenstem kwam me bekend voor, maar ik wist zeker dat het Dan niet was. Het was waarschijnlijk één van de mannen van de verhoorkamer.  

Opeens stond iedereen stil. Ik liep door de menigte opzoek naar iemand die ik kende. Ik stond stil toen ik een man zag die vastgebonden zat en stevig werd vastgehouden. Hij droeg geen shirt. Zijn hele lichaam zat onder de verse sneden en oude littekens van kogelschoten. 

De mannen van de verhoorkamer stonden voor hem en hielden hun pistolen omhoog. Ik, en de rest van de groep, stond nu waarschijnlijk oog in oog met The Toxics.  

'Geef hem,' zei dezelfde man die net ook sprak. Hij tilde zijn andere hand ook op en gebaarde dat de man die de gevangene vasthield, hem moest loslaten en aangeven. Ik drukte mijn kaken op elkaar en hield mijn pistool stevig vast met beide handen.  

'Jullie eerst,' zei één van de mannen van The Toxics. Er kwam een vastgebonden gevangene van The Destructors door de menigte geduwd door een medeganglid. Hij was langer dan de gemiddelde mens was, en hij was redelijk dun.  

'Tegelijkertijd,' zei de man van de verhoorkamer die het woord nam. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Dit was best wel kinderachtig, maar blijkbaar wel heel belangrijk.  

'Drie... twee... één,' telde de man van The Destructors. Bij één werd de Toxic vrijgelaten, die gelijk naar zijn groep rende. Alleen de Destructor werd niet los gelaten, maar juist meegetrokken en The Toxics rende weg.  

Gelijk begon de groep achter ze aan te rennen. Ik rende achter de groep aan, ook al deed dat best veel pijn aan mijn enkel. Er werden enkele schoten gelost. Ik keek angstig om me heen. Ik was heel vlakbij The Toxics en ik kon hun gevangene zien. Ik richtte mijn pistool op het been van de man die hem vasthield. Ik schoot, en de man kreunde luid. Hij viel op de grond en pakte zijn been vast. De gevangene rende de weg. The Destructors veranderde van richting en rende terug naar de auto's. Ik reageerde alleen wat later en rende achter de groep aan.  

Ik zag enkele mensen op de grond liggen en de groep achterna kropen. Ik ging naar de auto waar ik zojuist was uitgestapt. Ik stapte weer in. Jazmine en Charlie zaten er al weer. Maar Dan was er nog niet.  

'Waar is Dan?' vroeg ik. Ze haalden hun schouders op. Ik keek door het raam naar buiten, maar ik kon niet erg ver kijken. Daar was het te donker voor. Ik was erg ongerust, maar dat liet ik niet merken. De meiden achterin deden ook alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk kwam Dan aanlopen en stapte de auto in. Er mankeerde niets aan hem, dus ik vroeg me af waarom het zo lang deed voordat hij hier heen kwam. Bijna alle auto's waren al weggereden.  

Hij startte de auto en reed weg. Er heerste een ongemakkelijke sfeer in de auto. Niemand zei iets en iedereen keek naar buiten. Ik had het gevoel dat er iets gaande was tussen Dan en Charlie of Jazmine. Of misschien zelfs allebei. Misschien was dat wel de reden waarom Dan zo bot deed.

Eindelijk bij het Destructorsgebouw aangekomen, werden alle auto's op het zelfde pleintje slordig geparkeerd. Ik stapte uit de auto en liep, samen met de rest van de groep, het gebouw weer in.  

De menigte liep naar een grote lege ruimte waar een klein podiumpje stond. Het was er erg rumoerig.  

Na een paar minuten kwamen de vier mannen van de verhoorkamer en de man die ik bevrijd had van The Toxics, het podium oplopen.  

'Hij is terug,' riep één van de mannen terwijl hij de hand van de ex-gevangene omhoog. Iedereen begon te juichen. Ik werd helemaal platgedrukt. Ik liep met veel moeite door de menigte opzoek naar wat ruimte. 

Uiteindelijk eindigde in mijn kamer. Ik sloot de deur en ging op mijn bed zitten. Ik hoorde een heleboel verschillende geluiden, maar ik kon ze niet echt goed plaatsen. Grotendeels van de geluiden waren stemmen die net niet kon verstaan. Verder hoorde ik voetstappen en deuren die geopend en gesloten werden. Ik sloot mijn ogen en viel langzaam in slaap.