Girl in the Gang

Hoofdstuk 10

We zaten aan de bar van het Destuctiongebouw. Het was er erg druk en bijna iedereen die voorbij liep keek ons even vragend aan. Ik zag dat Timothy onrustig om zich heen keek en dat hij af en toe een dreigende blik toegeworpen kreeg van voorbijgangers. Ik bestelde twee biertjes die we een paar seconde later al voorgehouden kregen. Ik nam een slok en keek hem aan. 'Even dat je het weet, ik ben geen prostituee,' zei ik. 'Ik heb niet zoveel keuze.' Ik speelde met een plukje haar. Ik kon weer mijn ogen niet van hem afhouden. 'Ik begrijp het,' zei hij. Hij nam een slok van zijn bier. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Oh, echt?' vroeg ik. Maar het klonk niet heel enthousiast. Hij glimlachte en knikte kort. Ik merkte dat er wat schuim van het bier op zijn lip zat. Voorzichtig tilde ik mijn hand op en veegde het langzaam weg. Ik zag dat hij licht bloosde. Hij keek me aan en glimlachte voorzichtig. Ook hij tilde zijn hand langzaam op en pakte die van mij vast. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Heel langzaam liet hij zijn hand zakken, waardoor mijn hand ook zakte. Hij had zachte, warme handen. Mijn blik viel op zijn lippen. Die waren ietwat smal, maar het kon er mee door. Ik keek hem weer in zijn ogen. Oh... ik had zojuist een teken gegeven dat hij me moest zoenen.

Hij ving de hint blijkbaar op en kwam langzaam dichterbij. Ik voelde zijn ademhaling langs mijn gezicht gaan. Hij was nu zo dichtbij. Ik sloot mijn ogen.

'Jessy,' luidde opeens een boze, bekende stem. Ik draaide me met een ruk om. Ik keek recht in de ogen van Dan. Zijn woedende blik stond tot mijn verbazing op Timothy gericht. Ik keek de jongens één voor één aan. Timothy keek erg geschrokken. 'Dan...,' zei hij zacht. Er verscheen een scheinheilige glimlach op het gezicht van Dan. 'Kennen jullie elkaar?' vroeg ik verward. Ook al was het overduidelijk dat zij elkaar kenden. Ze keken elkaar aan, het leek wel alsof ik niet meer bestond. Niemand gaf antwoord. Dan knikte kort naar de deur als teken dat Timothy weg moest gaan, zo snel als hij kon. Ik keek naar Timothy. Zijn grote, lichtblauwe ogen stonden wagenwijd open en waren nu eindelijk op mij gericht. Ook zijn mond stond een beetje open. Een paar seconde bleef hij zo staan, maar daarna stond hij op en liep hij weg. Zonder twijfel stond ik op en wilde ik achter hem aanlopen, maar Dan hield me tegen. Hij pakte mijn bovenarm en hield die stevig vast. Hij keek me serieus aan. 'Jij blijft hier,' zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op van verbazing. Waar sloeg dit op? Ik keek naar Timothy, die nu bij de deur stond. Hij draaide zich even om en keek me nog een keer aan. Ik probeerde mijn arm los te trekken, maar Dan's greep was zo stevig. Ik zag dat Timothy zich weer had omgedraaid en de deur open deed. Hij verdween in de deuropening en de deur viel achter hem dicht. Ik richtte mijn blik op Dan. 'Laat me los,' siste ik, maar Dan reageerde er niet op. Mijn arm begon hevig pijn te doen en hoe meer ik me aanspande, hoe erger het werd. Dan keek me doordringend aan. Daarbij bracht hij zijn gezicht heel dichtbij en zag ik niets anders dan zijn doordringende ogen. Ik slikte de brok achter in mijn keel weg. 'Blijf bij hem uit de buurt,' zei hij bijna dreigend. Ik wilde hem wel slaan op dit moment. Door hem was dit waarschijnlijk de laatste keer dat ik Timothy zag. Tenminste... ik kon altijd nog naar dat hotel terugkeren. Maar was dat niet vreemd? 'Dat bepaal ik zelf wel,' antwoordde ik eigenwijs. Ik voelde de blikken van alle mensen om me heen in mijn rug branden. Ik besefte me dat Timothy waarschijnlijk al lang verdwenen was, voorgoed. Het was allemaal Dan's schuld. 'Hoe ken je hem?' vroeg ik nog steeds woedend. Ik zag dat Dan even twijfelde. Ik werd er ontzettend nieuwsgierig en ongeduldig door. 'Dat kan ik niet vertellen,' zei Dan. Ik slaakte een zucht. Dan had me nog steeds vast, maar zijn greep was verzwakt. Ik waagde nog een poging om mijn arm los te krijgen en het lukte dit keer. Ik draaide me gelijk om en liep Timothy achterna. Ik liep door de gang naar de uitgang van het gebouw en naar de plek waar Timothy zijn auto had geparkeerd. Maar de auto was verdwenen. Timothy was weg.

Dan achtervolgde me. Ik draaide mee met een ruk om toen ik dat merkte. Ik keek hem woendend aan. 'Hartstikke bedankt!' riep ik sarcastisch. Dan zuchtte . Door het zonlicht leken zijn ogen wel lichtgroen, maar toch keken ze emotieloos en streng. Bij de meeste mensen zijn ogen als een open boek, of kon je er in elk geval iets uit opmaken. Maar bij Dan niet, helemaal niets. Gewoon... Dan.