Katsuki üniversite dersleri bittiği gibi hızla hazırlanarak kütüphaneye gitmişti. O'nu yeniden görmek istiyordu, Katsuki yıllar ardından hissettiği bu duygu ile gülümsemesini yüzünden indiremiyordu ve bulunduğu sınıflarda çoğu çevresi Katsuki'yi gülümserken gördüklerine şaşırdılar çünkü bu herif asla gülümsemezdi.
Katsuki kütüphaneye girip, çalışan hanımla biraz sohbet ettikten sonra masa başına geçerek yeşilli oğlanı beklemeye başladı. Katsuki tam anlamıyla delirdiğini düşünmeye başladı, nasıl yeşilli oğlanı gördükten sonra bir şey düşünemez oldu? Nasıl sürekli aklındaydı... Katsuki fark etti, çocuğu gördüğünden beri onu düşünmediği bir an bile olmadı.
Saatler akşam altıya vardığında Yeşil saçlı oğlan nihayetinde kapıdan içeriye doğru girdi.
İşte o an tekrar durdu dünya, tekrar durdu zaman, tekrar durdu Katsuki'nin kalbi...
Katsuki her attığı adımında sallanan yeşil saçlara, diplerine olan siyahlıklara daha sonra süt beyazı tende ki çillere doğru gözlerini gezdirdi ve o gözler... Saatlerce bakabilirdi Katsuki... Zümrüt'ten daha güzel tonda olan o gözler, Mint yeşili gibi parlıyor ve Katsuki'nin içinde boğulmasına sebeb oluyordu... Yeşil saçlı oğlanın Cennet'ten düştüğüne yemin edebilirdi çünkü kendisine göre bu kadar güzel bir insanın var olması imkansızdı.
Derin bir nefes aldı Katsuki, yaşadığını hissetti tekrardan fakat Yeşil saçlı çocuğun kendisine doğru geldiğini yeni fark ettiğinde, panik yapsada belli etmeyerek durmaya devam etti. Tabii ya... Eninde sonunda kendisi ile konuşacaktı çünkü çocuk daima kütüphaneye geliyordu. Bu hisle de mutluluk duydu sarışın, çocukla daima konuşmak kötü bir fikir değildi.
Yeşil saçlı oğlan yanına vardığında Katsuki düşüncelerinden sıyrılarak çocuğa baktı...
"Tanrım, bir melek gibi güzel..."
"Merhaba, kitabı geri teslim edecektim efendim."
"Sesi bile kendisi kadar narin ve hoş..."
"Ta-tabii ki, biraz bekleyebilir misiniz?"
"Elbette."
Katsuki bir şey arıyormuş gibi yaparak bulunduğu tezgahın altına eğilerek telefonunu açtı ve ses kaydını aldı, kendine küfür etti keşke daha önceden telefonu video kaydına alsaydım diye düşündü.
Ardından kalktı ve yeşilli oğlanın uzattığı kitabı alırken çocuğun parmakları ile temas etti, "ah... Tanrım, öleceğim..." Diye içinden sayıklıyordu.Katsuki kalbinin sesi duyulacak diye endişeleniyor ve panik yapsada gram belli etmemesi ilginçti, rol yapma yeteneğine tekrar sükretmişti.
"Adınız nedir?"
"Midoriya İzuku."
"İşte bu ismi... Bu ismi son nefesime kadar unutmayacağım..."
"Suç Ve Ceza ha? Bende okumuştum."
"Görüyorum ki yeni çalışansınız."
"Evet, sizde sık sık buraya gelir misiniz?"
"Elbette! Her günüm burada geçer benim."
İzuku'nun gülümsemesi Katsuki'nin kalbini durduracak şekilde sunulan bir Tanrı hediyesi gibiydi, Katsuki de gülümsedi.
"Midoriya hmmm Size Deku diyebilir miyim?"
"Hah? Neden?"
"Deku demek, güzel demektir."
Katsuki tüm içtenliği ile gülümsediğinde Yeşil saçlı oğlan hafif tebessüm ederek utandı, Katsuki kızaran suratı beyninin en derin yerlerine kazıdı. Utandırmıştı onu, hoşuna gitmişti.
"Mümkünse... Adınızı ve telefon numaranızı öğrenebilir miyim?"
Katsuki işte oracıkta bayılabilirdi... Hayatının en mutlu günü olabilirdi belki de.
"Elbette! Adım Bakugou Katsuki."
Yeşilli gencin adını öğrenmesi ile sevindi ve Katsuki çocuğa numarasını verdi.
"Birlikte vakit geçiririz öyleyse! Sizi daha fazla meşgul etmeyeyim!"
"Olur, kendine dikkat et."
Katsuki, İzuku'nun oturacak bir masa araması ile gittiğinde tezgahın altına girdi ve bacaklarına sarıldı. Kalbinin sesi kulaklarında atıyor ve aşkından başı dönüyordu. Sıcak nefesini kendi yüzünde hissediyor, vücudu ısınıyordu.
"Adımı sordu, adımı sordu, adımı sordu...
Numaramı aldı, elime dokundu, bana gülümsedi beni delirtti....
Beni sevdi!???
????
?????????
???????????????????
Onu seviyorum."
Katsuki ses kaydediciyi kapatarak işine devam etti tabi çoğunlukla gün boyu İzuku'yu izleyerek...
______________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
