𝐜𝐚𝐫𝐚𝐦𝐞𝐥 𝐬𝐦𝐞𝐥𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐤𝐢𝐥𝐥𝐞𝐫 | ᵇᵃᵏᵘᵈᵉᵏᵘ

- 9 -

Melekli tablodan ayrıldıklarından beri birlikte bir çok esere bakmış ve resim çekilmişlerdi, İzuku'nun hoşuna gidiyordu. Katsuki çocuk ile ilgileniyor ve sorular soruyordu, her ne kadar ciddi olsada bazı eserleri gördüklerinde gülüyorlardı.

İzuku günler sonra vücudunda hissettiği saf mutluluk ile gülmekten ağrıyan karnını tuttu, Katsuki kendisini mutlu ediyordu ayrıca Shouto'nun aksine Katsuki'nin ilgi alanı hakkında sorular sormasını sevmişti.

Bir kaç eser sonra ise acıktıkları için müzeden çıkmış ve yan tarafta bulunan bir restorana yemek yemek için girmişlerdi.

Bir kaç hoş sohbetin arasında Katsuki Shouto'nun adresini lafa karıştırarak almıştı bile ama Shouto'yu düşünmek istemedi sarışın, bunun üzerine yedikleri yemeğin yanında bir sürü hoş konu açmış ve hobilerden söz etmişlerdi.

Ve yemeğin bitişi... Doymuş mideleri ile kalkıp park ettikleri arabaya doğru gittiler.

Katsuki arabanın kilidini açarken Yeşilli arkasından sarıldı Sarışına... Katsuki bunu yapacağını tahmin edememişti bile, kalbi o kadar hızlandı ki... Yüzünde alevler yandı, içi titredi çocuğun... Ve İzuku sarılmayı bıraktığında lanetler okudu Katsuki! O elleri istiyordu, tekrar o kolların beline doğru sarılması, o narin ince kollar... gerçi yeşilli zaten daima ince bir yapıya sahipti.

İzuku kızarak döndü sarışına ve konuştu...

"Teşekkürler Katsuki, çok iyi birisin."

"B-bir şey değil..."

"Oh! Kızardın! Pfft-!"

Yeşilli gülmeye başladığında Katsuki de gülümsedi kocaman.

"Teşekkürler İzuku... Bana bir yaşam sebebi verdiğin için..."

Oldukça sessiz demişti bunu, çocuğun duyamayacağı bir şekilde.

"Oh-!? Ne dedin!"

"Hiçbir şey... Hadi arabaya bin."

İzuku güle zıplaya bindi koltuğuna ve Katsuki gün boyu yeşilli ile geçirdiği vaktin bir rüya olmamasını diledi.

_______________________

Katsuki İzuku'yu evine bırakıp, kendi evine vardığı vakit sarıldı yorganına, kıvrıldı yatağında... Beyninde bozuk bir plak gibi tekrar eden sözler...

"Teşekkürler Katsuki, çok iyi birisin."

Katsuki başka hiçbir şey düşünemiyordu... Beyni mantığına el vermiyor, kalbine uyuyordu... Bir küfür savurdu Katsuki, yeşilli çocuğun bir sözünün kendisini yaşatma ama bir yandan da mahvetme ihtimali... Kavruldu sarışın, bağırmak istedi... Ah içinde ki o çığlıklar!

"İzuku! İzuku! İzuku! Duy sesimi meleğim! Aşkından ölüyorum! Kahroluyorum..."

Deli gibi titriyordu sarışın, kulaklarına kadar kızarmıştı... İzuku kendisine sarılmıştı... Sarılması... Bu düşünce içini yiyip bitiriyor ve aldığı her nefesin aynı son nefesi gibiymişcesine çekmesine sebep oluyordu...

Aşk... Dedi sarışın... Aşk çok garip bir şey...

İşte Katsuki başlamaya karar verdiği işinin başına koyuldu gülümseyerek, yüzünden gülümsemesi yeşilli sayesinde inmiyor ve içinde fazlasıyla dolu bir mutluluk oluyordu.