𝐜𝐚𝐫𝐚𝐦𝐞𝐥 𝐬𝐦𝐞𝐥𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐤𝐢𝐥𝐥𝐞𝐫 | ᵇᵃᵏᵘᵈᵉᵏᵘ

- 25/End -

[ 2 yıl sonra ]

Her şey tam anlamıyla harikaydı.

Katsuki, İzuku'ya sahipti ve bu iki yılda öylesine mutlu yaşamışlardı ki, Katsuki bile bu yaşadığı hayata hâlâ inanamıyordu... Çünkü hayallerini yaşıyordu genç adam, istediği her şeye sahip oluşunun mutluluğu.

Sevgili İzuku'sunun ona bahşettiği mutluluk.

Başlarda İzuku ile yeni bir ev bakmışlar ve satın alıp yerleşmişlerdi. İki katlı lüks bir evdi, mahalle içindeydi. Aslında Katsuki daha Lüks bir ev istese de, İzuku komşularıyla yakın olabileceği bir mahalle de yaşamak isyedi. Bu yüzden bir mahalle içine yerleşmişlerdi.

Bu bir sene içinde evlenmişlerdi de, Katsuki'nin ailesi her ne kadar şok olsa da oğullarının duygusu olduğunu öğrenmek hoştu, en azından artık dert etmiyorlardı ve oğulları ile daha çok iletişim kuruyorlardı.

İzuku ise Katsuki ile evliliğinde mahalle de başta cidden sıkıntı çekiyordu, insanların bakışları ve kendisine olan tavrından lakin zaman geçtikçe mahalle insanları alışmış hatta İzuku'nun sıcak tavrına aşık olmuşlardı. Netice de İzuku herkesle anlaşabilen kibar biriydi.

Evlerinde kaldıkları birinci senelerinden sonra ise İzuku bir çocuk sahibi olmak istediğini söylemişti, Katsuki aslında buna oldukça sevinmişti çünkü bir çocuk İzuku'nun kendisine daha çok bağlanması için de bir sebepti, bunun üzerine birlikte yetimhaneden bir çocuk sahip edinmişlerdi.

Böylece minik ailelerine üçüncü bir kişi katılmış oldu, Bakugou Kota.. Kota beş yaşında kreşe giden ve oldukça da agresif olan bir çocuktu. Kısacası Bakugou'ya benziyordu bu yüzden İzuku onunla tanıştığı an evlat edinmek istedi. Onu dört yaşında evlat edinmişler ve bir sene de bu güzel evlerinde üç kişilik bir aile olarak yaşamışlardı.

Katsuki Kota'yı evlat edildikleri ilk zamanlar bir sebep olarak görse de, bir Aile olduklarında Katsuki cidden onu oğlu olarak görmeye başladı ve şimdi oğlunu öylesine seviyordu ki... Bu dünya da ölesiye koruyacağı iki kişi kesinlikle onun için ailesiydi.

Ki hâlâ yaşıyorlar, mutlulardı... En çok bu mutluluğu İzuku Hak etmişti, yaşadığı onca şeyden sonra kurduğu bu aile kendisine ilaç gibi gelmiş, ne zaman Katsuki ile Kota'yı görse sevinçten kalbi kıpır kıpır ediyordu.

İzuku her şey için Katsuki'ye o kadar minnettardı ki... Onun sayesinde tüm dertlerinden kurtulmuş ve rahat bir yaşam sürüyordu... Kocasına her geçen gün daha çok aşık olup hayran oluyordu... Gerçi şu an yanında ki oğlunun yanlış kestiği havuçlara gülmekle meşguldü.

"Kota-chan! Bebeğim benim, o öyle yapılmıyor biliyorsun, üstelik sana bıçak işlerini bana bırakmanı söyledim..."

İzuku şu an yemek yapıyordu ve inadına kendisine yardım etmek isteyen oğluyla başa çıkmaya çalışıyordu, aslında yardım etmek istemesi çok sevimliydi, bu İzuku'nun hoşuna gidiyordu.

Kota sinirle somurttu ve annesinin önlüğüne tutunarak bir hışımla konuştu.

"Ama anne! B-bende sana yardım etmek istiyorum! Her işi sen yapıyorsun.. hiçte yorulmuyorsun..."

İzuku oğlunun lafları ile öylesine utanmış ve mutlu olmuştu ki, gülerek oğlunun yanaklarını sıktı ve onu teselli etmeye başladı.

"Biliyorsun! Baban sürekli bana yardım ediyor, bize bakıyor bu yüzden Anneciğin hiç ama hiç yorgun değil! senin bana verdiğin sevgi beni kocaman, güçlü bir Anne yapıyor!!"